Σαν σήμερα... γεγονότα του χτες!!!!

[Iroukos]

17 Ιουνίου 1913 Θεσσαλονίκη

     Κατά την εκδίωξή τους από τη Θεσσαλονίκη το 1913 τα βουλγαρικά στρατεύματα αντιστάθηκαν στις 17 Ιουνίου και κατέστρεψαν διάφορα κτίσματα, όπως δείχνει η φωτογραφία της Τουρκικής Εμπορικής Σχολής στην οδό Κασσάνδρου (πάνω από τον Αγ. Δημήτριο). Τελικά, ο ελληνικός στρατός ανάγκασε τους Βούλγαρους στρατιώτες με τη βία να εγκαταλείψουν την πόλη.



     Η Βουλγαρία ειχε συγκεντρώσει ήδη τόσες στρατιωτικές δυνάμεις (350 χιλ.) όσες περίπου και οι συνασπισμένες Ελλάδα και Σερβία (370 χιλ. ). γι’ αυτό πίστευε ότι με μία αιφνιδιαστική επίθεση και χωρίς επίσημη κήρυξη πολέμου θα ανάγκαζε τούς δύο συμμάχους να υποχωρήσουν. Πραγματικά η βουλγαρική επίθεση στις 17 Ιουνίου 1913 στη Γευγελή και στη Νιγρίτα υποχρέωσε τους Σέρβους να εγκαταλείψουν τη Γευγελή και τους Έλληνες μερικές προχωρημένες θέσεις.
     Όταν έγινε γνωστή στη Θεσσαλονίκη η βουλγαρική επίθεση, το ελληνικό στρατηγείο διέταξε τη βουλγαρική στρατιά πού βρισκόταν μέσα στην πόλη να παραδώσει τα όπλα και να αποχωρήσει μέσα σε δύο ώρες. Την άρνηση των Βουλγάρων ακολούθησε κανονιοβολισμός των οικημάτων πού κατείχαν και επίθεση του ελληνικού στρατού. Σε λίγο, όσοι Βούλγαροι διασώθηκαν, βρίσκονταν στα χέρια των `Ελλήνων.

[Iroukos]

17 Ιουνίου 1885


     Το Άγαλμα της ελευθερίας είναι ένα ψηλό άγαλμα, το οποίο εικονίζει την Ελευθερία ως γυναικεία μορφή και βρίσκεται σε ένα νησάκι στην είσοδο του λιμανιού της Νέας Υόρκης.



     Η ιδέα του αγάλματος ανήκει στον Γάλλο ιστορικός Εντουάρ ντε Λαμπουλέ, ο οποίος πρότεινε να κατασκευαστεί ένα μνημείο προς τιμήν της γαλλοαμερικανικής φιλίας. Το 1874, ο Φρεντερίκ Μπαρτολντί, έμπειρος γλύπτης, άρχισε να εργάζεται στο Παρίσι για την κατασκευή του, ενώ τη στατική δομή του μελέτησε ο Γουστάβος Άιφελ.
     Όταν τελείωσε, το αμερικανικό Κογκρέσο αποφάσισε να τοποθετηθεί στο συγκεκριμένο νησάκι, από όπου είναι ορατό σε όποιον μπαίνει ή βγαίνει από το λιμάνι της Νέας Υόρκης. Στις 17 Ιουνίου 1885 φθάνει στο λιμάνι της Νέας Υόρκης το "Άγαλμα της Ελευθερίας", ως δώρο των Γάλλων προς τους Αμερικανούς.Εγκαινιάστηκε στις 28 Οκτωβρίου του 1886.
     Το άγαλμα ζυγίζει 225 τόνους και καλύπτεται από ένα περίβλημα χαλκού. Το ύψος του, χωρίς τη βάση, είναι 46,5 μέτρα, ενώ με τη βάση διπλασιάζεται. Στο εσωτερικό του, 168 σκαλιά επιτρέπουν την άνοδο στο κεφάλι και άλλα 54 στο χέρι, που κρατάει τον πυρσό.
     Η βάση του φιλοξενεί από το 1972 το Μουσείο Μετανάστευσης.

