AYTOKTONIA

[_thaNos_]

Νικολας είναι ενας. Ομως για να φτασεις σε αυτο το σημείο σημαινει πως βαρεθηκες τη κατάντια τους, βαρέθηκες να ακους για προβλήματα που μονο με λεφτα εχουν να κανουν, σιχαθηκές τους πάντες ...

[YmiRLinG]

Ναι προσωπικα θεωρω οτι κανε κατι να τα αλλαξεις. Αλλα επιμενω οτι δεν μπορουμε να βαλουμε τον Νικολα με τον υπολοιπο κοσμο.

[ΡΕΑ]

Δεν είναι δυνατόν να υπάρξει άνθρωπινη ύπαρξη χωρίς συναισθήματα! Το συναίσθημα είναι η βάση της αντίληψής μας.

΄Δεν νομίζω ότι συζητάμε κοινότυπα θέματα και απαντούμε με στερεότυπες εκφράσεις του τύπου: "Πολύ καλά, το αυτό επιθυμώ και δια εσάς". Με τον ίδιο τρόπο που συζητάς μαζί μου μπορείς να συζητάς με τον καθένα, να έχεις μια πιο "ουσιαστική" επαφή. Στο χέρι σου είναι!

Συμφωνώ κι εγώ πως η ανθρώπινη ύπαρξη είναι συνυφασμένη με τα συναισθήματα και ότι δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτά.  Πιστεύω όμως πως οι ρυθμοί και ο μοντέρνος τρόπος ζωής μας σπρώχνει σε όλο και πιο τυπικές και επιφανειακές σχέσεις.  Όλο κάτι βιαζόμαστε να κάνουμε, όλο κάτι άλλο έχουμε στο μυαλό μας που μας πιέζει και, όταν επικοινωνούμε με τους συνανθρώπους μας, δεν είμαστε ακριβώς ανά πάσα στιγμή σε επαφή με τα συναισθήματά μας.  Σε αυτήν την περίπτωση, ναι είναι στο χέρι μας, να κάνουμε επιλογές και να θέσουμε προτεραιότητες:  Τι είναι πιο σημαντικό, πιο γρήγορα και πιο πολύ ή πιο αργά και πιο ουσιαστικά;  Την απάντηση τη δίνει ο καθένας για τον εαυτό του.

Επιμένω όμως, πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν βρίσκονται σε επαφή με τα συναισθήματά τους ή δεν μπορούν να τα μοιραστούν με τους συνανθρώπους τους όχι για εξωτερικούς, αλλά για εγγενείς λόγους.  Τι να σκεφτώ, άνθρωποι που για παράδειγμα τους έμαθαν από νωρίς πως είναι ντροπή να νιώθεις αδυναμία ή να ζητάς βοήθεια.  Πως πρέπει να μπορούν να τα βγάζουν πέρα μόνοι τους.  Τέτοια μοντέλα συμπεριφορών και σχέσεων δεν αποτινάσσονται με ευχολόγια, έχουν γίνει μόνιμο χαρακτηριστικό της προσωπικότητας του ατόμου.  Γι'  αυτό λέω πως οι άνθρωποι που αυτοκτονούν έχοντας εγκλωβιστεί με τέτοιο ή παρόμοιο τρόπο σε μια προσωπική απομόνωση, έχουν ανάγκη κάποιον άλλο να τους απλώσει το χέρι.  Και δεν είναι τυχαίο που οι περισσότεροι που αφαιρούν οι ίδιοι τη ζωή τους είναι άτομα καλόβολα, εσωστρεφή, πολλές φορές καλόκαρδα και ευγενικά, που οι γύρω τους δεν έχουν να τους προσάψουν τίποτα τις πιο πολλές φορές.

[papous]

Προφανώς αναφέρεσαι σε άτομα με "συναισθηματικές διαταραχές" και όχι στον γενικό πληθυσμό. Πραγματικά δύσκολες και θλιβερές καταστάσεις, αλλά μπορούν να βοηθηθούν μόνο από ειδικούς. Κάθε απόπειρα "βοήθειας" τέτοιων ατόμων από κάποιον άσχετο είναι παρακινδυνευμένη και συνήθως επιφέρει καταστροφικά αποτελέσματα για τον ίδιο.
Στην παροχή εξειδικευμένης βοήθειας σ' αυτά τα άτομα η κοινωνία μας έχει ένα τεράστιο κενό, όπως συμβαίνει και με όλες τις ομάδες πληθυσμού που έχουν ανάγκη από βοήθεια.

Άσχετα απ' αυτές τις ακραίες καταστάσεις, ο τρόπος επεξεργασίας των αισθημάτων δεν είναι πανομοιότυπος σ' όλα τα άτομα. Έτσι αν δύο διαφορετικά άτομα έχουν διαφορετικά συναισθήματα από το ίδιο βίωμα δεν είναι ένδειξη ότι δεν επικοινωνούν ψυχικά. Δεν γνωρίζω αν και κατά πόσο η ψυχή έχει σχέση με το συναίσθημα.

