Τραγουδισμένα ποιήματα

[kain]

του Μίλτου Σαχτούρη

Ο Στρατιώτης Ποιητής

μουσική Γ.Σπανός, δίσκος Τρίτη Ανθολογία, 1975, ερμηνεία Κ.Καράλης
μουσική & ερμηνεία Μ.Βουμβάκη, δίσκος Το Τερραίν Του Παραδείσου, 2006

Δεν έχω γράψει ποιήματα
μέσα σε κρότους
μέσα σε κρότους
κύλησε η ζωή μου

Τη μιαν ημέρα έτρεμα
την άλλην ανατρίχιαζα
μέσα στο φόβο
μέσα στο φόβο
πέρασε η ζωή μου

Δεν έχω γράψει ποιήματα
δεν έχω γράψει ποιήματα
μόνο σταυρούς
σε μνήματα
καρφώνω

Ο Ναύτης

μουσική Στ.Κουγιουμτζής
δίσκος Μικραίνει Ο Κόσμος, 1982
ερμηνεία Αιμιλία Κουγιουμτζή

Ένας ναύτης ψηλά
στα κάτασπρα ντυμένος
τρέχει μέσ' στο φεγγάρι

Κι η κοπέλα απ' τη γης
με τα κόκκινα μάτια
λέει ένα τραγούδι
που δε φτάνει ως το ναύτη

Φτάνει ως το λιμάνι
φτάνει ως το καράβι
φτάνει ως τα κατάρτια

Μα δε φτάνει ψηλά στο φεγγάρι

Το Τρανζίστορ

μουσική Μ.Σιγανίδης
δίσκος Μικρές Αγγελίες, 1999
ερμηνεία Σ.Γιαννάτου

Το τρανζίστορ με παρηγορεί
ενώ ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου
καθαρίζω τα γυαλιά μου
μετρώ τους αμέτρητους θανάτους μου
ακούω τραγούδια του χειμώνα
και τραγούδια για το καλοκαίρι
τραγούδια για τους ήλιους
και τραγούδια για τη βροχή
ενώ ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου
μετρώ τους αμέτρητους θανάτους μου

[Salinas]

Έχουμε και λέμε:
 Κατά τη γνώμη μου το ζεύγος Χατζιδάκις - Γκάτσος είναι υπόδειγμα μουσικής απόδοσης της ποίησης.
Από 'κει και πέρα και η μελωδία σε αρχαίο (και δη δωρικό) κείμενο "κέλομαί σε Γογγύλα" δια χειρός Σαπφούς και Χατζιδάκι είναι τουλάχιστον μνημειώδης, αν και κατά την ταπεινή μου γνώμη, ολόκληρο το οικοδόμημα του "Μεγάλου Ερωτικού" ακολουθεί αυτό τον κανόνα!

 Κατά δεύτερον, η μελοποίηση του Neruda στο Canto General από το Θεοδωράκη είναι θριαμβευτική και καταδεικνύει τις άπειρες εκφραστικές δυνατότητες τόσο του έμμετρου γραπτού όσο και του μουσικού λόγου.
Τα περάσματα του Θεοδωράκη από τους λατινοαμερικάνικους χορούς στα 7/8 και τούμπαλιν είναι, αν μη τι άλλο, δείγμα άπταιστης γνώσης των εκφραστικών μέσων και του χαρακτήρα του έργου.

[juliad]

Ποίημα του Μπρέχτ,σε μουσική του Θάνου Μικρούτσικου
Απο τον δίσκο Μουσική Πράξη στον Μπρέχτ
 

Για τον φτωχό Μπέρτολντ Μπρέχτ

Εγώ, ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, είμαι απ' τα μαύρα δάση.
Η μάνα μου στις πολιτείες με κουβάλησε,
σαν ήμουνα ακόμα στη κοιλιά της.
Και των δασών η παγωνιά ,
μέσα μου θα 'ναι ως το θανατό μου.

Έχω το σπίτι μου στην πολιτεία της ασφάλτου
Φορτωμένος από την αρχή μ' όλα τα μυστήρια του θανάτου.
Μ' εφημερίδες, με καπνό, και με ρακί.
Καχύποπτος και τεμπέλης κι ευχαριστημένος στα στερνά.

Φέρομαι φιλικά στους ανθρώπους.
Φορώ -καθώς το συνηθίζουν- ένα σκληρό καπέλο.
Λέω: είναι ζώα που μυρίζουν τελείως ιδιόμορφα,
Και λέω πάλι: δε βαριέσαι, έχω κι εγώ την ίδια μυρουδιά.

Το πρωί στο γκρίζο χάραμα, τα έλατα κατουράνε
Και τα ζωϋφιά τους, τα πουλιά, αρχίζουν να φωνάζουν.
Κείνη την ώρα, αδειάζω το ποτήρι μου στην πόλη ,
πετάω τ' αποτσίγαρό μου, και ανήσυχος κοιμάμαι.

Απ' αυτές τις πολιτείες θ' απομείνει
Εκείνος που διάβηκε από μέσα τους.Ο άνεμος.
Δίνει χαρά, στο σπίτι σ' αυτό που τρώει.
Τ' αδειάζει.
Ξέρουμε ότι είμαστε περαστικοί
κι ότι ύστερα από μας, τίποτα τ' αξιόλογο δεν θα 'ρθει.

Ελπίζω, στους σεισμούς που μέλλονται για να 'ρθουν,
να μην αφήσω τη Βιρτζίνιά μου απ' την πίκρα να μου σβήσει.
Εγώ, ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, από τα μαύρα δάση,
ξερασμένος στις πολιτείες της ασφάλτου,
μέσα στη μάνα μου
Σε πρώϊμη εποχή.

[juliad]

Απο τα σονέτα Του σκοτεινού έρωτα ,του μαγικού Λόρκα
(απόδοση Σωτήρης Τριβιζάς ) με την μουσική του Δημήτρη Μαραμή ,
δεν ξέρω ποιό να ξεχωρίσω.
Μα γράφω γι'αυτά τα δύο :

    Νεραϊδα
Βρήκαν σήμερα στην λίμνη ,
μια νεράϊδα πεθαμένη .
Είναι έξω απο την λίμνη ,
καταγής ,σαβανωμένη .
Ένα ψάρι στους μηρούς της
όλο έρχεται και πάει .
Ο άνεμος της λέει :Μικρή μου..
Μα εκείνη δεν ξυπνάει.

