Ευθύνη μέγιστη του κόσμου η διασκέδαση τω όντι
και αν σου έχει ανατεθεί οφείλεις σεβασμό
πρησμένες σου οι αμυγδαλές και πονεμένο δόντι
τραγούδησε αγόγγυστα δίχως ανασασμό…
Πονάω, λες, μα… «δεν πονάς…» θαρρούν πως τους δουλεύεις
πεινάω, λες, μα… «δεν πεινάς…» σε τάισαν χαρτούρα
έχεις ένα μικρόφωνο ανά χείρας και παλεύεις
πάνω στην τάβλα ν’ ανεβούν κι η νέα κι η σημαδούρα
και όποιος άλλος το θαρρεί πως θα τον εξυψώσει
αντί για αμνοερίφια ψητά, εις το τραπέζι
να πάλλεται η σάρκα του πατώντας τα προς βρώση
εις τους ρυθμούς τους γνώριμους που η δυστυχία σου παίζει….
Κι όταν το χειροκρότημα ακούγεται γενναίο
σου έρχεται το «ευχαριστώ» αυθόρμητο στο στόμα…
Μα μην το πεις τραγουδιστή… επευφημούν το ωραίο,
που όλο το βράδυ πάλλεται, πάνω στην τάβλα, σώμα!
, γιατί έτσι μου 'ρθε.....