Για τον "μοντέρνο τρόπο ζωής" έχουν ειπωθεί πολλά κατά καιρούς. Όσον αφορά την επίδρασή του στις διαπροσωπικές σχέσεις έχω την εντύπωση ότι παρέχει την δυνατότητα να γίνουν πολύ πιο ουσιαστικές και πολύπλευρες. Το άτομο δεν απομονώνεται εξαιτίας των εργαλείων που του παρέχονται αλλά εξαιτίας της κακής τους χρήσης και των ελειπών γνώσεων που έχει για αυτά. Από την άλλη πλευρά η απομόνωση είναι, όπως ανέφερες κι εσύ, προσωπική επιλογή δεν επιβάλλεται από κανέναν.
Βέβαια προβάλονται ψευδαισθήσεις απομόνωσης και μάλιστα με έντονο τρόπο, όπως η απομόνωση και η μοναξιά του ατόμου στις πόλεις. Προτάσεις εντελώς γελοίες αν σκεφτεί κανείς ότι καθένας μας έχει την δυνατότητα να γνωρίζει καλά το πολύ 100, 200 άτομα (τους κατοίκους δύο πολυκατοικιών δηλ) και να γνωρίζει επιφανειακά το πολύ 2000 άτομα (τους κατοίκους μιας συνοικίας).

[ΡΕΑ]

Τι εννοείς ακριβώς με τον όρο "συναισθηματικές διαταραχές";  Μήπως θες να πεις "ψυχικές διαταραχές";  Αυτές ( = παράνοια, σχιζοφρένεια, ψυχοπαθητική προσωπικότητα κτλ.) όντως δεν απαντούν σε μεγάλο ποσοστό του γενικού πληθυσμού.  Οι συναισθηματικές διαταραχές όμως (= μελαγχολία, κατάθλιψη) είναι καταστάσεις στις οποίες μπορεί να περιέλθει ο κάθε άνθρωπος σε κάποια φάση της ζωής του.  ( Αν και κάποιοι έχουν μια προδιάθεση, ενώ άλλοι όχι, σύμφωνοι.)  Και να τις ξεπεράσει είτε με τη βοήθεια ειδικού, όπως λές, είτε με την αγάπη και την συμπαράσταση των οικείων και των φίλων - υπό την προϋπόθεση πως έχει κι αυτός όρεξη για ζωή.  Αυτούς τους τελευταίους δε διατρέτουχε κανένα κίνδυνο όταν τους συναναστρεφόμαστε, σε αντίθεση με τους πρώτους, που κάνει τζίιιιιιιιιζ!

Ε, τώρα μην αρχίσουμε τα φιλοσοφικά με την ψυχή και το συναίσθημα, γιατί άκρη δε βγαίνει κι ο καθένας κρατάει στο τέλος τη γνώμη που του πάει καλύτερα.  Όταν όμως λέω πως δυο άνθρωποι δεν επικοινωνούν, εννοώ όχι ότι το ίδιο βίωμα τους προκαλεί διαφορετικά συναισθήματα (αλίμονο!  αυτό είναι αναμενόμενο, οι άνθρωποι είμαστε πολύ ξεχωριστοί και ανόμοιοι μεταξύ μας - και αυτό είναι καλό  ).  Εννοώ ότι δεν έχουν καν τη διάθεση να μπουν στο κόπο να κοιτάξουν τον απένταντί τους στα μάτια και να αναρωτηθούν με ειλικρινές ενδιαφέρον πώς νιώθει, τι τον θλίβει, τι τον απασχολεί, να γίνουν ένα μέρος του κόσμου του και να τον αφήσουν να γίνει ένα μέρος του δικού τους.  Συνειρμικά μου έρχεται εδώ σαν παράδειγμα η εικόνα ενός ζευγαριού που μετά από χρόνια συμβίωσης νομίζουν πως τα έχουν μάθει πια όλα ο ένας για τον άλλο, έχουν βαρεθεί και δεν ξέρω και τι άλλο, περιφέρονται στο ίδιο σπίτι χωρίς να κοιτάζονται, να αγγίζονται, ανταλλάσσοντας μόνο ασήμαντες, κοφτές κουβέντες για τα καθημερινά και τα τετριμμένα. 

Τη σκέψη σου για την σχέση απομόνωσης - χρήσης εργαλείων δεν την παρακολουθώ, όταν μιλάω για μοντέρνο τρόπο ζωής δεν αναφέρομαι στους τρόπους παραγωγής, αν κατά κει πάει ο συνειρμός.  Δεν εννοούσα όμως καθόλου πως η απομόνωση είναι (πάντα) προσωπική επιλογή.  Σίγουρα υπάρχει όριο στον αριθμό των ανθρώπων που μπορεί να γνωρίσει, να συναναστραφεί και να γνωρίσει κανείς καλά, σίγουρα σήμερα - απαλλαγμένοι από παραδοσιακούς ρόλους κλισέ - μπορούμε (ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΜΕ) να κάνουμε πιο ουσιαστικές σχέσεις. 

