Ώπα ώπα, παιδιά, ξεφύγαμε...
Καταρχάς για να γίνεται split ένας humbucker πρέπει να έχει
τέσσερα καλώδια. Οπότε μπορεί να δουλεύει και παράλληλα και σε σειρά. Τα υπόλοιπα με τα πηνία είναι φίδια, και σόρρυ Τάσο!

Δεν ξέρω αν μπορεί να σε βοηθήσει Δαμιανέ, αλλά θα σου πω τη δική μου εμπειρία. Έχω μια Κράμερ (η οποία ΔΕΝ είναι πλέον για πούλημα) στην οποία έχω έναν SD Custom, έναν Duckbucker και έναν Lil'59. Τα ηχοχρώματα που βγάζει είναι απίστευτα και ο bridge και ο neck μπορούν να γίνουν split. Βγάζει 13 διαφορετικούς τόνους, αν δεν κάνω λάθος και αυτά χωρίς να αρχίσω να παίζω με τα ποτενσιόμετρα. Τη θεωρώ κιθάρα για όλες τις δουλειές, αν σκεφτείς ότι έχει και Floyd, που εγγυάται το κούρδισμα και την ευελιξία στα tremolo antics.
Εσύ πρέπει να σκεφτείς αν είναι αυτό που θέλεις. Θέλεις μια τέτοια για μοναδική σου κιθάρα; Τότε θα έλεγα ότι μια κιθάρα HSS με τέτοιες επιλογές μαγνητών, καλό τρέμολο, locking κλειδιά και διάφορες επιλογές wiring είναι η καλύτερη λύση. Πολύ ευέλικτη για ότι θέλεις να παίξεις, από blues μέχρι μέταλ. Βέβαια θα πρέπει ιδανικά να αποφύγεις τους κανονικούς μονοπήνιους και να πας σε κάποια λύση διπλού σε μέγεθος μονού για όλες τις θέσεις.
Αν όμως τη θέλεις για δεύτερη κιθάρα και ο ήχος του μονοπήνιου "λείπει" από το "οπλοστάσιό" σου, τότε κοίτα μια κανονική Strat, είτε αυτή είναι Φέντερ ή κάποιος καλός κλώνος, όπως είναι οι Rockinger/Diego ή βάλε μπροστά να φτιάξεις μία στα μέτρα σου από καλής ποιότητα υλικά.
Με ένα χιλιάρικο φτιάχνεις κιθάρα που μαμεί οποιαδήποτε Φέντερ, με μόνο επώνυμα πράγματα επάνω. Απλώς δεν θα έχεις μεταπωλητική αξία.
Όσο για τον όγκο στα σόλο, ήμαρτον, πάνω από τους μισούς λατρεμένους μας κιθαρίστες στην ιστορία της μουσικής με μονοπήνιους παίζανε και είχανε όγκο να φάνε και οι κότες!