Τα μαλλιά της απο φύκια ,
είναι ξέπλεκα στους βράχους
Έχει ξέσκεπα τα στήθεια
που ριγούν απ'τους βατράχους :
Ο Θεός να σε φυλάει

Για την Κόρη των Λιμνών ,
πάμε να προσευχηθούμε
στην Κυρά των Ποταμών

Έπειτα ,δυό κολοκύθες
θα της βάλω στα πλευρά ,
να μπορεί να κολυμπάει
πάνω στ'αλμυρά νερά


και το ,
Η νύχτα δίψασε για ίσκιους

Η νύχτα δίψασε για ίσκιους
για χείλη δίψασε η πηγή
Στενάζει ο άνεμος στα φύλλα
κι είναι η σελήνη μοναχή .

Μα εγώ διψώ για ενα τραγούδι
να φτάνει ως τους ουρανούς ,
δίχως φεγγάρια ,δίχως κρίνους ,
και δίχως έρωτες νεκρούς .

Ένα τραγούδι ,όλο γαλήνη ,
ένα τραγούδι φωτεινό
Παρθένο απ'την αγωνία ,
κι απο την θλίψη ορφανό .

Η νύχτα δίψασε για ίσκιους ,
για χείλη δίψασε η πηγή ,
κι εγώ διψώ για ένα τραγούδι ,
να φτάνει μέσα στην ψυχή ..

[Αλκιβιάδης]

Κοντραπούντο
Πάντοτε έψαχνα ένα δρόμο να σε φτάσω
σκυφτός μεσάνυχτα σε χάρτες και βιβλία
ήθελα μόνο τη σκιά σου ν' αγκαλιάσω
στου κόσμου βγαίνω τα στενά περιπολία

Όλα τα σχέδια χρυσόψαρα στη γυάλα
και συ τη μάσκα σου φοράς και τα στολίδια
τ' άστρα μου στέλνουνε πανάρχαια σινιάλα
κι εγώ μιας χίμαιρας μαζεύω τα ξεφτίδια

Ζωή σε σπούδασα και ξέχασα να ζήσω
ποιος το χαμένο μου καιρό θα φέρει πίσω
δε δίνει ρεύμα ότι αγαπώ και δε με σώζει
τη λύση ψάχνω στο μπερντέ του Καραγκιόζη

Πάντοτε έψαχνα ένα δρόμο να σε φτάσω
τρέχεις αδιάκοπα και τίποτα δεν τρέχει
μα συνεχίζω κι ας βρεθώ ξανά στον άσσο
κανείς δε χάνει μια ζωή που δεν την έχει

Βγαίνουν στην άγρα της TV τα συνεργεία
όλα είναι ζήτημα τιμής σ' αυτόν τον κόσμο
τα όνειρά μου κατεβαίνουν σ' απεργία
άσωτοι άγγελοι μου δείχνουνε το δρόμο

Άλκης Αλκαίος

[juliad]

Τατουάζ
του Γιώργου Χρονά
απο τον δίσκο "Κατα βάθος αλεπού" με μουσική του Λάκη Παπαδόπουλου και
τη φωνή της Ελένης Δήμου

 Εσύ νομίζω ήρθες
 και μου είπες για τον Νίκο
 το παιδί με τα τατουάζ.
 Τον είδες ,πλέει στη θάλασσα.
 Έβγαλε το πουκάμισο,
 το παντελόνι
 
 Στο σώμα του είχε χαράξει ,
 την Ευρωπη ,την Αφρική..
 Στο σώμα του είχε χαράξει ,
 την Ασία ,την Αμερική..

 -Μη φοβάσαι ,
 γύρισε θαρρώ και μου πε.
 -Εγώ δεν είμαι που τρώω τους ανθρώπους .
 Πόνεσα για τα βλέπεις.
 Έχω δράκους με στεφάνια
 φωτιές μέσα απο τα λιοντάρια
 και ποτάμια..

 Στο σώμα του είχε χαράξει ,
την Ευρώπη ,την Αφρική ..
Στο σώμα του είχε χαράξει ,
την Ασία ,την Αμερική..
 

[kain]

του Oδυσσέα Ελύτη

Το Τριζόνι

μουσική Μ. Θεοδωράκης
ερμηνεία Σ. Μπιρμπίλη
Μικρές Κυκλάδες, 1963

Κοιμήθηκα κοιμήθηκα
στου γιασεμιού την ευωδιά
στην ερημιά του φεγγαριού
στο κυματάκι του γιαλού

Οι άνθρωποι μ'αρνήθηκαν
κανείς δε με σιμώνει
μόνο μου κάνει συντροφιά
της νύχτας το τριζόνι

Έννοια σου λέει, έννοια σου
κι εγώ είμαι εδώ σιμά σου
για συντροφιά στην έγνοια σου
και για παρηγοριά σου.

Τρι και τρι και τρι και τρι
τι γλυκιά που είν' η ζωή
τι γλυκιά και τί πικρή
τρι και τρι και τρι και τρι

Της Αγάπης Αίματα

μουσική Μ. Θεοδωράκης,
ερμηνεία Γρ. Μπιθικώτσης
Το Άξιον Εστί, 1964

Της αγάπης αίματα * με πορφύρωσαν
και χαρές ανείδωτες * με σκιάσανε
οξειδώθηκα * μες στη νοτιά * των ανθρώπων
μακρινή Μητέρα * Ρόδο μου Αμάραντο

Στ' ανοιχτά του πελάγου * με καρτέρεσαν
Με μπομπάρδες τρικάταρτες * και μου ρίξανε
αμαρτία μου να 'χα * κι εγώ * μιαν αγάπη
μακρινή Μητέρα * Ρόδο μου Αμάραντο

Τον Ιούλιο κάποτε * μισανοίξανε
τα μεγάλα μάτια της * μες στα σπλάχνα μου
την παρθένα ζωή * μια στιγμή * να φωτίσουν
μακρινή Μητέρα * Ρόδο μου Αμάραντο

Kι από τότε γύρισαν * καταπάνω μου
των αιώνων όργητες * ξεφωνίζοντας
"ο που σ' είδε, στο αίμα * να ζει * και στην πέτρα"
μακρινή Μητέρα * Ρόδο μου Αμάραντο