Θα σου εξηγήσω όμως τι εννοώ με την απομόνωση των μοντέρνων πόλεων. Σκέψου μια γιαγιούλα που ζει σε ένα διαμέρισμα με τα παιδιά της γιατί δεν μπορούν να την αφήσουν μόνη στο χωριό.  Τι κάνει όλη μέρα;  Έξω ο κόσμος πολύβουος και βιαστικός, κανείς δεν έχει χρόνο ή όρεξη να ασχοληθεί μαζί της.  Έρχονται τα παιδιά της από τη δουλειά, κουρασμένα,δεν έχουν πολλή όρεξη για κουβέντες.  Θα φαν, θα ξεκουραστούν, θα δουν τηλεόραση, θα συναντήσουν κανένα φίλο.  Μούγγα στη στρούγγα για τη γιαγιά.  Αν ήταν στο χωριουδάκι της, θα σκάλιζε τον κηπάκο της, θα πέρναγαν οι γειτόνισσες και οι συγχωριανές που θα είχαν άπλετο χρόνο και εξίσου μεγάλη ανάγκη για συντροφιά, θα λέγαν τις κουβεντούλες τους, θα πίνανε κι έναν καφέ...  Απλά, πιο ανθρώπινη ζωή.  Αν έχω καταλάβει καλά, δεν ζεις στην Αθήνα - και πολύ καλά κάνεις.  Μην σ' αξιώσει ο Θεός να διαπιστώσεις ιδίοις όμμασι πόσο ανθρωποφάγα είναι αυτή η πόλη.  Και κάθε μεγαλούπολη, φαντάζομαι, γιατί οι άλλες να διαφέρουν.

Είχα πάει 6 μέρες στα Χανιά - που δεν είναι και κανένα χωριό.  Νόμιζα πως ήμουν σε άλλον πλανήτη.  Οι άνθρωποι δεν βιάζονταν, τουλάχιστον όχι όπως στην Αθήνα.  Σε εξυπηρετούσαν και ταυτόχρονα σου έλεγαν 2 κουβέντες, από πού μας έρχεστε, πώς τα περνάτε εδώ, με το χαμόγελό τους, με την ευγένειά τους, ένιωθες άνθρωπος.  Εδώ, άντε γρήγορα να τελειώνουμε, στην ουρά περιμένουν κι άλλοι.  Δε λέω, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις.  Γιατί όμως να είναι μόνο εξαιρέσεις;  Γιατί ο ρυθμός της μεγαλούπολης είναι τρελλός και δε σε αφήνει να σκεφτείς ούτε καν αυτό:  "Μα πώς τρέχουμε όλοι έτσι;"

[papous]

Καλό είναι κάθε συζήτηση να είναι φιλοσοφική αλλιώς είναι ανούσια.
Απ' ότι κατάλαβα ορίζεις ως ψυχικές κάποιες λειτουργίες του εγκεφάλου. Ποιές είναι αυτές και πως κάνεις τον διαχωρισμό από τις υπόλοιπες λειτουργίες?

Έχεις μια φαντασιωτική εικόνα για την ζωή στο χωριό. Δεν είναι αυτή η πραγματικότητα. Οι άνθρωποι είναι όμοιοι παντού και στην επιλογή της απομόνωσης και της αποστασιοποίησής τους από την κοινωνική ζωή δεν παίζει τόσο καθοριστικό ρόλο το σταθερό περιβάλλον όσο το σύστημα αξιών που ακολουθούν και η ιεράρχηση των προτεραιοτήτων.

[ΡΕΑ]

Καλό είναι κάθε συζήτηση να είναι φιλοσοφική αλλιώς είναι ανούσια.

Δεν είναι όμως και κάθε φιλοσοφική συζήτηση μεστή περιεχομένου.  Το να προσπαθούμε να καταλήξουμε για παράδειγμα σε ένα συμπέρασμα αν τα συναισθήματα και η ψυχή συνδέονται, δεν έχει νόημα μια που το ένα από τα δύο (τουλάχιστον) - η ψυχή - δεν μπορεί να οριστεί και να προσδιοριστεί ούτε καν στοιχειωδώς.  Αυτό που χρειάζομαι για να συζητήσω είναι μια μίνιμουμ πραγματιστική βάση, ώστε να έχουμε τουλάχιστον ένα κοινό σημείο αναφοράς στον εξωτερικό κόσμο.

Απ' ότι κατάλαβα ορίζεις ως ψυχικές κάποιες λειτουργίες του εγκεφάλου. Ποιές είναι αυτές και πως κάνεις τον διαχωρισμό από τις υπόλοιπες λειτουργίες?

Δεν πρόκειται για δικούς μου ορισμούς.  Θέλω να πιστεύω πως ακολουθώ τον διαχωρισμό της κλινικής ψυχολογίας - από ό,τι θυμάμαι τέλος πάντων.  Διόρθωσέ με εδώ αν γνωρίζεις περισσότερα, θα ανοίξω κι εγώ τα παλιά μου κιτάπια, ευκαιρία είναι να τα θυμηθώ. 

