Είμαι 39 ετών. Από μικρό παιδί και σε όλη μου την εφηβεία αυτό που με μάθανε ως προς την θρησκεία ήταν ότι: 1) "αρκεί να ανάβεις ένα κερί" ,2) "αρκεί να πηγαίνεις 5 λεπτά πριν από την Ανάσταση και 5 λεπτά μετά να φεύγεις για τη μαγειρίτσα",3) "Όλοι οι καλόγεροι είναι αδερφές", 4) " Η θρησκεία είναι το όπιο των λαών" ,5) " Η Θρησκεία φταίει για όλα τα δεινά της ανθρωπότητας", 6) " Ο Χριστιανισμός έσβησε το χαμόγελο από τα χείλη των ανθρώπων", 7) "Οι παπάδες σου λένε πίστευε και μη ερεύνα για να χάφτεις τα παραμύθια τους", 8" Όσοι είναι θρησκευόμενοι, είναι οπισθοδρομικοί , συντηρητικοί και φασίστες" και πολλά πολλά πολλά ακόμα...
Σιγά σιγά μεγάλωνα και επειδή έβλεπα τριγύρω μου , όλες αυτές αλλά και άλλες πολλές "δοξασίες" να αναιρούντε εκ των πραγμάτων και την υποκρισία να περισσεύει , αποφάσισα να πάω λίγο κόντρα στο ρεύμα...Πήρα λοιπόν και διάβασα την Καινή Διαθήκη. Πήγα μιά βόλτα έτσι από περιέργεια (και δυστυχώς δεν έχω αξιωθεί ακόμα να το επαναλάβω) σε μερικά μοναστήρια του Αγίου Όρους και μίλησα με κάποιους μοναχούς. Αποφάσισα ένα Μεγάλο Σάββατο να καθίσω μέχρι το τέλος της Λειτουργίας της Αναστάσεως. Έμαθα ότι το "πίστευε και μη ερεύνα" δεν ειπώθηκε ποτέ σε κανένα ευαγγέλιο, αντιθέτως ειπώθηκε το "ερευνάτε τας γραφάς".
Τι ανακάλυψα; Ανακάλυψα ίσως τα πια "αναρχικά" κείμενα που έχουν γραφτεί ποτέ. Τα ευαγγέλια . Που δεν αναγνωρίζουνε πραγματική εξουσία σε κανέναν άνθρωπο. Που ο ίδιος ο Χριστός δίνει το μήνυμα ότι ο ηγέτης πρέπει να είναι ο υπηρέτης αυτών που καθοδηγεί. Που τα υλικά αγαθά και η συγκέντρωση πλούτου δεν έχουνε κανένα νόημα και που ο πλούσιος αν θέλει την Βασιλεία των Ουρανών πρέπει να μοιράσει όλη του την περιουσία στους φτωχούς. Που η αγάπη και η φροντίδα προς τον πλησίον θα πρέπει να είναι ο υψηλότερος στόχος ανάμεσα στους ανθρώπους. Πράγματα τόσο δύσκολα και τόσο ξένα ως προς την επίσης φυσική ροπή του ανθρώπου να πράττει το κακό, αλλά που αν εφαρμοζόντουσαν οι άνθρωποι θα ήταν πολύ περισσότερο ευτυχισμένοι γιατί θα είχανε αγάπη. Οπότε θα είχαν και χαμόγελο. Αν οι άνθρωποι έχουνε αγάπη, τότε σίγουρα θα έχουνε και δικαιοσύνη και φιλία και καλωσύνη και φιλανθρωπία και και και...Όλα αυτά τα γεννάει η αγάπη. Όμως εμείς προσπαθούμε να έχουμε δικαιοσύνη χωρίς να έχουμε αγάπη...Όσους νόμους και να φτιάξουμε, όσες αστυνομίες και να μας φυλάνε (ή "φυλάνε") πάντα θα αδικούμε ο ένας τον άλλον γιατί δεν έχουμε αγάπη. Ακόμα και η λέξη μας φέρνει σε αμηχανία...Σκεφτείτε το...
Επίσης στα μοναστήρια δεν βρήκα μοναχούς που "κρυφτήκαν από τον κόσμο" γιατί "περάσανε ερωτική απογοήτευση" (έχουνε ακουστεί και τέτοια) ή "γιατί είναι αδερφές και μαζευτήκανε όλες εκεί". Βρήκα ανθρώπους που μπορούσες να συζητήσεις το οτιδήποτε, απλούς ανθρώπους, ταπεινούς που τους έλεγες "Πάτερ την ευλογία σου" και σου απαντούσανε "Ο Κύριος παιδί μου, ο κύριος ευλογεί". Που πήγαινες να τους φιλήσει το χέρι και εκείνοι το τραβάγανε από ντροπή και ταπεινοφροσύνη. Τέλος η λειτουργία μετά την Ανάσταση ίσως είναι από τις ωραιότερες και άξιζε το κόπο που την παρακολούθησα...Γιατί τώρα όλα αυτά...
Γιατί αυτό που μας μάθανε , αυτά με τα οποία μας μεγαλώσανε, δεν ήταν η πίστη, ούτε η θρησκεία. Ήταν από τη μιά μεριά η τυπολατρεία και η υποκρισία και από την άλλη η χολή και ο φανατισμός. Πολλές φορές ήταν βασικά το "όσα δεν φτάνει η αλεπού". Όποιος από εμάς μείνει σε αυτά που τον μάθανε φοβάμαι ότι θα πάει χαμένος. Η θρησκεία και η πίστη είναι ίσως οι πιο προσωπικές υποθέσεις. Αν μιλάμε για τη ψυχή μου, εγώ είμαι ο μόνος υπεύθυνος για αυτήν. Ακόμα και εάν κάποιοι παπάδες με τη στάση τους με ωθήσανε στο να σιχαθώ τον Χριστό, αυτό δεν με κάνει άμοιρο ευθυνών. Οφείλει ο καθένας στον εαυτό του αυτά τα πράγματα να τα ψάξει μόνος του, να τα "ερευνήσει" και κατόπιν να πει "υπάρχει" ή "δεν υπάρχει" . Όσα υπάρχει και να σας πω εγώ, πρέπει εσείς να το νοιώσετε. Γιατί τον Θεό τον νοιώθεις, δεν τον αποδεικνύεις. Τελικά... "Πιστεύετε στο Θεό"; Πολύ καλή ερώτηση...
