Επετρεψε μου τοτε να σε ρωτησω το εξης: Εσυ εισαι ικανοποιημενος με ο,τι σου προσφερει αυτη η Χωρα? Τόσο πια εθνικα περηφανο και σιγουρο σε κανει αυτος ο στρατος που η οποία –εστω και παρατραβηγμενη- αμφισβητηση του, σε κάνει να τρελαινεσαι? Η αυτό το κρατος σε έχει καλομαθει τόσο πολύ που φλεγεσαι από επιθυμια να το υπηρετησεις? Τοσα πολλα σου έχει προσφερει τοσο σε σενα και τον Θαναση το κοινωνικο συνολο που σ' αυτη την κουβεντα αναφερθηκε 300 φορες? Αυτό στο τελος τελος δεν μας μαθαινει αυτή η κοινωνια τοσα χρονιά? Ο σωζων εαυτον σωθητω? Εγω σ’ αυτή την χωρα καταλαβα ότι εχω μονό υποχρεώσεις αλλά ποτέ δικαιωματα. Ειδικα αυτοι που εχουν αξιωθει να ζησουν στο εξωτερικο μπορουν να καταλαβουν ποια είναι η διαφορα του κρατους και του νταβατζη. Ε, όχι, εγω σ’ αυτό το κρατος ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΩ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ!!! Οι υπολοιποι εχετε το δικαιωμα να πραξετε κατά πως θελετε.
Να σου πω.
Κατ' αρχήν, η "χώρα" είμαστε εμείς. Αν κάτι πάει στραβά σ' αυτόν τον τόπο δεν φταίει η "χώρα", ή η "πατρίδα", ή το "κράτος", αλλά εμείς και μόνον εμείς, γιατί εμείς, ουσιαστικά, φτιάχνουμε και τη χώρα και την πατρίδα και το κράτος.
Για να σου απαντήσω ευθέως, όμως,
όχι, δεν είμαι ικανοποιημένος ούτε από το κράτος μας, ούτε από τις δομές του, ούτε από τους μηχανισμούς του, ούτε από τις λειτουργίες του. Για την ακρίβεια, κάνω ό,τι μπορώ για να αλλάξουν ριζικά όλα αυτά.
Ωστόσο, το "κράτος", σαν νομική έννοια, δεν είναι ούτε κακό, ούτε καλό. Στη δική μου θεώρηση, το κράτος με την σημερινή του μορφή, αποτελεί, απλώς, ένα στάδιο της ιστορικής εξέλιξης, ένα στάδιο αναπόφευκτο. Για μένα, στο τέλος της μεγάλης ιστορικής περιπέτειας, η κατάργηση, τελικά, του κράτους είναι μια αναπόδραστη αναγκαιότητα. Πριν απ' αυτό, όμως, θα υπάρξουν πολλά, πάρα πολλά στάδια και, κατά τη γνώμη μου, δεν είμαστε παρά μόνον στη μέση της καπιταλιστικής φάσης, μιας φάσης στην οποία τα κράτη είναι μια αυτονόητη πραγματικότητα.
Τα γράφω όλα αυτά όσο πιό απλά μπορώ, έτσι που να γίνει κατανοητό το εξής:
Αν είναι να αλλάξει κάτι, δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε με ατομικιστικούς εξεγερτισμούς, ούτε με αντιδραστικότητα, ούτε μα ωχαδερφισμό, ούτε με απάθεια. Αν πρόκειται να αλλάξει κάτι, αυτό θα γίνει με πολιτικοποίηση και συμμετοχή.
Οι οργανωμένες κοινωνίες λειτουργούν με βάση το ηθικό και πολιτικό δίκαιο και την υποχρέωση των πολιτών να συμμορφώνονται στους νόμους, εφόσον οι νόμοι αυτοί δεν είναι αυθαίρετοι και δικτατορικοί. Με την έννοια αυτή, δεν τίθεται θέμα επιλογής, αλλά υποχρέωσης,σε ό,τι αφορά τη συμμόρφωση προς τους νόμους του κράτους. Αν οι νόμοι, ή το κράτος εν γένει, δεν μας αρέσει, τότε παλεύουμε
πολιτικά για να το αλλάξουμε (κι η επανάσταση μια πολιτική διαδικασία είναι). Αλλά όταν ο καθένας λέει: "δε μ' αρέσει ετούτος ο νόμος και δε συμμορφώνομαι" κι όταν αυτό γενικευθεί, τότε δεν έχουμε κάποιο είδος αναρχίας, αλλά χάους. Γιατί ακόμη και στην αναρχία υπάρχουν νόμοι και κανόνες που ισχύουν για όλους.
Αν ισχύει ο συλλογισμός μου, η ανυποταξία δεν αποτελεί
πολιτική στάση, αλλά αντιδραστικό ατομικισμό. Επιπροσθέτως, επιβαρύνει κάποιους άλλους, οι οποίοι έχουν μεγαλύτερη συναίσθηση της ευθύνης και του καθήκοντος απέναντι στην πατρίδα, όποια κι αν είναι αυτή, όσο κι αν μας πληγώνει. Αυτήν έχουμε.
Μπορεί να θέλουμε να την αλλάξουμε, μπορεί, κάποια στιγμή, αναπόφευκτα, τα σύνορα να πέσουν, αλλά, μέχρι εκείνη την στιγμή (που είναι αρκετά μακρινή), θα πρέπει να προστατεύσουμε εκείνο που έχουμε, ακόμη και μέσω της στρατιωτικής θητείας.
Αυτό πιστεύω εγώ.
Αυτό που λες: "ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΩ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ", είναι πολύ λυπηρό, είναι μια στάση ατομικιστική και εγωϊστική. Είναι, ακριβώς, αυτή η στάση που μας έχει καταντήσει σ' αυτά τα χάλια.
Όλοι μας χρωστάμε σ' όλους κι ο καθένας στο εαυτό του.
Κι αν ο καθένας ήταν υπεύθυνος, ευσεινήδητος, πολιτικά και κοινωνικά ενεργός και συμμέτοχος, τότε, ίσως, και να φτάναμε στο σημείο να μπορούσαμε να μιλάμε για την κατάργηση της θητείας, των στρατών και των κρατών.