Έχεις μια φαντασιωτική εικόνα για την ζωή στο χωριό. Δεν είναι αυτή η πραγματικότητα. Οι άνθρωποι είναι όμοιοι παντού και στην επιλογή της απομόνωσης και της αποστασιοποίησής τους από την κοινωνική ζωή δεν παίζει τόσο καθοριστικό ρόλο το σταθερό περιβάλλον όσο το σύστημα αξιών που ακολουθούν και η ιεράρχηση των προτεραιοτήτων.

Ξέρω πως τα πράγματα δεν είναι παντού και πάντα έτσι ρόδινα στο χωριό, δεν ήταν αυτό που εννοούσα.  Και δέχομαι πως η φύση του ανθρώπου είναι παντού και πάντα ίδια και υπάρχει πάντα η δυνατότητα επιλογών, ανάλογα με το τι αξιολογεί καθένας ως σημαντικό.  Κι εσύ όμως θα συμφωνήσεις, πιστεύω, πως οι εξωτερικές συνθήκες είναι τουλάχιστον εξίσου σημαντικές με τις προδιαθέσεις του ατόμου και εξίσου καθοριστικές για το αν θα εκδηλωθεί μια ορισμένη συμπεριφορά ή όχι.  Όσο κι αν έχω ανάγκη, για παράδειγμα, να πιάσω μια χαλαρή πρωινή κουβεντούλα με κάποιον περαστικό στην Πανεπιστημίου και όσο και αν προσπαθήσω, δεν θα τα καταφέρω.  Πρέπει να αλλάξω "στέκι" για να το πετύχω, κάπου που οι συνθήκες ευνοούν μια τέτοια εξέλιξη.

[το Λιοντάρι]

"...Όσο κι αν έχω ανάγκη, για παράδειγμα,
    να πιάσω μια χαλαρή πρωινή κουβεντούλα με κάποιον περαστικό στην Πανεπιστημίου .
    Όσο κι αν το προσπαθήσω , δε θα τα καταφέρω. 
    Πρέπει ν' αλλάξω "στέκι" για να το πετύχω ,
    εκεί όπου οι συνθήκες ευνοούν μια τέτοια εξέλιξη..."

Και βέβαια έτσι είναι "κόρη" .
< το "κόρη" με την κυπριακή έννοια του >

Είμαστε προιόντα τόσο της κληρονομικότητάς μας
όσο και τών επιθυμιών μας και τών συνθηκών τής ζωής μας .

Και κάπου εκεί στην άκρη φαίνεται να παίζει έναν σημαντικό ρόλο
κάποιος άγνωστος παράγοντας .
Δώσε του όποιο όνομα θες εσύ .

Πολύ νέα πρέπει να είσαι αν κρίνω απ' τα γραφτά σου .
Όμως σωστά και όμορφα γράφεις και σε πρόσεξα .
 
ΥΓ
Μάλλον χρειάζεται ν' αλλάξεις κι άλλα ,
κι όχι μόνο στέκι ,
για να μπεις σ άλλη νοοτροπία κι άλλη ζωή .

[papous]

Απ' ότι κατάλαβα ορίζεις ως ψυχικές κάποιες λειτουργίες του εγκεφάλου. Ποιές είναι αυτές και πως κάνεις τον διαχωρισμό από τις υπόλοιπες λειτουργίες?

Δεν πρόκειται για δικούς μου ορισμούς.  Θέλω να πιστεύω πως ακολουθώ τον διαχωρισμό της κλινικής ψυχολογίας - από ό,τι θυμάμαι τέλος πάντων.  Διόρθωσέ με εδώ αν γνωρίζεις περισσότερα, θα ανοίξω κι εγώ τα παλιά μου κιτάπια, ευκαιρία είναι να τα θυμηθώ. 

Δεν γνωρίζω. Η απορία μου ήταν ειλικρινής και είχε σκοπό την μάθηση.

  Όσο κι αν έχω ανάγκη, για παράδειγμα, να πιάσω μια χαλαρή πρωινή κουβεντούλα με κάποιον περαστικό στην Πανεπιστημίου και όσο και αν προσπαθήσω, δεν θα τα καταφέρω.  Πρέπει να αλλάξω "στέκι" για να το πετύχω, κάπου που οι συνθήκες ευνοούν μια τέτοια εξέλιξη.

Πίστεψέ με. Και στο χωριό να ήσουν δεν θα μπορούσες να συζητήσεις χαλαρά με κάποιον άνθρωπο που ήθελε να πάει στο χωράφι του για δουλειά! 

Παρόλα αυτά έχω συζητήσει και χαλαρά και έντονα με αργόσχολους σαν κι εμένα στην Πανεπιστημίου, στην Β. Σοφίας, στο μετρό, στα λεωφορεία και όπου αλλού μπορείς να φανταστείς.
Κανείς δεν λέει όχι για μια σημαντική κουβεντούλα. 