[Iroukos]

17 Ιουνίου 1972 "Yπόθεση watergate"

     Watergate ένας όρος που έμμελε να γίνει συνώνυμος με το σκάνδαλο και την κατάχρηση εξουσίας. Γενικά, ο όρος πρωτοχρησιμοποιήθηκε, για να περιγράψει το σύνολο των πολιτικών εξελίξεων και σκανδάλων που έλαβαν χώρα μεταξύ 1972 και 1974 στις ΗΠΑ. Έτσι ονομάζεται ένα από τα μεγαλύτερα ξενοδοχεία στην Washington , D.C., το οποίο ανήκει σε ένα ευρύ κτιριακό συγκρότημα που περιλαμβάνει πολλά γραφεία επιχειρήσεων. Εκεί στεγάζονταν το 1972 τα γραφεία του Δημοκρατικού κόμματος (Democratic National Committee). Στις 17 Ιουνίου 1972 πέντε διαρρήκτες εισέβαλαν στα γραφεία και προσπάθησαν να τα παγιδεύσουν με «κοριούς». Οι πέντε άνδρες συνελήφθησαν χάρη στην έγκαιρη δράση του φύλακα ασφαλείας του κτιρίου, όμως τα πραγματικά σπουδαία δεν είχαν αρχίσει ακόμη...
     Ανάμεσα στους διαρρήκτες ανακαλύφθηκε πως ήταν ένας πρώην πράκτορας της CIA καθώς και ένας υπάλληλος ασφαλείας του κόμματος των Ρεπουμπλικανών (G.O.P.), σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εφημερίδας «Washington Post». Το μεγαλύτερο σκάνδαλο όλων των εποχών στην ιστορία της Αμερικής είχε μόλις ξεσπάσει.
     Δύο άσημοι μέχρι τότε δημοσιογράφοι της «Washington Post», οι Bob Woodward και Carl Bernstein αρχίζουν μια μεγάλη έρευνα στην προσπάθειά τους να ξεσκεπάσουν την απάτη του κόμματος του νεοεκλεγέντος Προέδρου των ΗΠΑ, Richard Nixon . Γενικά, η εφημερίδα τους αντιμετώπισε με αρκετή επιφύλαξη και πολλές φορές οδηγήθηκαν σε αδιέξοδο και σκέφτηκαν, μήπως θα έπρεπε να τα παρατήσουν. Είναι χαρακτηριστικό πως τότε κατά τη διάρκεια της διετούς έρευνας η εκδότρια της εφημερίδας, Katherine Graham ζητούσε επιτακτικά κάθε πληροφορία να διασταυρώνεται από τρεις (3) τουλάχιστον διαφορετικές πηγές. Είναι χαρακτηριστικό πως η «Washington Post» τιμήθηκε το 1973 με το βραβείο Πούλιτζερ προσφοράς υπηρεσιών στο κοινό καλό για την έρευνα της πάνω στο Watergate .

[Iroukos]

17 Ιουνίου 1972 "Yπόθεση watergate" (συνέχεια)

Συνοπτικά γεγονότα που συνθέτουν το θρυλικό σκάνδαλο Watergate:

1968:Ο Richard Nixon εκλέγεται Πρόεδρος των Η.Π.Α. σε ηλικία 55 ετών, κερδίζοντας σε μία από τις πιο αμφίρροπες εκλογικές μάχες τον Hubert Humphrey.

17 Ιουνίου 1972: Η περίφημη διάρρηξη στο κτιριακό συγκρότημα Watergate μόλις πέντε μήνες πριν τις προεδρικές εκλογές αναστατώνει την Αμερική

1 Αυγούστου 1972:Η «Washington Post» αποκαλύπτει σε πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ της πως επιταγή 25.000$ προοριζόμενη για την εκλογική καμπάνια του προέδρου Νίξον βρίσκεται στον τραπεζικό λογαριασμό ενός εκ των διαρρητκών

Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 1972:Οι Woodward και Bernstein αποκαλύπτον πως οι Ρεπουμπλικανοί έχουν οργανώσει με επικεφαλής τον υπουργό δικαιοσύνης, John Mitchell ένα δίκτυο κατασκοπείας κατά των Δημοκρατικών.