Της πατρίδας μου πάλι * ομοιώθηκα
μες στις πέτρες άνθισα * και μεγάλωσα
των φονιάδων το αίμα * με φως * ξεπληρώνω
μακρινή Μητέρα * Ρόδο μου Αμάραντο
 
Το Παράπονο

μουσική Δ. Παπαδημητρίου
ερμηνεία Ε. Αρβανιτάκη
Τραγούδια Για τους Μήνες, 1996

Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
άλλα είν’ εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού, γι’ αλλού ξεκίνησα
 
Στ' αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ' ομολογώ
σα να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα
 
Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει

[kain]

του Γιώργου Σεφέρη

Πες Της Το Μ' Ένα Γιουκαλίλι (ο αυθεντικός τίτλος είναι Fog)

μουσική Δ. Μούτσης
ερμηνεία Μ. Μητσιάς
Τετραλογία, 1975

Say it with a ukulele

"Πες της το μ' ένα γιουκαλίλι..."
γκρινιάζει κάποιος φωνογράφος·
πες μου τι να της πω, Χριστέ μου,
τώρα συνήθισα μονάχος.

Με φυσαρμόνικες που σφίγγουν
φτωχοί μη βρέξει και μη στάξει
όλο και κράζουν τους αγγέλους
κι είναι οι αγγέλοι τους μαράζι.

Κι οι αγγέλοι ανοίξαν τα φτερά τους
μα χάμω χνότισαν ομίχλες
δόξα σοι ο Θεός, αλλιώς θα πιάναν
τις φτωχιές μας ψυχές σαν τσίχλες.

Κι είναι η ζωή ψυχρή ψαρίσια
-Έτσι ζεις; -Ναι! Τι θες να κάνω·
τόσοι και τόσοι είναι οι πνιγμένοι
κάτω στης θάλασσας τον πάτο.

Τα δέντρα μοιάζουν με κοράλλια
που κάπου ξέχασαν το χρώμα
τα κάρα μοιάζουν με καράβια
που βούλιαξαν και μείναν μόνα...

"Πες της το μ’ ένα γιουκαλίλι..."
Λόγια για λόγια, κι άλλα λόγια;
Αγάπη, που 'ναι η εκκλησιά σου
βαρέθηκα πια στα μετόχια.

Α! να 'ταν η ζωή μας ίσια
πώς θα την παίρναμε κατόπι
μ' αλλιώς η μοίρα το βουλήθη
πρέπει να στρίψεις σε μια κόχη.

Και ποια είν' η κόχη; Ποιός την ξέρει;
Τα φώτα φέγγουνε τα φώτα
άχνα! δε μας μιλούν οι πάχνες
κι έχουμε την ψυχή στα δόντια.

Τάχα παρηγοριά θα βρούμε;
Η μέρα φόρεσε τη νύχτα
όλα είναι νύχτα, όλα είναι νύχτα
κάτι θα βρούμε ζήτα- ζήτα...

"Πες της το μ' ένα γιουκαλίλι..."
Βλέπω τα κόκκινά της νύχια
μπρος στη φωτιά πως θα γυαλίζουν
και τη θυμάμαι με το βήχα.

Αφήγηση

μουσική & ερμηνεία Μ. Πασχαλίδης
Κακές Συνήθειες, 1998

Αυτός ο άνθρωπος πηγαίνει κλαίγοντας
κανείς δεν ξέρει να πει γιατί
κάποτε νομίζουν πως είναι οι χαμένες αγάπες
σαν κι αυτές που μας βασανίζουνε τόσο
στην ακροθαλασσιά το καλοκαίρι με τα γραμμόφωνα

Οι άλλοι άνθρωποι φροντίζουν τις δουλειές τους
ατέλειωτα χαρτιά παιδιά που μεγαλώνουν, γυναίκες
που γερνούνε δύσκολα
αυτός έχει δυο μάτια σαν πaπαρούνες
ααν ανοιξιάτικες κομμένες πaπαρούνες
και δυο βρυσούλες στις κόχες των ματιών

Πηγαίνει μέσα στους δρόμους ποτέ δεν πλαγιάζει
δρασκελώντας μικρά τετράγωνα στη ράχη της γης
μηχανή μιας απέραντης οδύνης
που κατάντησε να μην έχει σημασία

Άλλοι τον άκουσαν να μιλά μοναχό καθώς περνούσε
για σπασμένους καθρέφτες πριν από χρόνια
για σπασμένες μορφές μέσα στους καθρέφτες
που δεν μπορεί να συναρμολογήσει πια κανείς.
Άλλοι τον άκουσαν να λέει για τον ύπνο
εικόνες φρίκης στο κατώφλι του ύπνου
τα πρόσωπα ανυπόφορα από τη στοργή

Τον συνηθίσαμε είναι καλοβαλμένος κι ήσυχος
μονάχα που πηγαίνει κλαίγοντας ολοένα
σαν τις ιτιές στην ακροποταμιά που βλέπεις απ' το τρένο
ξυπνώντας άσχημα κάποια συννεφιασμένη αυγή

Τον συνηθίσαμε δεν αντιπροσωπεύει τίποτε
σαν όλα τα πράγματα που έχετε συνηθίσει
και σας μιλώ γι' αυτόν γιατί δε βρίσκω
τίποτα που να μην το συνηθίσατε·
προσκυνώ.

Γυναίκα Της Ψυχής Μου (απόσπασμα από το ποίημα Σχόλια, οι 2 τελευταίες στροφές)

μουσική & ερμηνεία Χ. & Π. Κατσιμίχας
Τρύπιες Σημαίες, 2000

Γυναίκα, της ψυχής μου ξένη
το ξάφνιασμά σου μου απομένει
ωραία γυναίκα αγαπημένη,
το βράδυ αυτό το ανόητο, σήμερα

και των ματιών σου οι μαύροι κρίκοι
και της νυχτιάς η ανάερη φρίκη...
Σκύψε να μπεις πάλι στη θήκη
λεπίδι της σιωπής μου, χίμαιρα.