[ΡΕΑ]

Μα δεν πάνε μόνο για δουλειά όλοι αυτοί που ανεβοκατεβαίνουν σαν τρελλοί καθημερινά την Πανεπιστημίου! (και οποιονδήποτε άλλο δρόμο μιας οποιασδήποτε μεγαλούπολης). Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως η μεγαλούπολη - με τον ανελέητο ρυθμό της, με το τσιμέντο, τα θεώρατα κτήρια, τα καυσαέρια, τα αυτοκίνητα που δεν υπολογίζουν τους πεζούς - δεν προσφέρεται  για μια ανθρώπινη ζωή.  Μου έχει κολλήσει μια φράση που είχα ακούσει κάποτε (δεν θυμάμαι πια πού): "Αυτή η πόλη τρώει ανθρώπους."  Ίσως να έχεις δίκιο στο ότι έχω ωραιοποιήσει μέσα μου τη ζωή στο χωριό, αλλά - πώς να το κάνουμε - εκεί οι συνθήκες είναι πιο κατάλληλες για μια πιο ανθρώπινη ζωή, μόνο και μόνο από το γεγονός ότι βρίσκεται κανείς πιο κοντά στη φύση.  Αυτή είναι το ... φυσικό μας περιβάλλον και όχι οι μεγαλουπόλεις - όπως τις έχουμε καταντήσει τουλάχιστον.

Πάντως είμαι πολύ χαρούμενη που από φέτος το φθινόπωρο θα έχω την ευκαιρία να έχω και ιδίαν αντίληψη του θέματος, μια που - όπως έμαθα πολύ πρόσφατα - διορίζομαι - κατά πάσαν πιθανότητα - επαρχία!  Κάτι που το περίμενα καιρό.  Τώρα αν σε λίγο με ακούσεις να γκρινιάζω και να μην είμαι ευχαριστημένη, θα έχεις κάθε λόγο να μου πεις ευθαρσώς "Εγώ σου τά 'λεγα!" 

[papous]

Βρε ΡΕΑ μην λες τέτοια πράγματα, δεν σου είπα κάτι το εντελώς διαφορετικό!

Εκεί που θέλω να καταλήξω κι εγώ, για να τελειώσουμε ευχάριστα την κουβεντούλα μας, είναι ότι παντού η ζωή είναι ωραία ιδίως αν είσαι αρτιμελής και υγιής. Βέβαια στην επαρχία είναι ακόμα καλύτερα, ιδίως αν έχεις καλή παρέα.

Εκτός αν καταλήξουμε στο γνωστό: "Η Ζωή είναι ωραία αλλά δυστυχώς είναι παντρεμένη με άλλον" 

Είμαι σίγουρος ότι θα περάσεις πολύ καλά. Να είσαι πάντα καλά και πάντα χαρούμενη.

[ΡΕΑ]

Εκτός αν καταλήξουμε στο γνωστό: "Η Ζωή είναι ωραία αλλά δυστυχώς είναι παντρεμένη με άλλον" 

Μπορεί να είναι παντρεμένη με άλλον, είναι όμως ερωτευμένη μαζί μας!     
Και ξέρεις τώρα...  Το ματς γάμος-έρωτας λήγει πάντα "2".   

Να είσαι κι εσύ καλά, θα τα λέμε - ιδίως αν με στείλουν στο τέρμα του Θεού, η μόνη μου επαφή με τον πολιτισμένο κόσμο προβλέπεται να είναι το κιθάρα.  ).  Ευχαριστώ για τις ευχές σου, το πιστεύω κι εγώ ότι θα περάσω καλά.   

[Transformer]

Πάντως είμαι πολύ χαρούμενη που από φέτος το φθινόπωρο θα έχω την ευκαιρία να έχω και ιδίαν αντίληψη του θέματος, μια που - όπως έμαθα πολύ πρόσφατα - διορίζομαι - κατά πάσαν πιθανότητα - επαρχία!  Κάτι που το περίμενα καιρό.  Τώρα αν σε λίγο με ακούσεις να γκρινιάζω και να μην είμαι ευχαριστημένη, θα έχεις κάθε λόγο να μου πεις ευθαρσώς "Εγώ σου τά 'λεγα!" 

(off topic)
Εγω σε ακουω ηδη...Μακαρι να κανω λαθος, αλλα μετα απο τοσα χρονια σε χωριο νομιζω οτι εχω μια ολοκληρωμενη αποψη του θεματος...Καποιοι προσαρμοζονται πιο ευκολα σε κλειστες κοινωνιες, αλλοι οχι. Καποιοι δεν εχουν προβλημα να γνωριζει ολο το χωριο πως τους λενε, ποτε γεννηθηκαν, ποιανου παιδια ειναι, με ποιους κανουν παρεα, και μερικα (ακομη πιο) προσωπικα πραγματα, αλλους παλι λιγο τους νοιαζει αν και ποιος ασχολειται με τετοια θεματα. Εχει να κανει με τον χαρακτηρα του καθε ανθρωπου... Εγω ας πουμε θελω σε γενικες γραμμες την ησυχια μου και βαριεμαι να χαιρεταω ολο τον κοσμο στις αυλες, οποτε βολευομαι μια χαρα στην πολη, γιατι εκει διαλεγω η ιδια σε ποιους θα μιλαω κι ετσι μου ειναι πιο ευκολο να κανω ουσιαστικες σχεσεις, απλα επειδη αυτο αποτελει δικη μου αποφαση. Οποτε και παλι δε μπορεις να πεις οτι "οι πολεις ειναι απροσωπες και κρυες" γιατι δεν ειναι απολυτο αυτο.