11 Νοεμβρίου 1972: Ο Richard Nixon επανεκλέγεται Πρόεδρος με ποσοστό μεγαλύτερο του 60 % (!), αφού κατέστη αδύνατον να αποδειχθεί πως ο Νίξον συνδέεται άμεσα με τους διαρρήκτες. Οι Woodward και Bernstein δεν εγκαταλείπουν, παρά τις πιέσεις, την έρευνά τους.

30 Ιανουαρίου 1973: Οι πρώην βοηθοί-συνεργάτες του προέδρου Νίξον, G. Gordon Liddy και James W. McCord Jr. καταδικάζονται για συνομωσία, διάρρηξη και παράνομη μαγνητοφώνηση στο περιστατικό του Watergate.

30 Απριλίου 1973: Τρία κορυφαία στελέχη του Λευκού Οίκου παραιτούνται εξαιτίας του σκανδάλου που πλήττει την Αμερική. Πρόκειται για τους H.R. Haldeman , John Ehrlichman καθώς και για τον Υπουργό Δικαιοσύνης, Richard Kleindienst. Ο σύμβουλος του Λευκού Οίκου, John Dean απολύεται. Η έρευνα της «Washington Post» καλά κρατεί.

Μάιος 1973: συστήνεται η ειδική επιτροπή της Γερουσίας που θα διερευνήσει το σκάνδαλο. Στις 18 του μήνα αρχίζει τις εργασίες της, που μάλιστα μεταδίδονται από εθνικό τηλεοπτικό δίκτυο.

3 Ιουνίου 1973: Ο John Dean αποκαλύπτει στην «Washington Post», ότι συζήτησε το θέμα της κάλυψης (κουκουλώματος) του σκανδάλου με τον πρόεδρο Νίξον τουλάχιστον 35 φορές!

17 Νοεμβρίου 1973: Ο Πρόεδρος των Η.Π.Α. αρνείται οποιαδήποτε εμπλοκή του στην υπόθεση, αφού όμως νωρίτερα (Ιούλιο) έχει αρνηθεί να παραδώσει στοιχεία που ζητήθηκαν από τους ειδικούς ανακριτές. Πρόκειται για τις κασέτες που καταγράφουν τις συνομιλίες εντός του Λευκού Οίκου...

30 Απριλίου 1974: Ο Λευκός Οίκος παραδίδει 1.200 σελίδες με καταγεγραμμένες συνομιλίες του Νίξον στο υπουργείο Δικαιοσύνης.

24-27 Ιουλίου 1974: Το Ανώτατο Δικαστήριο απαιτεί ο Πρόεδρος να παραδώσει τις ίδιες τις κασέτες και απορρίπτει όλες τις ενστάσεις του, κατηγορώντας τον παράλληλα για παρεμπόδιση της Δικαιοσύνης.

8 Αυγούστου 1974: Ο Richard Nixon γίνεται ο πρώτος πρόεδρος στην ιστορία των Η.Π.Α. που παραιτείται από το αξίωμά του. Ο αντιπρόεδρος Gerald Ford αναλαμβάνει τα ηνία της χώρας. Είναι χαρακτηριστικό πως ο Ford αργότερα απένειμε χάρη στον Νίξον μέσω επίσημης διακήρυξης για το σκάνδαλο, ενώ αξιοσημείωτο είναι πως την ημέρα που ανέλαβε τα καθήκοντά του δήλωσε πως: «Επιτέλους, ο εθνικός εφιάλτης έλαβε τέλος».

