από ένα αγαπημένο πεζό ποίημα του Charles Boudelaire
το οποίο με αγγίζει σε μεγάλο βαθμό και επειδή είναι μισοτελειωμένη η πρόταση θα την βάλω ολόκληρη εδώ
( γελώ στα πένθη και κλαίω στις γιορτές ,
βρίσκω μια γεύση γλυκιά στο πιο πικρό κρασί,
νομίζω πολλές φορές για ψέματα τις αλήθειες,
και, με τά μάτια στον ουρανό, πέφτω σε γκρεμούς.
Αλλά ή Φωνή με παρηγορεί και λέει:
<<Κράτησε τά όνειρά σου , οί συνετοί δεν έχουν έτσι
ωραία σαν τoύς ΤΡΕΛΟΥΣ…!>> )