Α, και

απο papous

Πίστεψέ με. Και στο χωριό να ήσουν δεν θα μπορούσες να συζητήσεις χαλαρά με κάποιον άνθρωπο που ήθελε να πάει στο χωράφι του για δουλειά! 

Οσοι ζουν σε χωρια δε δουλευουν απαραιτητα σε χωραφια και δεν ειναι απαραιτητα απολιτιστοι. ΑΛΛΑ αυτος ο ανθρωπος σιγουρα θα κατσει 1-2 λεπτα να σου πει 2 κουβεντες, και πολλες φορες μπορει να εισαι εσυ που δεν εχεις τη διαθεση να του μιλησεις.

[ΡΕΑ]

Εγω ας πουμε θελω σε γενικες γραμμες την ησυχια μου και βαριεμαι να χαιρεταω ολο τον κοσμο στις αυλες, οποτε βολευομαι μια χαρα στην πολη, γιατι εκει διαλεγω η ιδια σε ποιους θα μιλαω κι ετσι μου ειναι πιο ευκολο να κανω ουσιαστικες σχεσεις, απλα επειδη αυτο αποτελει δικη μου αποφαση.

Εγώ πάλι έχω την τάση όπου πηγαίνω να δημιουργώ "πηγαδάκια" και μου αρέσει κιόλας.  Από την άλλη νομίζω πως είμαι σε θέση να βάλω τα όριά μου - όπως οφείλει κάθε άνθρωπος.  Τι να πω, κοντινός ψαλμός αλληλούια, θα δείξει... 

[rhgatonhs]

geia sas.tha ithela na thesw kapoia erwthmata. estw oti enas neos 20 xronwn exei apo ta 14 tou arthritika k stadiaka mexri ta 20 tou tou emfanizontai entonoi ponoi se 1-2 arthrwseis,synexomenoi kata thn kinhsh tous k epishs sovaro provlhma me ta matia to opoio den diorthwnetai me laiser klp.einai dynaton aytos o anthrwpos na aisthanetai eytyxhsmenos k aisiodoxos gia th zwh tou enw xypnaei kathe prwi me ponous ,enw gnwrizei oti den mporei na parei diplwma aytokinhtou kati pou pothei para poly,enw den mporei na kanei pia p.x. snowboard kati pou ekane poio palia k twra den mporei,enw den mporei na xorepsei kala xerontas oti o xwros aresei sto antitheto filo,enw oles tou oi energeies kai apla pragmata ths kathimerinothtas tou thymizoun ta provlhmata tou,enw niothei pws kanenas den mporei na sthrixtei panw tou?mporei arage kapoios pou niothei pono olh mera kathe mera na zei anetos kai eytyxhsmenos exw exei parapona apo thn idia tou th fysh kai ygeia?pws mporei enas tetoios anthrwpos na zhsei normal akoma kai an prospathei na lysei ta alyta provlhmata tou enw kathe mera  katastrefetai olo kai pio poly h psyxologia toy?nomizw pws dikaiologeitai  na skeftetai akoma k thn aytoktonia dioti mono o idios xerei poso dyskola pernaei.dysthxws h eytyxws oi perissoteroi apo edw mesa milane ek toy asfalous xwris naxoun zhsei apelpistikes gia ton eayto tous katastaseis.peite mou poio pragma tha mporouse na einai ayto pou tha ton krathsei sth zwh?

[Adoni]

Αυτο πιο πολυ στην ευθανασια ταιριαζει, παρα στην αυτοκτονια.

Θες να ειμαι ειλικρινης?
Δεν ξερω... αυτη ειναι η απαντηση.

Παντως εαν ημουν σε απελπιστικη κατασταση υγειας κ εγω θα αρχιζα να το σκεφτομαι

[Vaiking]

Metallica-Fade To Black. Περικλειει ολη την αποψη μου για το θεμα. Ειδικα οι τελευταιοι στιχοι... Παντως πιστευω πως το 90% αυτων που αυτοκτονουν απλως δεν ειναι στα καλα τους.. οσο για το υπολοιπο 10%, απλα δεν ακουν Metallica..