[Iroukos]

23 Ιουνίου1891

     Σαν σήμερα ο Εδουάρδος Η΄ (23 Ιουνίου1891,  - 28 Μαΐου 1972), βασιλιάς της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας, γεννήθηκε στο Ρίτσμοντ Πάρκ του Σούρευ στην Αγγλία και ήταν ο πρωτότοκος γιος του δούκα της Υόρκης, και μετέπειτα βασιλιά Γεωργίου Ε΄, και της δούκισσας της Υόρκης Μαιρυ του Τεκ. Παρακολούθησε μαθήματα σε ναυτικό κολλέγιο στην Οξφόρδη και το 1911 έγινε πρίγκιπας της Ουαλίας. Κατα τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου υπηρέτησε ως υπηρεσιακός αξιωματικός στη Γαλλία, στην Ιταλία στην Αίγυπτο. Την χρονική περίοδο 1916-1936 πραγματοποίησε πολλά ταξίδια ανα τον κόσμο.
     Ανήλθε στον θρόνο στις 20 Ιανουαρίου του 1936 μετά τον θάνατο του πατέρα του. Ο Εδουάρδος ήταν αρκετά δημοφιλής στον λαό της Μεγάλης Βρετανίας μέχρι που στις 16 Νοεμβρίου ανακοίνωσε στον πρωθυπουργό Στάνλευ Μπάλντβιν την πρόθεση του να παντρευτεί την Αμερικανίδα Βάιολετ Ουάλας Ουώρφηλντ Σίμπσον, δύο φορές διαζευγμένη. Στην κατ'ιδίαν συνάντηση τους στο παλάτι του Μπάκιγχαμ ο Άγγλος πρωθυπουργός προειδοποίησε οτι η Σίμπσον δεν θα γινόταν δεκτή απο την αγγλική κοινωνία και οτι αφού θα γινόταν η Βασίλισσα τους θα έπρεπε η επιλογή του λαού να είναι σεβαστή. Στις 11 Δεκεμβρίου ο Εδουάρδος Η΄, προκειμένου να αποφύγει μια επικείμενη παραίτηση της κυβέρνησης, ανακοίνωσε την παραίτηση του ενώπιον του Αγγλικού λαού και εξήγησε τους λόγους που τον ανάγκασαν σε αυτήν. Στον θρόνο τον διαδέχθηκε ο αδερφός του Γεώργιος ΣΤ΄. Στον ίδιο δόθηκε ο τίτλος του δούκα του Ουίνδσορ.
     

     Μετά την παραίτηση του έφυγε απο την χώρα και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου και παντρεύτηκε την Σίμπσον. Κατα τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου κατέφυγε στη Λισσαβόνα ενώ λίγο αργότερα διορίστηκε διοικητής των Μπαχάμας. Μετά το τέλος του πολέμου επέστρεψε στην πόλη του φωτός.
     Απεβίωσε απο καρκίνο του πνεύμονα, εξαιτίας του πάθους του στο κάπνισμα, στις 28 Μαΐου του 1972 στο Παρίσι και ενταφιάστηκε στο κάστρο του Ουίνδσορ. Δεν απέκτησε απογόνους. Ανηψιά του είναι η σημερινή βασίλισσα της Αγγλίας, Ελισάβετ Β΄.

[Iroukos]

25 Ιουνίου 1903 (Τζωρτζ Όργουελ)

   Σαν σήμερα γεννήηκε ο Έρικ Άρθουρ Μπλαιρ (Eric Arthur Blair, 25 Ιουνίου 1903 – 21 Ιανουαρίου 1950), γνωστός περισσότερο με το ψευδώνυμο Τζορτζ Όργουελ, ήταν Βρετανός συγγραφέας και δημοσιογράφος. Ανάμεσα στα δημοφιλέστερα έργα του ανήκουν η Φάρμα των Ζώων και το 1984. Γεννήθηκε στο Μοντιχάρι της Ινδίας το 1903, γιος κατώτερου διοικητικού υπαλλήλου. Η οικογένειά του επέστρεψε στην Αγγλία το 1911.

