Στη σκέψη μου και στις αισθήσεις μου τώρα μένει ένα κενό....ένα ολοκάθαρο και φωτισμένο, σε περίοπτη θέση μέσα μου, κενό μιας στιγμής που έγινε ανάλγητη ανάμνηση...Άνάμνηση, χίμαιρα, παντοτινή και ακούραστα καταδεχτή απουσία...απουσία γεύσης και αφής, απουσία μιας απάντησης, ενός ματωμένου "γιατί;"....απουσία γνώσης των ορίων της μέσα μου ειρκτής...
Δεν ξέρω...είμαι μικρή, το ξέρω...κι ίσως να είναι μια υπερβολή της ταραγμένης ηλικίας μου μα τα νιώθω τόσο κοντά μου αυτά τα λόγια σας...σα ν'ανοίξατε τον φτωχό μέσα μου κόσμο, να πήρατε τα αποκαΐδια λιγοστών θυμίσεων, στιγμών, συναισθημάτων και να φτιάξατε τούτο το υπέροχο τραγουδάκι..
Ευχαριστώ για άλλη μια φορά...