[rev83]

Ειναι η πρωτη φορα που επισκεπτομαι την σελιδα. ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ.ΑΠΛΑ ΘΕΩΡΩ ΟΤΙ ΕΙΣΤΕ ΛΙΓΟ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟΙ.ΣΙΓΟΥΡΑ ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΟΔΗΓΟΥΝ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΠΛΟΙ.ΔΕ ΛΕΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΛΥΣΗ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΑΛΛΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΚΟΥΒΑΛΑΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ.ΣΥΜΦΩΝΩ ΟΤΙ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ. ΑΛΛΑ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΤΑΝ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΦΤΑΝΕΙ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΜΗΝ ΒΡΙΣΚΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΝΟΗΜΑ ΣΕ ΑΥΤΗΝ!!!ΤΩΡΑ ΓΙΑΤΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΘΑ ΕΦΤΑΝΕ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΞΕΡΩ ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΑΦΗΝΩ ΕΝΑ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ ΚΙ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ.ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΦΑΝΤΑΣΤΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ ΙΣΩΣ ΕΚΠΛΑΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ.ΦΥΣΙΚΑ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΕΑ ΚΑΙ ΤΗΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΖΟΥΜΕ ΣΤΟ ΜΕ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΚΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ.ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΜΩΣ ΟΤΑΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΣΒΗΣΟΥΝ,ΟΤΑΝ ΟΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΜΕ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΚΛΗΡΕΣ??ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ!!!ΑΥΤΑ ΑΠΟ ΜΕΝΑ!!!! Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΤΡΕΛΑ,ΖΗΣΕ,ΑΓΑΠΑ,ΓΕΛΑ!!!

[.:°:. Apollon .:°:.]

ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ=ΑΤΙΜΩΤΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ

«…Κάθε πραγματικότης μου είναι αποκρουστική. Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο, σαν ήρθε, τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους κι εθεώρησαν την ύπαρξή τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περισσότεροι μαζί με τους αιώνες. Σ’αυτούς απευθύνομαι. Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές…είμαι έτοιμος τώρα για ένα ατιμωτικό θάνατο».
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

[Harrucci]

γιατι ορισμενοι που μιλησαν για δειλια παιρνουν δεδομενο οτι το ατομο που αυτοκτονει θελει να λυσει ενα προβλημα του αλλα δεν μπορει να βγαλει ακρη και τα τιναζει (οποτε ειναι δειλος )

υπαρχουν ατομα που δεν βρισκουν κανενα νοημα στην ζωη γενικοτερα...για ορισμενους χανεις περισσοτερα σ'αυτα τα 70 χρονια που ζεις παρα κερδιζεις...και ειναι απο την φυση μας αν περιελθουμε σε μια κατασταση που δινουμε περισσοτερα απο οσα παιρνουμε να πεθανουμε

[Amylo]

ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ=ΑΤΙΜΩΤΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ

«…Κάθε πραγματικότης μου είναι αποκρουστική. Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο, σαν ήρθε, τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους κι εθεώρησαν την ύπαρξή τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περισσότεροι μαζί με τους αιώνες. Σ’αυτούς απευθύνομαι. Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές…είμαι έτοιμος τώρα για ένα ατιμωτικό θάνατο».
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

ο καρυωτακης δεν ηταν που πηγε να αυτοκτονησει μπαινοντας στην θαλασσα με ενα αλογο..κα εγραψε ενα ποιημα γραφωντας μην προσπαθησεις ποτε να αυτοκτονησεις εχωντας το αισθημα της αυτσυντηρησεις;..ή καπως ετσι...
χαρουκι οντως καπως ετσι ειναι..αλλα το θεμα ειναι ειναι ο καθης σε θεση να ξερει τι θα κερδισει και τι οχι με αυτην την κινηση;!

[ΑΝΗΣΥΧΟ-ΠΝΕΥΜΑ]

δεν  μπορουσα να διαβασω ολα τα προηγουμενα ηταν παρα πολλα , τεσπα κατα τη γνωμη μου η αυτοκτονια ειναι ηλιθιοτητα. σιγουρα οταν καποιος επιλεξει να αυτοκτονισει εχει καποιο λογο για να το κανει, κατι τον ωθησε σε αυτην  τν αποφαση, αλλα οσο θαρρος κ αν χρειαζεται για να αυτοκτονησει καποιος, για μενα η αυτοκτονια ειναι δειλια... γιατι να μη ζησει να αγωνιστει κι ας χασει. δεν υπαρχει τιποτα καλυτερο απο τη ζωη, τουλαχιστον τιποτα καλυτερο απο οσα γνωριζω. δεν θελω να ειμαι απολυτη γιατι οι καταστασεις καμια φορα μπορει να γινουν πολυ ζορικες και να μην αντεχονται ειναι αναλογα και το χαρακτηρα του καθενος. τι να πω, παντως εχω απαγορευσει στον εαυτο μου να κανει κατι τετοιο καλυτερα να πεθανω στη μαχη οταν ο θανατος ειναι αναποφευκτος.

[kiwi]

αν καποιος πχ πεσει απο τον 5 οροφο στον 4 ρτο το εχει μετανιωσει ..  αυτη ειναι η πραγματικη αληθεια ..

[Βραζίλης]

αν καποιος πχ πεσει απο τον 5 οροφο στον 4 ρτο το εχει μετανιωσει ..  αυτη ειναι η πραγματικη αληθεια ..