   Τα χρόνια 1917-1921 σπούδασε υπότροφος στο Ήτον, όπου πρωτοδημοσίευσε κείμενά του σε περιοδικά. Το 1922 διορίστηκε αξιωματούχος στην αστυνομία της Βιρμανίας, απ' όπου παραιτήθηκε έξι χρόνια μετά, αμφισβητώντας το ρόλο του στην αποικιακή διοίκηση, την οποία οι ντόπιοι δεν αποδέχτηκαν ποτέ. Έκτοτε έζησε για καιρό φτωχική ζωή στο Παρίσι και το Λονδίνο, αλλάζοντας περιστασιακά επαγγέλματα και συναναστρεφόμενος με περιθωριακούς. Επρόκειτο για μια συνειδητή από μέρους του απόρριψη του αστικού τρόπου ζωής, που συνοδεύτηκε από την πολιτική του ωρίμανση. Ο ίδιος χαρακτήριζε τον εαυτό του αναρχικό.
   Τα βιβλία του "Οι αλήτες του Παρισιού και του Λονδίνου" (1933), "Μέρες της Μπούρμα" (1934), "Η κόρη του παπά" (1935) και "Ο δρόμος προς την αποβάθρα του Γουίγκαν" (1937), δίνουν το χρονικό της περιόδου αυτής και καταγράφουν την εξέλιξη των ιδεών του.
   Από τις κορυφαίες στιγμές της ζωής του ήταν η συμμετοχή του στον ισπανικό Εμφύλιο. Στρατευμένος αρχικά στη δημοκρατική πολιτοφυλακή, πολέμησε και τραυματίστηκε, για να συγκρουστεί αργότερα και με τους κομμουνιστές. Στο βιβλίο του "Πεθαίνοντας στην Καταλωνία" (1938) αποτύπωσε μοναδικά τις εμπειρίες και τη δράση του.
   Με την έκρηξη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου τοποθετήθηκε διευθυντής της Ινδικής Υπηρεσίας του BBC απ' όπου αποχώρησε το 1943. Ως λογοτεχνικός συντάκτης, εν συνεχεία, στην εφημερίδα Tribune, διαμόρφωσε πολιτικές θέσεις με σοσιαλιστική κατεύθυνση, διαφοροποιημένος ωστόσο από την επίσημη γραμμή των Εργατικών. Στην περίοδο αυτή ανήκουν μερικά από τα καλύτερα δοκίμιά του.
   Τα τελευταία χρόνια της ζωής του έγραψε τα δύο βιβλία που του χάρισαν τη μεγάλη του φήμη. Το 1944 ολοκλήρωσε τη Φάρμα των Ζώων, πολιτική αλληγορία εμπνευσμένη από τη Ρωσική Επανάσταση και τη σταλινική περίοδο της ΕΣΣΔ. Το βιβλίο τον έκανε πλούσιο και διάσημο. Το 1949 κυκλοφόρησε το τελευταίο του έργο, το περίφημο 1984, κορυφαία ίσως στιγμή του συγγραφέα και πολιτικού στοχαστή. Με τη δράση τοποθετημένη στο μελλοντικό τότε έτος 1984, σκιαγραφεί αριστουργηματικά όσο και εφιαλτικά το ολοκληρωτικό αστυνομικό κράτος όπου τα πάντα εξελίσσονται υπό την παρακολούθηση του Μεγάλου Αδελφού.

    To 1950, λίγο πριν τον θάνατό του, μακριά από το αγαπημένο του νησί Τζούρα των Εβρίδων, ο βρετανός λογοτέχνης απαγόρεψε ρητά τη συγγραφή της βιογραφίας του, κάτι που τελικά δεν τηρήθηκε από τους πολυάριθμους βιογράφους του.

[Iroukos]

30 Iουνίου 1908

07:14 π.μ. 1908, Σιβηρία, κοντά στον ποταμό Τουνγκούσκα.
   Μια τεράστια έκρηξη συνταράσει συθέμελα, όχι μόνο την ήσυχη κοινότητα των γεωργών και των βοσκών αλλά και το δάσος γύρω απο την περιοχή, ισοπεδόνοντας μια δασόδη έκταση ίση με 2000 τετραγωνικά χιλιόμετρα αποτεφρόνοντας ζώα και βοσκούς, δυαλύοντας καλύβες και σπίτια και τυφλώνοντας όσους έτυχε να κοιτάζουν το σημείο της έκρηξης.

