Μικρά στολίδια βουτηγμένα μες το χιόνι
Στη κρυάδα της καρδιάς να σπαρταράς
Σε μια στιγμή που φαντάζει προδομένη
Σε μια χαρά που πια δε τη κυβερνάς
Του χρόνου ο δείχτης είναι πια τόσο μικρός
Μια σπιθαμή πριν απ΄ το τέλος γοερά
Θα στριγκλίξει, θα χαράξει δακρυσμένος
Γιατί εγώ κ συ μια άδεια αγκαλιά
Φωνάζω, βλέπω, ζω σε μια αυταπάτη
Είναι τόσο δυνατό μα απόμερο
Κρύβω το αίσχος της λύπης σ’ ένα δάκρυ
Γεύομαι πικρή χαρά με το σταγονόμετρο
Δε το αντέχω μίση ζωή να κυβερνώ
Να χώνω τα χέρια μου σε κοφτερά γυαλιά
Πόσο ν’ αντέξει η ψυχή μου η μαραμένη;
Πώς να πετάξω με τσακισμένα φτερά;