[kain]

του Άλκη Αλκαίου

Ωδή Σ' Ένα Δρομέα Ημιαντοχής

μουσική & ερμηνεία Θ. Μικρούτσικος
Εμπάργκο, 1982

Σε βρήκα έξω απ' την Ιεριχώ
να κλαις στων σαλπισμάτων το σκοπό
φωτόνια στην παλάμη να κρατάς
πέντε δηνάρια το 'να να πουλάς

Και οι τυφλοί τα οράματα
πώς κοίταζαν κατάματα
παραμυθάκι μου ακριβό
να 'ξερες πόσο Σ' αγαπώ

Και καθώς δεν επέφτανε τα τείχη
να φύγουμ' είπες κι όπου μας βγάλει η τύχη
και πάει στη νύχτα ακέφαλη η πορεία
μας φέγγει μια ετερόφωτη λυχνία

Τώρα ανακάλυψες μεμιάς
σαράντα αιώνες μοναξιάς
παραμυθάκι μου ακριβό
βαλκανικά Σε χαιρετώ

Μεσαιωνικό Παραμύθι

μουσική Ν. Μαυρουδής
ερμηνεία Γ. Σαμσιάρης
Στην Όχθη Της Καρδιάς Μου, 1984

Ήρθε ένας ορειχάλκινος ιππότης
στον γκρίζο πύργο έξω απ' τη Βαστίλλη
στέκει η παρθένα στο παράθυρό της
μην της χαλάτε το όνειρο στο δείλι

Θαυματουργό κρατώ βοτάνι
και νάσου ο καλός μου φτάνει

Τάχα με τι να τρόμαξε ο ιππότης
και πιλαλάει ακόμα στα λαγκάδια
σαν τόξο κυρτωμένο όλα τα βράδια
στέκει η παρθένα στο παράθυρό της

Αερικό και φάντασμά μου
έλα και πάρε την καρδιά μου

Το Καθρεφτάκι

μουσική & ερμηνεία Σ. Μάλαμας
Ένα, 2002

Λευκό το σύννεφο και βρέχει
στου διψασμένου την αυλή
κι αυτός που πόνεσε πολύ
γίνεται βράχος για ν' αντέχει

Ό,τι για πάντα έχει φύγει
δεν ωφέλει ν' αναζητάς
πού πας πουλί της ερημιάς
τώρα που αρχίζει το κυνήγι

Όμορφη που 'ναι η ζωή
όμορφη σαν ψέμα
και το φως της άνοιξης
κόκκινο σαν αίμα

Ρίχνει ο χρόνος το φτερό
το φιλί σου δώσ' μου
καθρεφτάκι ο έρωτας
στο κλουβί του κόσμου

Στήνουν τ' αηδόνια συναυλία
σ' ένα δεντράκι τόσο δα
όσα το αίμα τραγουδά
μην τα γυρεύεις στα βιβλία

Στου πόνου την τρελή γιορτή
και στο μεθύσι το βαθύ
θα βρεις ό,τι έχει πια χαθεί
και ό,τι άργησε να φτάσει

[kain]

του Μιχάλη Γκανά

Aκαριαία (Πρόκειται για κολάζ 3 κειμένων από το δ' ομώνυμο μέρος της συλλογής Μαύρα Λιθάρια, 1980)

μουσική Γ. Ανδρέου
ερμηνεία Τ. Τσανακλίδου
Τα Τραγούδια Του Παράξενου Κόσμου, 1995

Περίπολοι της νικοτίνης.       
Οι κάνες τόσων τσιγάρων       
στραμμένες πάνω μου.           
 
Θα 'χουμε σε παλιό καθρέφτη γνωριστεί
κι έμεινε αυτό το ράγισμα στα μάτια.

Κάποτε πέφτει η ψυχή, εκεί που
το κορμί σκοντάφτει.
Πέφτει σαν αρμαθιά κλειδιά,
μένεις απ' έξω.

Το Τρένο Των 9:10'

μουσική Δ. Παπαδημητρίου
ερμηνεία Ε. Αρβανιτάκη
Η Ζωή Που Δεν Έζησα, 1998

Είναι η ώρα που περνάει
το τρένο των έννια και δέκα·
σ' ένα βαγόνι μια γυναίκα
προς το παράθυρο γυρνάει.

Θαμπό το τζάμι από τα χνώτα
και βιαστικά το καθαρίζει,
καθώς η μηχανή σφυρίζει
και χαμηλώνουμε τα φώτα.

Και βλέπει μέσα στο σκοτάδι
ένα σπιτάκι φωτισμένο
και της μορφής της το μαγνάδι.

Το σπίτι τρέχει ή το τρένο;
Ή μήπως έτρεχε το βράδυ
προς το δικό της πεπρωμένο...

Νύχτα Στο Ελληνικό

μουσική Μ. Χριστοδουλίδης
ερμηνεία Γ. Νταλάρας
Η Άσφαλτος Που Τρέχει, 2001

Η νύχτα θέλει να πετάξει
αλλά της λείπουν τα φτερά,
η λύπη μου κάνει νερά
και πλημμυρίζει το αμάξι.
Τα φώτα μου αναβοσβήνω
κι η πόλη τόσο δοτική,
σαν ρήμα στην παθητική
που δε θα μάθω να το κλίνω.

Η νύχτα θέλει να πετάξει
και μπαίνω στο Ελληνικό
μ' ένα προαίσθημα κακό
σαν τον αδιάβαστο στην τάξη.
Αφίξεις και αναχωρήσεις
και φώτα εκτυφλωτικά,
εδώ μαθαίνεις μυστικά
που δεν τα λένε στις ειδήσεις.

Ο κόσμος πίνει και καπνίζει
στην αίθουσα αναμονής,
κι είμαι στο πλήθος ο κανείς
που τ' όνομά του το κερδίζει
Καφές ζεστός και άσσος σκέτος
δύο η ώρα της νυχτός,
είμαι σε όλα ανοιχτός
κι απογειώνομαι καθέτως.

Ραντάρ κανένα δε με πιάνει
στην πτήση μου τη μαγική,
γράφω στης νύχτας το χαρτί
με συμπαθητική μελάνη.

[juliad]

Θα 'χουμε σε παλιό καθρέφτη γνωριστεί
κι έμεινε αυτό το ράγισμα στα μάτια.

Σου παίρνουν τα λόγια κάποιοι στίχοι.
Kain , 

Ένα τραγουδισμένο της Λούλας Αναγνωστάκη ,απο την Καρέζη.
Μουσική: Ελένη Καραΐνδρου

Χάθηκα μέσα στη ζωή μου

Αύγουστος, φώτα στην παραλία,
τα πλοία φεύγουν για τα νησιά.
Φεύγουν οι φίλοι, φεύγουν τα πλοία.
Με γέλασες και είναι αργά.