   Οι φωτίες στα γύρω δάση έκαιγαν για βδομάδες ενώ το γεγονός, αν και δέν δημοσιέυτικε εκείνη την εποχή στις εφημερίδες, (η Σοβιετική Ένωση ήταν τότε υπό αναβρασμό,πολέμους και επαναστάσεις), έγινε αισθητό μέχρι έναν σεισμογραφικό σταθμό στην Γερμανία, 5000 χλμ μακρυά, ενώ σε αποστάσεις 700 χλμ, είδαν την έκρηξη.
   Οι ατμοσφαιρικές διαταραχές έγιναν αισθητές απο μετεωρολόγους απο την Δυτική Ευρώπη μέχρι την Νότια Αμερική, και οι ουρανοί της Ευρώπης έλαμπαν για κάποιο χρονικό διάστημα λόγω ενός φαινομένου που ονομάζεται σύννεφα "noctilucent", (noctilucent: νυχτερινό φώς).
   Μετά απο μετρίσεις και έρευνες, ενώ το θέμα ερευνήθηκε το 1927 πλέων, υπολογίστικε ότι η έκρηξη ήταν ίση με 10-40 μεγατόνους ΤΝΤ, ενώ το αντικείμενο που ανατινάχθηκε πρέπει να είχε μάζα τουλάχιστον 100000 τόνους. Εικάζεται δέ ότι η έκριξη έγινε 6-8 χιλιόμετρα πάνω απο το "ground zero" της mini-ατομικής έκρηξης.
   Πολοί προσπάθησαν να αναλύσουν το γεγονός, με θετικά και αρνητικά αποτελέσματα, αυ'ενός λόγω της παλαιότητας των στοιχείων, και αυ'εταίρου, λόγω της δραματοποίησης που ήθελαν πολοί να δώσουν στο συμβάν.
   Ένα απο αυτά τα σενάρια ήταν το εξής: Ένα τεράστιο Αρειανό διαστημόπλοιο εισέρχεται στην ατμόσφαιρα της γής και κατευθύνεται προς την λίμνη Βαικάλη, όπου περιλεχει τον μεγαλύτερο όγκο γλυκού νερού στην Γη, οι πυρινικοί κινητήρες του αεροσκάφους υπερθερμένονται απο την εισαγώγη του στην ατμόσφαιρα της Γης, και λίγα χιλιόμετρα πρίν την τελική του κάθοδο αλλάζει πορεία και ανατινάσεται.
   Ο Σοβιέτικος επιστήμονας που διεξήγαγε την έρευνα, παρέλειψε να συμπεριλάβει μέσα σε αυτήν κάποιες μαρτυρίες απο τους κατοίκους τησ εποχής οι οποίες έλεγαν ότι είδαν τον ήλιο να ανατέλει πριν την ώρα του, καθώς και το γεγονός ότι το φλεγώμενο αντικείμενο άλλαξε πορεία 5-6 φορές πριν καταλήξει στην περιοχή όπου ανατινάχθηκε. Η τελευταία μαρτυρία προήρθε απο μία περιοχή μακρύτερα του Τουνγκούσκα, όπου ο κόσμος παρατήρησε την τρελή ουσιαστικά, πορεία του αντικειμένου. Σημειωτέων δε, ότι οι τάρανδοι, και οι βοσκοί της γύρω περιοχής εμφάνισαν μετά απο πάροδο μερικών ημερών πληγές στο δέρμα παρόμοιες με αυτές που επέρχονται μετά απο μία πυρινική έκρηξη.

   Το πρωί της 30ης Ιουνίου 1908, στην περιοχή Τουνγκούσκα της Σιβηρίας, «κάτι» έπεσε από τον ουρανό. Στην πραγματικότητα, αυτό το «κάτι» δεν έφτασε ποτέ στο έδαφος καθώς εξερράγη στην ατμόσφαιρα, ισοπεδώνοντας μια έκταση περίπου 2.000 τετρ. χιλιομέτρων. Μέχρι σήμερα εξακολουθούν να παραμένουν πλήθος ερωτηματικά για την ακριβή φύση του γεγονότος.

