Θα απαντησω πρωτος, μιας και το θεμα ειναι αρκετα ενδιαφερον.
Λογω χαρακτηρα, πολλες φορες πληγωνω ανθρωπους και ιδιαιτερα αυτους που αγαπαω περισσοτερο. Στην αρχη δεν το καταλαβαινω, μιας και θεωρω ( λογω εγωισμου ) πως εχω δικιο, ομως οταν περναει ο καιρος, αισθανομαι αυτο που λεμε "τυψεις" γιατι με πιο ωριμη σκεψη διαπιστωνω πως θα μπορουσα να φερθω τελειως διαφορετικα.
Επειδη αυτη την περιοδο διανυω τις καλυτερες στιγμες της ζωης μου ( καλα, μην με φανταστειτε και καναν 80χρονο

) και πολλες φορες πληγωνω, ομως προσπαθω να καταπολεμησω τον εγωισμο μου, θα αναφερθω σε κατι πιο παλιο και πιο συγκεκριμενα στην πρωτη μου κοπελα.
Η φουκαριαρα με αγαπουσε πολυ, ομως εγω ημουν τοσο πουριτανος ( κατι που δεν εχω ξεπερασει απολυτως

) και κωλοεγωισταρος ( ουτε αυτο επισης ), ωστε πολλες φορες να την κανω να αισθανεται ασχημα. Ομως επειδη με αγαπουσε, δεν ελεγε τιποτα και τα δεχοταν ολα. Και σαν να μην εφταναν ολα αυτα, στο τελος εγω ημουν αυτος που την χωρισε, δειχνοντας ποσο "ανωτερος" και "μαγκας" ημουν. Αυτο δεν ξερω αν θα μπορεσω να το ξεχασω ποτε, αλλα νομιζω πως οποτε παω να φερθω με τον ιδιο τροπο θα το φερνω στο μυαλο μου, ωστε να μην ξεχναω ποσο ηλιθια συμπεριφερθηκα.