Ήρθε ο Σεπτέμβρης, ήρθε ο χειμώνας
στην παραλία τη σκοτεινή.
Χάθηκα μέσα στη ζωή μου,
χαθηκες μέσα στη βροχή...

[kain]

Θα 'χουμε σε παλιό καθρέφτη γνωριστεί
κι έμεινε αυτό το ράγισμα στα μάτια.

Σου παίρνουν τα λόγια κάποιοι στίχοι.
Kain , 

O Mιχάλης Γκανάς είναι από τους πολύτιμους και εναργέστερους ποιητές της "γενιάς" του. Βέβαια, επιφυλάσσομαι για το κατά πόσο η ποιητική του θητεία θα γινόταν γνωστή σ' ένα ευρύτερο κοινό, αν δεν είχε μεσολαβήσει η παράλληλη ενασχόληση του με το τραγούδι και ειδικότερα το μπαμ της συνεργασίας του με την Αρβανιτάκη το '94 και το '96.
Όταν το φιλολογικό μέρος του λογοτεχνικού σιναφιού αποφασίσει στη θέση του 2345^ου συνεδριου συγκριτικής φιλολογιας "Υπερρεαλισμός Και Γενιά Του '30", ή του νιοστού αφιερώματος στον Ελύτη ή στον Καβάφη, να διοργανώσει ένα ανάλογο event για τα "μικρά" (σε δημοτικότητα) ονόματα, ίσως αξιωθούμε τη διαπίστωση πως η σημαντική ποιητική παραγωγή στη χώρα μας δεν τέλειωσε με τη "γενιά του '50".

[kain]

Και για να μεταφερθούμε, έτσι για αλλαγή, εκτός Ελλάδος, ακολουθεί ένα ποίημα από το Mάνα Κουράγιο

του Bertolt Brecht

μελοποιημένο από ένα σπουδαίο συγκρότημα της δεκαετίας του '80 (και του roster της 4AD), τους Dead Can Dance.
H ερμηνεία ανήκει στον Brendan Perry και περιλαμβάνεται στο δίσκο Into The Labyrinth, 1993.

How Fortunate Τhe Man With None

You saw sagacious Solomon
you know what came of him,
to him complexities seemed plain.
He cursed the hour that gave birth to him
and saw that everything was vain.
How great and wise was Solomon.
The world however did not wait
but soon observed what followed on.
It's wisdom that had brought him to this state.
How fortunate the man with none.

You saw courageous Caesar next
you know what he became.
They deified him in his life
then had him murdered just the same.
And as they raised the fatal knife
how loud he cried: you too my son!
The world however did not wait
but soon observed what followed on.
It's courage that had brought him to that state.
How fortunate the man with none.

You heard of honest Socrates
the man who never lied:
they weren't so grateful as you'd think
instead the rulers fixed to have him tried
and handed him the poisoned drink.
How honest was the people's noble son.
The world however did not wait
but soon observed what followed on.
It's honesty that brought him to that state.
How fortunate the man with none.

Here you can see respectable folk
keeping to God's own laws.
So far he hasn't taken heed.
You who sit safe and warm indoors
help to relieve our bitter need.
How virtuously we had begun.
The world however did not wait
but soon observed what followed on.
It's fear of god that brought us to that state.
How fortunate the man with none.

Eννέα λεπτά "τελετουργικής" τραγουδοποιίας...

[juliad]

Απο τη "Μήδεια" του Ευριπίδη,
η μελοποίηση ανήκει στον Σταμάτη Κραουνάκη
κι η ερμηνεία στην Ελένη Βιτάλη.
 

Του Έρωτα Μέγα Κακό

Του έρωτα μέγα κακό,
σπαράζεις τους ανθρώπους.
Με ματωμένους κόπους ,
αυτοί που αγάπησαν ξεχνούν.
Με ματωμένους κόπους ,
αυτοί που αγάπησαν πενθούν
για όλη τους τη ζωή .

Α Δέσποινά μου, παρακαλώ ,
το βέλος σου που είναι χρυσό ,
λυπήσου με
και ποτέ μη μου σημαδέψει την ψυχή
με τη βαμμένη την αιχμή
στον πόθο βουτηγμένη .

Ας είναι ευλογημένη
η σωφροσύνη των θεών που με κρατεί,
αυτόν που αγαπώ μην τον πληγώσω.
Ω εσύ ξόρκι των ερώτων των κρυφών
από στάχτη παρθένων εραστών
φύλαγέ με,
ποτέ έρωτα μη νοιώσω .

Το ξέρω, μη μου το λες,
σε είδα
δεν έχεις πόλη ούτε πατρίδα
δεν έχεις φίλο για να σε γιάνει
στην δυστυχία σου να σκύψει με φροντίδα

Κι αν η Κατάρα πιάνει
τέτοιο κακό να πάθει
όποιος στο πλάι μου μ’ αγάπη δεν εστάθη .

[kain]

του Charles Baudelaire

Θα 'ρθω Σαν Άγγελος

(Ελεύθερη απόδοση του ποιήματος Ο Βρικόλακας από τον Τάκη Καρνάτσο)

μουσική Δάφνη Γεωργίου
ερμηνεία Τ. Τσανακλίδου
Μεταμορφώσεις, 1984

Θα 'ρθω σαν άγγελος θανάτου πάλι
κι αυτή τη νύχτα στο κρεβάτι σου σιμά
και θα γλιστρήσω σα σκιά στο προσκεφάλι
με τα φαντάσματα που γέννησε η νυχτιά

Σαν το φεγγάρι κρύο το φιλί μου
μα θα σ' το δώσω πριν μ' αρπάξει το πρωί
κι αν πήρες χάδι απ' το κορμί μου
θα 'ναι ψυχρό σαν του φιδιού την επαφή

Κι όταν χλωμή θα 'ρθει η αυγή
θα βρείς τη θέση μου αδειανή
μα τα μεσάνυχτα κοντά σου πάλι θα 'ρθω

κι αν σου'χουν πει οι ζωντανοί
κάποια κουβέντα τρυφερή
εγώ μπορώ μόνο τη φρίκη να σου μάθω

Spleen

(-ελεύθερη- Μετάφραση και έμμετρη προσαρμογή του Spleen II από το Νίκο Φωκά)

