2-3 φορές, αλλά η πιο επικίνδυνη ήταν η πρώτη. 4 χρονών ΄μουνα και κατέβαινα με τη μάνα μου απ το λεωφορείο(14) στη στάση Αγ. Χριστόφορος στη Λαμπράκη. Πήγα να κατέβω πριν απ τη μάνα μου χωρίς να κοιτάξω έξω και βλέπω έναν τύπο με μηχανάκι που πήγαινε να περάσει ο μαλέας ανάμεσα απ το λεωφορείο και τη στάση ενώ πήγα να κατέβω. Μισό μέτρο πριν με φτάσει έπεσε επίτηδες στα πλάγια προς το πεζοδρόμιο και τσακίστηκε άσχημα, αλλά μετά από λίγο σηκώθηκε ζαλισμένος. Τον είδαμε το χάρο κι οι δυο μας...
Κάτι ανάλογο μου έκανε ένας πιτσιρικάς αλλά εγώ πήγα να περάσω από την αριστερή πλευρά του λεωφορείο.Αυτός κατέβηκε, πέρασε μπροστά από το λεωφορείο και χωρίς καθόλου να κοιτάξει πήγε να περάσει το μικρό κομμάτι δρόμου που απέμενε ως τη νησίδα.
Πέφτω στα φρένα ο δρόμος σαπούνι και πλαγιάζω όσο προλαβαίνω τη μηχανή για να μην τον χτυπήσω.Ολα αυτά σε ένα πλάτος λίγο πάνω από μέτρο.Τελικά η μηχανή αποφεύγει να τον χτυπήσει αλλά πλαγιάζοντας την απότομα έχω μείνει σε μια όρθια θέση και χτυπάμε κεφάλι με κεφάλι
.Ζαλισμένος πέφτω καπάκι επάνω στη νησίδα και καταγδέρνομαι.Σηκώνομαι με τα πολλά-πολλά και του λέω να τον πάω σε νοσοκομείο για καμμιά εξέταση.Μέχρι να σηκώσω τη μηχανή και να τη βάλω σε μια άκρια είχε εξαφανιστεί και άρχισα μες τη ζαλάδα μου να τον κυνηγάω κι από πάνω και να προσπαθώ να τον πείσω να μπούμε σε ένα ταξί.Ευτηχώς όλα καλά στο τέλος.
Από τα 13 καβαλάω μηχανές και έχω πέσει κάμποσες φορές από μαύρη γάτα(κυριολεκτικά όχι δυσειδαιμονίες) από λάδια, έχω φύγει από στροφές
, αλλά η χειρότερη μάλλον ήταν όταν με έριξε ένας φίλος με τη βέσπα του.Πιωμένοι τώρα να γυρνάμε από club και να τρέχει
σαν παλαβός.Να του χτυπάω την πλάτη και να του φωνάζω μη τρέχεις ρεεε θα πέσουμε.Σε κάποια φάση φτάνουμε σε μια μικρή γέφυρα που περνάει ποταμός από κάτω και πάει να μπεί στη γέφυρα που άρχιζε στο τέλος στροφής πλαγιασμένος όσο δε πάει άλλο.Στην αρχή της γέφυρας είχε ένα σαμαράκι και όπως ήταν φυσικό φεύγει η βέσπα αλλά δεν πέφτουμε διότι ξαναβρίσκει πρόσφυση και μας εκτοξεύει από την άλλη πλευρά(high siding που λένε και στα μοτοσικλετιστικά).Αφού περάσαμε λίγα κλάσματα ως ιπτάμενοι σκάω επάνω στο φίλο και σε αυτήν τη στάση να πηγαίνουμε σέρνοντας για κάμποσα μέτρα
.Αφού σηκωθήκαμε,εγώ ούτε γρατζουνιά, ο άλλος ξεσκισμένος
αφού με έκανε βόλτα πάνω του,
με πιάνει ένα απίστευτό νευρικό γέλιο που στο τέλος με παρακάλαγε τσατισμένος να σταματήσω
και να σηκωθούμε να φύγουμε.Για πολύ λίγο θα μπορόυσαμε να έχουμε ανοίξει τα κεφάλια μας επάνω στις πλαινές μπαριέρες φτιαγμένες από τσιμέντο ή ακόμα και με λίγα χιλιόμετρα παραπάνω να έιχαμε πάει από κάτω στον ποταμό.
Εχουν πολύ ενδιαφέρον πάντως τα κλάσματα χρόνου πριν από την πτώση εκεί που το έχεις πια αποδεχτεί ως τετελεσμένο γεγονός.
Καταρχάς κρατάνε νομίζεις για ώρες και εγώ τουλάχιστον όσες φορές έχω πέσει είχα ένα είδος απάθειας για το τι θα συμβεί αυτές τις
λίγες στιγμές πριν το χτύπημα.
