Εχθές εντελώς τυχαία έπεσε το μάτι μου σε ένα πολύ ενδιαφέρον Ντοκυμαντερ στην ΕΤ3.
Σας παρουσιάζω εν συντομία το τι πραγματευόταν.
Ας υποθέσουμε ότι ο άνθρωπος δεν είχε την αίσθηση των 3 διαστάσεων αλλά μόνο των 2. Ήταν δηλαδή ένας επίπεδος άνθρωπος καταδικασμένος να ζει στον επίπεδο χώρο του. Εαν σε αυτό το επίπεδο υπήρχε μια γραμμή , τότε ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να την ξεπεράσει παρά να κινήται συνεχώς παράλληλα με αυτήν. Η γραμμή λοιπόν θα ήταν το φυσικό του σύνορο. Εαν όμως με κάποιο τρόπο ο άνθρωπος ξέφευγε από αυτό το επίπεδο και αποκτούσε την δυνατότητα της 3ης διάστασης , αμέσως θα άλλαζε ο φυσικός του κόσμος και φυσικά οι θεωρήσεις του , αλλά συνάμα θα μπορούσε να ξεπεράσει και την γραμή περνώντας από πάνω της , εφόσον θα ζούσε πλέον στον κόσμο των 3 διαστάσεων.
Επιπλέον όταν θα ζούσε στον επίπεδο κόσμο του δεν θα είχε την δυνατότητα να παρατηρήσει το το συμβαίνει στον τρισδιάστατο κόσμο παρά μόνο τις προβολές αυτού του κόσμου στο επίπεδο , ή αν θέλετε τις σκιές που θα άφηνε.Είναι για παράδειγμα σαν την σκιά μας στον επίπεδο δρόμο που αφήνουμε όταν ένα φως φωτίσει την τρισδιάστατη μορφή μας...
Εαν κάνουμε τώρα αναγωγή προς τα επάνω , εμείς ζούμε σε έναν κόσμο τριων διστάσεων ( για την ακρίβεια όχι ζούμε , αλλά μόνο αυτόν μπορούμε να αντιληφθούμε) και ως εκ τούτου εαν υπάρχει 4η ή και περισσότερες διαστάσεις , δεν έχουμε κανέναν τρόπο για την ώρα να τις αντιληφθούμε παρά μόνο τις προβολές τους ίσως (σκιές τους ) στον κόσμο μας. Άρα έχουμε κάποια φυσικά σύνορα , κάποια ανεξερεύνητα , κάποια αναπόδειχτα , πολλά άγνωστα , εξ αιτίας αυτού του περιορισμού και όσο και να προσπαθούμε δεν θα τα φτάσουμε ποτέ μένοντας στα όρια των διαστάσεών μας.
Ποτέ για παράδειγμα να μην βρούμε μια ικανοποιητική θεωρία για την δημιουργία του συμπαντος κλπ ή ποτέ δεν θα μπορέσουμε να εξηγήσουμε τα ανεξήγητα που σε κάποιους συμβαίνουν ...
Το ερώτημα είναι εαν μπορεί ο άνθρωπος , αν όχι να αλλάξει την αντίληψή του ( δηλαδή να αντιλαμβάνεται πλέον και τέταρτη διάσταση ) , αλλά αν μπορεί να ξεφύγει από τις 3 διαστάσεις και να φτάσει στην τέταρτη.
Αρκετά ενδιαφέρον ήταν και αυτό το κομμάτι.
Αν υποθέσουμε ότι ο επίπεδος κόσμος είναι μια ελαστική μεμβράνη , τότε αν πάρουμε ένα υλικό σημείο και αρχίσουμε να του αυξάνουμε το βάρος , το επίπεδο θα αρχίσει να καμπυλώνεται , θα δημιουργηθεί ένα πηγάδι. Αμέσως δηλαδή θα γίνει αντιληπτή η αίσθηση του ύψους που είναι η τρίτη διάσταση. Αν το βάρος αυξηθεί πολύ ενδεχομένως ο πάτος να υποχωρήσει το πηγάδι να τρυπήσει και περάσουμε στον κόσμο των 3 διαστάσεων.
Αυτή η συλλογιστική , ικάζουν ότι μπορεί να συμβαίνει στις μαύρες τρύπες , όπου το "άπειρο" βάρος ουσιαστικά τρυπάει τον τρισδιάστατο κόσμο μας και το αντικείμενο που δείχνει να χάνεται , απλά περνάει στον τετραδιάστατο κόσμο...
Αν τώρα δεν μπορούμε να περάσουμε έναν τοίχο λόγω του τρισδιάστατου περιορισμού , αυτό πιθανόν να είναι πολύ εύκολο μέσω της επόμενης διάστασης όπως η υπερπήδηση της γραμμής...
Την βρήκα αρκετά ενδιαφέρουσα προσέγγιση.
Όποιος ξέρει περισσότερα , ας γράψει...
Υ/Γ επίσης με αυτη τη συλλογιστική εξηγούσε και το ζήτημα της δημιουργίας του υλικού σημείου από το μηδέν το οποίο έδωσε το Big Bang , αλλά δυστυχώς το πρόλαβα στο τέλος και δεν κατάλαβα..