μουσική & ερμηνεία Μ. Ξυδούς
Ο Μπαμπούλας Τραγουδάει Μόνος Τις Νύχτες..., 1996

Είμαι σαν ένας βασιλιάς σε ομιχλώδη χώρα
βαθύπλουτος μα ανίσχυρος και γερασμένος πρόωρα
που αηδιάζει με των αυλικών του τα παιχνίδια
βαριέται γάτες και σκυλιά και τ' άλλα κατοικίδια
ούτε τραγούδι ή γιορτή το πνεύμα χαλαρώνει
ούτε ο λαός του που πεθαίνει αντίκρυ απ' το μπαλκόνι

Στου αγαπημένου του τρελού την πρόστυχη μπαλάντα
το μέτωπό του δεν γελά σκληρό και γκρίζο πάντα
τάφος το απέραντο του γίνεται κρεβάτι
ενώ οι πουτάνες της αυλής του κλείνουνε το μάτι

Ο άγγελός του δεν μπορεί παρ' όλη τη σοφία
να βγάλει απ' το είναι του τη χαλασμένη ουσία
κι αυτά τα αιμάτινα λουτρά γνωστά μας απ' τη Ρώμη
που στα στερνά τους οι ισχυροί θυμούνται τώρα ακόμη
δεν το γιατρεύουν το κορμί, του ηλίθιου τούτου αρρώστου
που αντί για αίμα ένα νερό πράσινο τρέχει εντός του

[juliad]

Δύο ποιήματα ,απο τον δίσκο του Θανάση Γκαϊφύλια ,
Stavento ..

Stavento
του Θανάση Αβραμίδη

Μ' οργή και κακιωμό ένας τυφώνας ,
το πέλαγο βαθιά ανακατεύει .
Και λύτρωση η ψυχή μου να γυρεύει ,
τη νύχτα αυτή που γίνηκε αιώνας ..

Το SOS έχει η καρδιά μου τώρα εκπέμψει
την ύστατη απευθύνω ικεσία .
Σε μια αφροντυμένη οπτασία
δική σου, έχει ο νους μου πια σαλέψει ..
 
Σταβέντο, περπατάω στην κουβέρτα
και μέσα στο χαμό παραμιλάω .
Tα κύματα με πάνε και δεν πάω
σε ξέφρενη αλήθεια σούρτα φέρτα ..

Δεν έχω πια κορμί, έχω κουρέλια ,
σμπαράλια το σαρκίο μου έχει γίνει
που καίγεται, σε διάπυρο καμίνι
θα πέσω κι ας κρατιέμαι από τα ρέλια .
 
Το πέλαγος αυτό θα με δροσίσει
δυο μέτρα μένουν ως το παραπέτο
κι ο χάρος πειρατής μ' ένα μουσκέτο ,
μεσόφρυδα όπου να 'ναι θα χτυπήσει ..

Ανάξιο της θάλασσας θρασίμι
π' αγέρωχη αφρίζει από κάτου
η άλλη όψη θα 'ναι του θανάτου
λικνίζομαι κι εγώ σ' ένα ταξίμι
 
πνιγμένου ναυτικού οργανοπαίχτη ,
π' αγάπησε πολύ ωσάν κι εμένα
κι ονείρατα στη θάλασσα αφημένα ,
τον δίκασαν τον άμοιρο σαν φταίχτη .

Kαι πριν τη δυστυχία μου να ρίξω
στο πέλαγο που μαίνεται ακόμα ,
φιλί γλυκό μου έδωσες στο στόμα
εγώ στην αγκαλιά μου θα σε πνίξω .
 
Μου σφύριξες και τέρμα το παλάντζο
διαλέγω τη ζωή που δεν ορίζω .
Πως θα 'ρθεις να με βρεις ξανά ελπίζω
κι η πόρτα της καρδιάς μου είναι στο γάντζο ..


Μη με ακούτε
του Μιχάλη Γκανά

Θα σηκωθώ μια Κυριακή απ'τις εφτά
κι απ'τη ζωή μου θα το σκάσω δυό λεπτά ,
να δω μονάχα ποιοί ξυπνάνε τέτοια ώρα
και θα γυρίσω στο κρεβάτι μου μετά .

Μη με ακούτε αν κοιμόσαστε νωρίς ,
αν εμπιστεύεστε συλλόγους ή φορείς ,
μη με ακούτε αν ξυπνάτε μεσημέρι
κι αν δεν σας πάτησε ποτέ οτο-μοτρίς..
κι αν δεν σας πάτησε ποτέ οτο-μοτρίς..

Μη με ακούτε αν πηγαίνετε σιγά ,
σαν να φοβόσαστε μη σπάσετε τ'αβγα ,
μη με ακούτε αν κρατάτε το θυμό σας
και δεν σας έρχετε να κάνετε ζημιά ..
και δεν σας έρχετε να κάνετε ζημιά ..

Και δεν σας έρχετε να κάνετε ζημιά ,
καθώς η ώρα πλησιάζει τις εννιά ,
με τις ειδήσεις να χτυπιούνται σαν τις κάργιες ,
στην Πρέβεζα ,στη Δράμα ,στα Χανιά ..

Θα προσπεράσω τα μουσεία βιαστικά
και στην Ομόνοια θα μπω προσεκτικά ,
να δω τους Κούρους με τα ρούχα τα τριμμένα
και θα γυρίσω στο κρεβάτι μου μετά ..

Μη με ακούτε αν κοιμόσαστε νωρίς ...

[eva...]

Ξαναψαχνοντας το θεμα για μια χαρη που μου ζητηθηκε ανακαλυψα μια σημαντικη απουσια ενος σπουδαιου ποιηματος του Σεφερη αλλα και ενα απο τα πιο ωραια τραγουδια!!Ερμηνεια απο τις πιο ανατριχιαστικες για μενα τουλαχιστον,κρυσταλλινη φωνη του Μπιθικωτση,μουσικη του Θεοδωρακη και αναφερομαι φυσικα στην "Αρνηση".
 
                                    Αρνηση

Στο περιγιάλι το κρυφό κι άσπρο σαν περιστέρι
διψάσαμε το μεσημέρι, μα το νερό γλυφό   

Πάνω στην άμμο την ξανθή γράψαμε τ’ όνομά της
Ωραία που φύσηξε ο μπάτης και σβήστηκε η γραφή   
 
Με τι καρδιά, με τι πνοή, τι πόθους και τι πάθος
Πήραμε τη ζωή μας λάθος κι αλλάξαμε ζωή

Εγω οταν το ακουω παντως ανατριχιαζω...

