Η δική μου ιστορία είναι λίγο διαφορετική, και ελπίζω να φωτίσω λίγο ανάποδα το τοπίο ..

Όταν ήμουν κι εγώ νέος, είχα τότε μια κασέτα με τραγουδάκια που την άκουγα 26 ώρες το 24ωρο..

είχα προσπαθήσει μόνος μου στην κιθάρα, είχα κουτσοβγάλει κάτι, και πήγαινα με ρυθμούς χελώνας...

Πήγα λοιπόν σε κάποιον δάσκαλο και του είπα : Εγώ ΑΥΤΑ θέλω να με μάθεις να παίζω...
Αυτός τότε μου είπε : Ναι αλλά μαζί με αυτά που θες υπάρχουν και κάποια άλλα που πρέπει υποχρεωτικά να τα μάθεις, συμφωνείς ; ΟΚ είπα και αρχίσαμε.
Τα μαθήματα λοιπόν ήταν χωρισμένα σε 3 κομμάτια. Το πρώτο κομμάτι (το κλασσικό) ήταν οι γνωστές ασκήσεις για τα δάχτυλα και μικρά κλασικά κομμάτια. Το δεύτερο κομμάτι (το αγαπημένο μου τότε) ήταν τα κομμάτια που ήθελα-αυτά της κασέτας- και το τρίτο (και τελικά πιο ενδιαφέρον) ήταν θεωρία πάνω σε άλλα είδη μουσικής (π.χ. ρυθμοί, κλίμακες, εξωτικές συγχορδίες, αναπτύξεις (π.χ. λαϊκά, Jazz, Rock) και η πρακτική τους.
Τελικά φίλε omiloparmene τα μαθήματα αυτά μου έδωσαν τεράστια ώθηση τόσο από τεχνική άποψη όσο και στην αισθητική μου.. αλλά κυρίως έμαθα να σέβομαι τόσο τους κλασικούς-που έχουν φάει τα νιάτα τους μελετώντας- όσο και τους αυτοδίδακτους -με την ωμή, ζωώδη πλην αυθεντική μουσική θέση.
ΥΓ. Κουράγιο jgarif. Τα Clubz των 30κάτι και 40κάτι σου συμπαραστέκονται...