Πρώτα απ'όλα, όπως είπαν και κάποιοι από τους προλαλήσαντες, είναι μέγιστο λάθος να στριμώχνουμε κάτω από την ίδια εμπορική ετικέτα πράγματα ανόμοια και άκρως ασυμβίβαστα: η μεσαιωνική με την αναγεννησιακή μουσική έχουν τόση σχέση μεταξύ τους όσο το ροκ και το ρεμπέτικο, για να μην αναφερθούμε σε μπαρόκ, φούγκα, λυρική, μελόδραμα ή μουσική του δέκατου ένατου αιώνα που μοιάζει περισσότερο με τα δικά μας τραγουδάκια!
Απο 'κει και πέρα θα συμφωνήσω ότι η κλασσική αν και δεν είναι το Α και το Ω στη μουσική, είναι ένα πάρα πού σημαντικό κομμάτι της, το οποίο είναι λάθος να παραβλέπουμε. Όσο για το ότι έιναι "δύσκολη" σαν άκουσμα, εγώ προσωπικά δε δίνω καμμιά δικαιολογία: ακόμα και όταν ακούω Τερζή (που μ'αρέσει στην τελική), την πρώτη φορά που θα βάλω το CD στο stereo θα μείνω κολλημένος από πάνω για να μη χάσω ούτε μια νότα! Βέβαια, οποιοδήποτε κλασσικό κομμάτι χρειάζεται μεγαλύτερη προσοχή, αλλά κατά τη γνώμη μου το θέμα είναι ποιοτικό κι όχι ποσοτικό.
Φυσικά ακούω κλασσική, με προτίμηση σε Monteverdi, Bach, Mozart, Amiot (επειδή δεν είναι πολύ γνωστός, ήταν μουσικός στην αυλή του κινέζου αυτοκράτορα το δέκατο έβδομο, αν δεν απατώμαι, αιώνα και μετέγγραψε την κινέζικη μουσική της Αυλής σε δυτικές κλίμακες), Verdi, Mascagni. Επίσης εδώ και λίγο καιρό έχω αρχίσει ν'ανακαλύπτω τη σύγχρονη κλασσική και τρελλαίνομαι για Part και Britten.
Ψηφοφορία