[kain]

Μια σχετική ...ανατριχίλα έπιασε και το Σεφέρη με τη δεδομένη μελοποίηση του Θεοδωράκη, κυρίως επειδή η στίξη πήγε περίπατο, τροποποιώντας το νόημα των στίχων (πήραμε τη ζωή μας· λάθος! / κι αλλάξαμε ζωή που τραγουδήθηκε πήραμε τη ζωή μας λάθος / κι αλλάξαμε ζωή).

[juliad]

Μια σχετική ...ανατριχίλα έπιασε και το Σεφέρη με τη δεδομένη μελοποίηση του Θεοδωράκη, κυρίως επειδή η στίξη πήγε περίπατο, τροποποιώντας το νόημα των στίχων (πήραμε τη ζωή μας· λάθος! / κι αλλάξαμε ζωή που τραγουδήθηκε πήραμε τη ζωή μας λάθος / κι αλλάξαμε ζωή).

Ωχ!Αλήθεια Kain;
Μα .. θα ορκιζόμουν πως όπου το έχω διαβάσει, την παραπάνω στίξη έχει..
Τι περίεργο αν είναι έτσι..
Αλλάζουν όλα πραγματικά..

[eva...]

Ανακαλυψα την απουσια της "Αθανασιας" του Νικου Γκατσου σε μουσικη του Χατζιδακι και τραγουδισμενη απο την Γαλανη!!

                             Αθανασια

Τι ζητάς Αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά
δε μου δίνεις σημασία κι η καρδιά μου πώς βαστά
Σ’ αγαπήσανε στον κόσμο βασιλιάδες, ποιητές
κι ένα κλωναράκι δυόσμο δεν τούς χάρισες ποτές
 
Είσαι σκληρή σαν του θανάτου τη γροθιά
μα ήρθαν καιροί που σε πιστέψανε βαθιά
Κάθε γενιά δική της θέλει να γενείς
Ομορφονιά, που δεν σε κέρδισε κανείς
 
Τι ζητάς Αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά
ποια παράξενη θυσία η ζωή να σου χρωστά
Ήρθαν διψασμένοι Κροίσοι, ταπεινοί προσκυνητές
κι απ’ του κήπου σου τη βρύση δεν τους πότισες ποτές


Θα προσθεσω και ενα τραγουδι πολυ αγαπημενο μου τους στιχους του οποιου εχει γραψει ο Νικος Γκατσος,μελωποιησε ο Χατζιδακης και εχουν ερμηνευσει φωνες μαγικες,θα τις ελεγα,οπως η Νενα Βενετσανου και η Μαρια Φαραντουρη!!

       Ο εφιαλτης της Περσεφονης

Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα
κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο
Τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα
και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο
 
Κοιμήσου Περσεφόνη στην αγκαλιά της γης     
Στου κόσμου το μπαλκόνι ποτέ μην ξαναβγείς
 
Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες
ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο
Τώρα πετάνε τα αποτσίγαρα οι τουρίστες
και το καινούργιο παν να δουν διυλιστήριο
 
Κοιμήσου Περσεφόνη...
 
Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία
κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα
Τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία
Άδεια κορμιά, σιδερικά, παιδιά κι ελάσματα
 

[mymood]

Ο Σεφέρης τον μοναδικο συνθέτη που εμπιστευότανε ηταν ο Νικος Μαμαγκακης και το διατυμπανιζε δημόσια. Βεβαια ο Μαμαγκακης στην Ελλαδα ατυχησε για να ευτυχήσει στο εξωτερικο σε σημειο να πει ο βραβευμενος με Οσκαρ Ελιοτ Γκολντενθαλ " στην ελλαδα γνωριζω πολλους συνθετες αλλα πανω απ ολους στεκεται ο Νικος Μαμαγκακης"
Ο Νικος Μαμαγκακης λοιπον μελοποιησε παρα πολλους ελληνες ποιητες. Γ Σεφερη (Ερωτικος Λογος), Γιαννη Ριτσο (Εαρινη Συμφωνλια, 11+2 Λαικα  Τραγουδια) Νασο Θεοφιλου, Γιωργο Ιωαννου, Νικο Εγγονοπουλο (Μπολιβαρ) Κ Καβαφη, Μ Γκανα ( Μυστικα τραγουδια) Κ Βαρναλη ( Ελευθεροι Πολιορκημενοι) Νικο Καζαντζακη (Οδυσσεια) Σαπφω (Ερωτοριο Ι και Ερωτοριο ΙΙ Παλατινη Ανθολογια) Β Κορναρο (Ερωτοκριτο).
Θα μου πειτε ποιος το ξερει?? Ε στην Ελλαδα της αποθεωσης του τιποτα υπαρχει σκόπιμα πολύ σκοταδι, για να μη φαινεται και η γυμνια μας


Για τον Νικο Μαμαγκακη θα ε[ανελθω καποια στιγμη πιο αναλυτικά

[Μαργαρίτα Π.]

Μια σχετική ...ανατριχίλα έπιασε και το Σεφέρη με τη δεδομένη μελοποίηση του Θεοδωράκη, κυρίως επειδή η στίξη πήγε περίπατο, τροποποιώντας το νόημα των στίχων (πήραμε τη ζωή μας· λάθος! / κι αλλάξαμε ζωή που τραγουδήθηκε πήραμε τη ζωή μας λάθος / κι αλλάξαμε ζωή).

Η Εύα μπορεί να μην ξέρει πώς μπαίνει η άνω τελεία. Ούτε κι εγώ ξέρω.
 Η αλήθεια είναι ότι το νόημα των στίχων τροποποιήθηκε με τη μελοποίηση του Θεοδωράκη. Αλλά τι εννοείς όταν λες ότι ο Σεφέρης ανατρίχιασε; Και πότε ανατρίχιασε; Ξαφνικά το άκουσε στο ραδιόφωνο; Δεν το είχε ακούσει πριν κυκλοφορήσει; Κι αν δεν του άρεσε, γιατί επέτρεψε να ακουστεί; Αν είναι έτσι, ευθύνεται ο ίδιος. Αν δεν το άκουσε πριν κυκλοφορήσει, γιατί δεν το άκουσε; Δεν είχε το δικαίωμα; Και γιατί δεν το είχε; Λογικά εκείνος θα έπρεπε να το ακούσει πρώτος και να το εγκρίνει ή να το απορρίψει.
Τι ακριβώς έγινε Γιώργο;

[old_lion]

"...Τι ακριβώς έγινε Γιώργο;..."

