Όσο για τον τρόπο ερμηνείας γενικά (στον οποίο αναφέρονται κυρίως ο bluewind και ο Απόλλωνας στα πιο πάνω μηνύματά τους) νομίζω ότι αυτός θα πρέπει να είναι διαφορετικός ανάλογα με το είδος που εξετάζουμε. Όταν λέτε πως "πολλά κομμάτια έχουν αμφίσημο χαρακτήρα ή εντελώς ασαφή" ή ότι είναι "ανέφικτο" "να βρούμε τη μία και μοναδική εξήγηση κάθε τραγουδιού", αυτό πιθανόν να ισχύσει για "μελοποιημένη ποίηση" ορισμένων ποιητών (λ.χ. του Ελύτη [;]) ή το έργο κάποιων στιχουργών/ποιητών που κινούνται μέσα ή κοντά στο χώρο τέτοιων λίγο πολύ αφηρημένων μορφών γραψίματος (λ.χ. Γκάτσος [αρκετές φορές τουλάχιστον], Νικολακοπούλου, Τριπολίτης).
Τέτοια τραγούδια όμως μάλλον αποτελούν την εξαίρεση στο χώρο των μεγάλων ρευμάτων της ελληνικής μουσικής (λαϊκό, "ελαφρό", ...). Συνήθως (έτσι μου φαίνεται τουλάχιστον) οι στίχοι επιδέχονται μονοσήμαντη ερμηνεία. Αυτό θα το έλεγα για το έργο της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, του Λευτέρη Παπαδόπουλου, του Βίρβου, της Τσώτου, του Ανδρικάκη, του Φαλάρα και πολλών άλλων· ακόμα και για το έργο εκείνου που σχεδόν κάθε τραγούδι του μου προξενεί (σχεδόν) ανυπέρβλητα προβλήματα ως προς την ερμηνεία: του Μάνου Ελευθερίου. Με τη βοήθεια τρίτων καταφέραμε να αναλύσουμε διάφορα τραγούδια του, ανακαλύπτωντας ένα αρκετά σαφές και μονοσήμαντο νόημα στους στίχους του. (Ίσως θα έχουμε την ευκαιρία να ασχοληθούμε και με στίχους αυτού του μοναδικού στιχουργού.)
Σχετικά με τις παραπάνω απόψεις μου θα ήθελα να ... επικαλεστώ και τον Λευτέρη Παπαδόπουλο (συνέντευξη στο "Δίφωνο" πριν από μερικά χρόνια):
"Κάποτε ή Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου μου έλεγε έναν στίχο του Γκάτσου και με ρωτούσε έκπληκτη:
«Παραθύρι παραθύρι / σ’ έβγαλα στον ουρανό / πιες ακόμα ένα ποτήρι ... Μα τι γράφει ο πού**ης;»
Χωρίς να κάνουμε συγκρίσεις και αντιστοιχίες, το φαινόμενο υπάρχει και στη [Λίνα] Νικολακοπούλου. Αυτό το «Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα", αυτός ο νοητικός διασκελισμός μπορεί να είναι νόμιμος στην ποίηση, κάποιοι να τον θεωρούν νόμιμο και στο τραγούδι, αλλά στη δική μου συνείδηση δεν είναι νόμιμος. Εγώ θέλω το τραγούδι να ’ναι χειροπιαστό, ουσιαστικό. Τότε πιστεύω ότι μπορεί να είναι και πραγματικά ομαδικό και να αντέξει στον χρόνο.
Από τα τραγούδια της που ξέρω εκείνο το οποίο έχει φόντα να μείνει, αλλά σαν μια φράση μόνο, είναι το «Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα.» Αλλα αμέσως μετά και αυτό πάει σε άλλα μονοπάτια. Λέει: "σαν ταξιδάκι αναψυχής μ’ ένα κρυμμένο τραύμα». Τι θα πει αυτό; Ενώ η πρώτη φράση είναι στέρεη σαν γνωμικό μετά ... από την πόλη έρχομαι."