Πράγματι...
Αυτό λένε οι "Πίσσα και πούπουλα" στο τραγούδι "Δυο δευτερόλεπτα"

[The Nameless]

Λοιπον,προς ολους εσας εκει εξω:Με λυπη μου διαπιστωνω οτι τα σαπια μυαλα κυριαρχουν ακομα και εν ετη 2008. 
Συγχωρεστε το ελαφρως επικριτικο μου υφος,αλλα πραγματικα δεν μπορω να κατανοησω το γεγονος οτι υπαρχουν στενομυαλοι ανθρωποι που ακομα πιστευουν οτι η αυτοκτονια ειναι μονοδρομος:Η θαρρος ή δειλια...
Σιγουρα ομως δικαιολογηται αυτη τους η σταση απο την στιγμη που ευθυνεται σε αμαθεια κ' ελλειψη εμπειριας.
Κ' ερχομαι λοιπον εγω σ'αυτο το σημειο να ρωτησω τους εν λογω "κυριους" και "κυριες"(που κατ'εμε τουλαχιστον δεν αξιζουν τον τιτλο):Ποσα γνωριζατε ολοι εσεις για την ζωη των αυτοχειρων που επελεξαν να τελειωσουν την ζωη τους;
Ειστε σε θεση να κρινετε και να κατακρινετε πραξεις που ειναι αποτελεσμα μακροχρονιων καταστασεων,θυμου,οργης,πονου,εκμεταλλευσης,κακοποιησης σωματικης και ψυχικης,με λιγα λογια απωλεια θελησης για ζωη και υπαρξη;Υπαρχουν αμετρητες αλλες αιτιες φυσικα αλλα ανεφερα ενδεικτικα ενα δειγμα,ας πουμε το επικρατεστερο.Παντα πιστευα και δυστυχως επιβεβαιωνομαι,οτι ανθρωποι που δεν εχουν ζησει καποια γεγονοτα,ειναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να τα κατανοησουν στον ιδιο βαθμο που τα κατανοει καποιος πασχων.Χωρις καμια απολυτως διαθεση να μοιραστω προσωπικες μου ψυχοφθορες εμπειριες θα πω μονο αυτο:Εχω πλεον πειστει οτι μπορω να κατανοησω καλυτερα ενα παιδι που εχει πεσει θυμα κακοποιησης,γιατι εχω ζησει παρομοιες εμπειριες στο παρελθον,απο καποιον που εζησε την απολυτη οικογενειακη ασφαλεια κ'ευτυχια.Φυσικα,αυτο δεν στερει το δικαιωμα σε αλλους ανθρωπους,που βλεπουν το προβλημα απο αποσταση,να εκφρασουν την δικη τους γνωμη,αρκει να δηλωνει συμπαρασταση και οχι κριτικη και καταδικη οπως-δυστυχως-ασκουν πολλοι απο'δω μεσα χωρις εμπειρια.Το τελευταιο πραγμα στον κοσμο που ζηταει καποιος με ιστορικο στις αποπειρες αυτοκτονιας ειναι να τον κρινουν κιολας οτι ειναι δειλος επειδη επελεξε να βαλει τελος σ'εναν εφιαλτη!!!Σιγουρα καποιοι ανθρωποι δεν εχουν ζησει τετοια γεγονοτα,και τους ευχομαι να μην τα ζησουν ποτε τους,αλλα ειναι απαραιτητο να δειξουν λιγοτερο εγωκεντρικη σταση σε τετοια ατομα και να προσπαθησουν να καταλαβουν εστω και στο ενα χιλιοστο τι περναει ο αλλος.Υπαρχουν βαθυτερες εννοιες τις οποιες μπορει να μην εχετε καν φανταστει,ποσο μαλλον βιωσει εσεις οι ιδιοι.Προσπαθηστε λοιπον να μειωσετε το μαρτυριο αυτων των ανθρωπων και οχι να του δινετε τροφη και συνεχεια.Μπορει καποια πραγματα να μοιαζουν ευκολα στην θεωρια,αλλα στην πραξη να ειναι απο δυσκολα εως και ακατορθωτα.Δυστυχως εχω ερθει σε πολυ κοντινη επαφη μ'αυτη την θεωρια:Ειμαι 17 χρονων και βλεπω οτι τα τραυματα του παρελθοντος μ'επηρεαζουν ακομη...Καταστασεις που βιωνα 9 χρονων-και πολυ μικροτερη-κατοικουν ακομα εσωτερικα και παιρνουν σαρκα και οστα στους εφιαλτες μου.Αυτο που θελω να πω ειναι οτι υπαρχουν πολλοι πιο σοβαροι λογοι για να μην θελει καποιος την ζωη του,ακομη και οταν ειναι εφηβος και οι αιτιες μοιαζουν να ειναι αποτυχημενοι επιπολαιοι ερωτες και χαμενες φιλιες..."Οταν κλεινει μια πορτα,κανεις δεν μπορει να γνωριζει τι γινεται μεσα σ'αυτην." Γι'αυτο λοιπον,ας κανουμε ολοι μια προσπαθεια να διευρυνουμε λιγο την αντιληψη μας και να αναλυουμε τις αιτιες που υποβοσκουν.Σιγουρα εχουν να μας πουν πολλα περισσοτερα απ'τα γρηγορα και βιαστικα συμπερασματα που βγαζουμε μονοι μας.