"...Όταν μιλάμε για κατάσταση απελπισίας η λογική δεν έχει ρόλο παρά μόνο κομπάρσου..."
Έγραψα ήδη αρκετά επάνω στο θέμα , το οποίο είναι εξαιρετικά πολύπλοκο από τη φύση του .
Στα σίγουρα δεν είναι άλλο ένα θέμα σαν τα πολλά τού τύπου "σουβλάκι και βάλε μέσα όλα" ,
ή τύπου "για να δούμε τώρα , ας γράψω κάτι και εγώ εδώ στο forum ,
κάτι ό,τι νά' ναι , και ας μην έχω κάποια εμπειρία ή γνώση γύρω από το θέμα ".
Είναι στα σίγουρα δικαίωμα τής καθεμιάς ή τού καθένα να γράψει εδώ απόψεις διάφορες ,
σημαντικές ή ασήμαντες κι αδιάφορες , επάνω σε πάρα πολλά θέματα.
Μα όμως όταν το θέμα δεν είναι άλλο ένα "θέμα" για μπλά-μπλά και ποστάκια γραμμένα στα πεταχτά ,
< μεταξύ σαλονιού , κουζίνας και μπάνιου , ή μεταξύ ΄"τύρου και αχλάδου" >
όταν το θέμα αφορά τη
ζωή ή το
θάνατο κάποιου άλλου προσώπου ,
< και δεν αφορά την "αφεντιά" μας >
τότε θα ήταν ευχής έργο τα πολλά και εύκολα λόγια να αποφεύγονται .
Πιο πάνω έγραψε ο φίλος Θοδωρής :
"...αλλά δεν είναι δίκαιο να κρίνουμε ανθρώπους σαν τον Σωκράτη, τον Καρυωτάκη , τον Jack London..."
Κι έγραψε ότι δε μίλησε διόλου για "απελπισία" .
Επήγε πολύ πιο βαθιά από αυτή την απροσδιόριστη έννοια .
Πήγε σε κάτι άλλο , εξίσου απροσδιόριστο αλλά πολύ πιο σημαντικό και βαθιά υπαρξιακό .
Ακριβώς αυτό .
Το να βάζεις σε ένα τσουβάλι καταστάσεις και ανθρώπινα όντα εντελώς διαφορετικά
απλώς και μόνο ταχτοποιείσαι εσωτερικά , εσύ , ως προς το θέμα ,
ξεμπερδεύεις με όποια ερωτηματικά , εάν αληθινά έχεις τέτοια .
Οι εύκολες και γρήγορες απαντήσεις προϋποθέτουν εύκολα και γρήγορα ερωτηματικά ,
και πολύ συχνά δηλώνουν ανυπαρξία ερωτηματικών .
Θυμίζει κάτι σε "προκάτ" , σπιτάκια φτιαγμένα για πρόχειρη , προσωρινή κατοικία .
Μόνο που και οι ιδέες "προκάτ" , ωσάν τα σπιτάκια αυτά , γίνονται πανεύκολα μόνιμη κατοικία .
Τών προσώπων , τών ιδεών , τών πρόχειρων σκέψεων , τής πρόχειρης ζωής .
Πώς λέμε "πρόχειρο φαγητό" , σουβλάκια , πίτσες , φαστ-φουντ ,
και άλλα άχρηστα και επιβλαβή φαγητά που απλώς κατευνάζουν την πείνα ?
Ε, αυτό ακριβώς .
"...Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης προφανώς κάποιες στιγμές χάνει τη δύναμή του
μπροστά στο αίσθημα της απελπισίας .
Έχει τρομακτική δύναμη η απελπισία, σε καταγκρεμίζει..."
Ναι , μόνο που εύκολα-δύσκολα την ξεπερνάς με ένα ζεστό καφέ ,
και κουβέντα παρέα με μιά αγαπημένη φίλη ή έναν αγαπημένο φίλο .
Εάν λοιπόν αυτό ήταν το όλο θέμα και δεν έφτανε ο καφές και η/ο φίλη-ος
τότε θα είχαν απομείνει πολύ λιγότερα ανθρώπινα όντα επάνω στη Γη .
Μα έλα που όλο αυξόνονται και πληθύνονται απτόητα από τις "απελπισίες" τους ,
και μονάχα όταν έρχεται ο θάνατος εκβιαστικά και ανυποχώρητα να τα πάρει
τότε την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενα αποχωρούν , με κλάμματα ή με με καρτερία .
Ανάλογα το Ον .
"... όμως το να ζήσεις , κατά την άποψή μου πάντα , απαιτεί μεγαλύτερο θάρρος ,
γιατί εκεί αναγκάζεσαι να νικάς καθημερινά την απελπισία , την απόγνωση ,
τη θλίψη , την απογοήτευση κ.α..."
Ναι , κι αυτό είναι αλήθεια .
Μόνο που είναι μία αλήθεια λιγότερο από μισή εάν δεν αναφερθεί το
πώς ξεπερνιούνται όλα αυτά ,
εάν δεν αναφερθεί το ότι απλώς ξεχνιούνται μέσα από χίλιους δρόμους και μονοπάτια
που όλα οδηγούν σε χίλιους-δυο συμβιβασμούς και υποχωρήσεις , και σκυψίματα ,
και προδοσίες τών ιδεών και τών πιστεύω ,
και λησμοσύνη τών λόγων τών "μεγάλων" που εύκολα λέγονται σε εύκολες ώρες ,
και τελικά ετούτη η λιγότερο κι από μισή αλήθεια πνίγεται μέσα στα "μισαδάκια" της .
Αυτά από εμένα , που γνωρίζω πάρα πολύ καλά το θέμα από ΜΕΣΑ ,
και όχι ξώφαλτσα και επιδερμικά από πολύ μακριά , απ' ΕΞΩ .
