..Χμμμ....
Σιωπή λοιπόν...Λόγια που κι εμένα μ'έχουν προβληματίσει πολύ...
Συμφωνώ κατ'αρχάς ότι ο καθείς μπορεί να το ερμηνεύσει με διαφορετικό τρόπο...οπότε μη δώσεις πολύ σημασία στη δική μου εντελώς προσωπική και ασήμαντη ερμηνεία.
"Με τι καρδιά, με τι πνοή, τι πόθους και τι πάθος πήραμε τη ζωή μας λάθος κι αλλάξαμε ζωή" λέει στην "Άρνηση" ο Σεφέρης....Η γενική γεύση που μου αφήνει αυτό το υπέροχο τραγουδάκι είναι αυτή!Παιδιά που μεγάλωσαν απότομα, όνειρα, προσδοκείες, οράματα, λαχτάρες, πόθοι, στιγμές που μεγαλώνοντας αλλάργεψαν απ'την καρδιά...γιατί η ζωή αποδείχτηκε λιγοστή ή οι άνθρωποι αποδείχτηκαν λιγοστοί για να αντέξουν, να υποφέρουν όλα αυτά...Κι έτσι αλλάξαμε ζωή, συμβιβαστήκαμε,λησμονήσαμε....Σαν να φτάνεις σε μια λάθος Ηθάκη από εκείνη που ονειρευόσουνα...Τώρα έχει μεινει μια υποψία όλων εκείνων μονάχα...σε μια αμίλητη φωτογραφία, σε μια σιωπηλή παραλία που τριγυρνάς και σε κυκλώνουν οι μνήμες...ο ήχος των κυμάτων...οι θολές εικόνες στιγμών...
Και μέσα σε όλο αυτό το μελαγχολικό κλίμα της απουσίας, της σκληρής ρέμβης των αναμνήσεων και της βροχής που θολώνει το δρόμο-το δρόμο της πόλης κι ίσως και το δρόμο της ζωής- έρχονται οι μάγισσες του παραμυθιού στη χώρα τούτη που λησμόνησες τα όνειρα σου και τις πρώτες σου λαχτάρες, έρχονται να σου θυμίσουν όλα αυτά που ξέχασες, να σε βγάλουν στον αφρό της αποκοιμισμένης συνείδησής σου, της ανάλγητης ανάμνησής σου που αποφέυγεις...Ίσως οι μάγισσες να συμβολίζουν τη μοναξιά της νύχτας, την απουσία προσώπων και καταστάσεων,την συνειδητοποίηση πως βγήκες σε λάθος λιμάνι, τη θλίψη που σε γυρνά εκεί ή ακόμα και τις ίδιες τις θύμισες...
Όσο για τα φυλαχτά και τα μηνύματα, ίσως τα λόγια, τις υποσχέσεις, τους ορκους...χάθηκαν και αυτά μαζί με την αθωότητα, μαζί με τη παιδικότητα...Τα παιδιά που χάθηκαν ξαφνικά ίσως να είναι τα παιδιά που ήμασταν κάποτε...Τα παιδιά που κρύφτηκαν βαθειά μέσα μας και δεν τολμάνε να βγούνε...
"Λένε...": δε θυμάμαι καλά...γιατί περάσαν χρόνια... "Λένε" οι θολές αναμνήσεις μου, η εικόνα σου να παίζεις στα κύματα, η μνήμη ενός παιδικού παραμθιού, η μνήμη του παιδιού που ήμουν κάποτε...
Η πόλη που γιορτάζει με τα χλωμά της φώτα ίσως κι αυτή ακόμα να φέρνει κάποια ανάμνηση, κάποια άλλη γιορτή πριν χρόνια, κάποιο ταξίδι με καράβι που σου γελούσε κοιτάζωντας τα φώτα γιατί ήσασταν ακόμη παιδιά και σου ζητούσε να παραμείνεις έτσι...να μείνεις παιδί...να γελάς όπως εκείνη...Πόσο φευγαλέα όμως ήταν όλα αυτά!
Α!Επίσης στο ρεφρέν χρησιμοποιεί β' ενικό αλλά μπορεί να μιλάει και στον εαυτό του ή απλως να αναφέρεται και στους δύο...
Ουφ!Αυτά λίγο πολύ...
Θα συμφωνήσω όμως ακόμα με την ερμηνεία της Σαπφούς που είναι πολύ πιο σύντομη και ουσιαστική....
Φιλιά,
Γιώτα