Δεν έγινε κάτι παράξενο ή περίεργο Μαργαρίτα .
Ένας μεγάλος συνθέτης πήρε ένα ποιήμα από κάποιον μεγάλο ποιητή
και το έκανε .

Ο ποιητής οφείλει ευγνωμοσύνη στο συνθέτη .
Κι ο συνθέτης στον ποιητή .

Ζευγάρι και συντροφικότητα λέγεται αυτό .

[kain]

Οποιοσδήποτε διαβάσει με την ελάχιστη προσοχή τις 3 αράδες που έγραψα, θα διαπιστώσει εύκολα πως δεν αναφέρομαι στο πώς παρατέθηκαν εδώ οι στίχοι, αλλά στο τι συνέβη με τον τρόπο που μελοποιήθηκε/τραγουδήθηκε το ποίημα.

Την ιστορία με το Σεφέρη την άκουσα για πρώτη φορά σε μια σχετική συνέντευξη/άρθρο του Ντ. Χριστιανόπουλου για τα Tραγούδια Της Αμαρτίας, όπου αναφερόταν στις δυσκολίες που έχει η μελοποίηση και στο γεγονός πως οι συνθέτες κάποιες φορές δε σέβονται τα κείμενα - ακόμα και αν πρόκειται για ταλέντα διαμετρήματος όπως ο Θεοδωράκης και ο Χατζιδάκις. Μάλιστα, στην ίδια συνέντευξη, ο Χριστιανόπουλος δεν ήταν ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα του ύστατου δισκογραφήματος του Χατζιδάκι. Στη συνέχεια, απ' όσο κατάφερα να μάθω, ο Σεφέρης όντως δεν υπήρξε διόλου ευχαριστημένος από τον τρόπο που χειρίστηκε την Άρνηση ο Θεοδωράκης. Και ασφαλώς είχε δίκιο, διότι το νόημα, όπως έγινε τραγούδι το ποίημα, αλλάζει.

Το κυριότερο πρόβλημα είναι πως η μετρική ενός ποιήματος δε χαλιναγωγείται πάντα εύκολα, ακόμα και αν βασίζεται στα "παραδοσιακά" σχήματα (δηλ. μη ελεύθερο στίχο). Ένα βασικό πρόβλημα είναι -ακριβώς όπως εδώ- οι διασκελισμοί. Άλλοτε πάλι οι στίχοι μπορεί να χρειαστεί να "σπάσουν" και να συναρμολογηθούν εκ νέου για να ταιριάξουν στα μέτρα της μελωδίας. Για παράδειγμα, στο Δρόμοι Παλιοί του Αναγνωστάκη το δίστιχο:
Κάμε να σ' ανταμώσω, κάποτε, φάσμα χαμένο του πόθου μου / κι εγώ ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ [...]
μελοποιήθηκε ως:
Κάμε να σ' ανταμώσω, κάποτε, φάσμα χαμένο του πόθου μου κι εγώ / ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ [...]
όπου η μεταφορά του "κι εγώ" στον προηγούμενο στίχο υπερτονίζει την έκκληση του ποιητή (ενώ στο αυθεντικό κείμενο δεν υπάρχει αυτή η διάθεση εκ μέρους του).

Όσο για το αν οι ποιητές είναι ενήμεροι του τι συμβαίνει με τις μελοποιήσεις, ας αναφέρουμε δυο σχετικά περιστατικά:
* Ο Θ. Μικρούτσικος μελοποιεί τον Αμλετ Της Σελήνης, τον παρουσιάζει ζωντανά με το Χρήστο Θηβαίο, το τραγούδι ενθουσιάζει τον κόσμο (τόσο που η live εκτέλεση κυκλοφορούσε, τότε, στο Audiogalaxy προτού βγει ο δίσκος), και ο Μ. Ελευθερίου μαθαίνει εκ των υστέρων περί της μελοποίησης.
* Ο Χριστιανόπουλος έμαθε πως ο Χατζιδάκις θα κυκλοφορήσει δίσκο με ποιήματά του όταν ο τελευταίος έκανε επίσημη ανακοίνωση ...στις εφημερίδες.
Τώρα, στις αρχές του '60 που κυκλοφόρησαν τα Επιφάνια, μια εποχή όπου οι στιχουργοί ίσα που υπήρχαν σαν οντότητες στη δισκογραφία (με τον ερχομό του Παπαδόπουλου άρχισαν να διεκδικούν τα αυτονόητα, όπως το όνομά τους στο εξώφυλλο του δίσκου), δεν αποκλείω και ο Σεφέρης να έμαθε αργά περί του δίσκου και του αποτελέσματος.

[Μαργαρίτα Π.]

"...Τι ακριβώς έγινε Γιώργο;..."

Δεν έγινε κάτι παράξενο ή περίεργο Μαργαρίτα .

Μην το λες. Μπορεί και να έγινε αν κρίνουμε από τα απαράδεκτα περιστατικά που αναφέρει ο Γιώργος και τα οποία τώρα πληροφορούμαι. Δηλαδή ένας συνθέτης μελοποιεί ένα ποίημα χωρίς την άδεια του ποιητή. Τον ρώτησε πρώτα-πρώτα αν θέλει να τραγουδηθεί το ποίημά του; Μπορεί και να μη θέλει, δικό του δημιούργημα είναι, ό,τι θέλει το κάνει, του βάζει φωτιά και το καίει! Πάντως ο συνθέτης οφείλει να τον ρωτήσει αν θέλει και φυσικά να του το δώσει να το ακούσει πριν από οποιονδήποτε άλλον. Τότε ναι, μιλάμε για συντροφικότητα και συνεργασία, η συνεργασία προϋποθέτει αλληλοσεβασμό και συνεννόηση, τα υπόλοιπα είναι "επειδή είμαι μεγάλη φίρμα παίρνω ένα ποίημα με το έτσι θέλω και του αλλάζω και τον αδόξαστο άμα λάχει να πούμε".