[Iroukos]

30 Iουνίου 1908
07:14 π.μ. 1908, Σιβηρία, κοντά στον ποταμό Τουνγκούσκα. (συνέχεια)


Το συμβάν

   Το επίκεντρο του συμβάντος εντοπίζεται στις συντεταγμένες 101Ε,62Ν, κοντά στον ποταμό Τουνγκούσκα, περίπου 90Km βορείως του οικισμού Βαναράβα. Το αντικείμενο πιστεύεται ότι εξερράγη σε ύψος περίπου 7Km από την επιφάνεια της γης. Η δύναμη της έκρηξης ισοπέδωσε τα δένδρα σε μια έκταση 2.150 τετρ. χιλιομέτρων. Για αρκετές εβδομάδες μετά την έκρηξη, φωτιές έκαιγαν σε μια έκταση 1.000 τετρ. χιλιομέτρων.
   Για αρκετές ημέρες μετά την έκρηξη ένα μεγάλο μέρος του Βορείου ημισφαιρίου, «απόλαυσε» μια σειρά εξαιρετικά εντυπωσιακών δειλινών και αυγών. Οι έντονοι χρωματισμοί της ατμόσφαιρας τις συγκεκριμένες ώρες ήταν ορατοί μέχρι το Λονδίνο. Επίσης αναφέρεται ότι οι για διάστημα αρκετών ημερών ο ουρανός της Κεντρικής και Βορείου Ασίας ήταν τόσο φωτεινός κατά τη διάρκεια της νύχτας, "ώστε μπορούσε κανείς να διαβάσει εφημερίδα χωρίς άλλη πηγή φωτός."
   Η έκρηξη εκτιμάται ότι είχε ισχύ 20 μεγατόνων ΤΝΤ, δηλαδή περίπου 2.000 φορές την ισχύ της ατομικής βόμβας της Χιροσίμα. Άλλωστε, όταν μετά το 2ο ΠΠ συγκρίθηκαν οι αεροφωτογραφίες της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι με αυτές της Τουνγκούσκα, οι ομοιότητες ήταν πολλές.

   Το αστεροσκοπείο του Ιρκούτσκ, περίπου 900Km νοτιανατολικά του επικέντρου, παρατήρησε διαταραχές στο μαγνητικό πεδίο της Γης. Αυτές οι μαγνητικές διαταραχές παρουσίαζαν αρκετές ομοιότητες με αντίστοιχες διαταραχές που καταγράφηκαν αργότερα κατά τη διάρκεια πυρηνικών δοκιμών στην ατμόσφαιρα. Επίσης πολλά γεωδυναμικά ινστιτούτα σε όλο τον κόσμο κατέγραψαν ισχυρές σεισμικές δονήσεις.
   Η περιοχή της Τουνγκούσκα είναι εξαιρετικά αραιοκατοικημένη και μακριά από μεγάλες πόλεις. Οι λίγοι κάτοικοι είναι κυρίως νομάδες οι οποίοι, στις αρχές του 20ου αιώνα, σίγουρα δεν μπορούσαν να εκτιμήσουν την ακριβή φύση του γεγονότος. Το εξέλαβαν λοιπόν ως κάποιο είδος εκδήλωση της οργής των θέων και έπαψαν να επισκέπτονται την περιοχή θεωρώντας τη καταραμένη, ενώ δεν το ανέφεραν στην κεντρική τσαρική εξουσία με την οποία ήταν σε διαρκή σύγκρουση.
   Έτσι λοιπόν, και με δεδομένη την απουσία των σημερινών μέσων επιστημονικών παρατηρήσεων, ο κόσμος δεν έμαθε για το γεγονός και οι ενδείξεις θεωρήθηκε ότι αφορούσαν κάποιο μεγάλο σεισμό. Αρκετά όμως μέλη της επιστημονικής κοινότητας, λαμβάνοντας υπ΄ όψιν όλα τα φαινόμενα, και τα δεδομένα, εκτιμούσαν ότι συνέβη κάτι περισσότερο. Ένας από αυτούς ήταν και ο Λεονίντ Κούλικ, ο θεωρούμενος πατέρας της έρευνας των μετεωριτών στη Ρωσία, ο οποίος πίστευε ότι κάποιος μετεωρίτης είχε συντριβεί. Αυτός ήταν και εκείνος που οργάνωσε την πρώτη επιστημονική αποστολή στην περιοχή, 19 ολόκληρα χρόνια μετά το συμβάν. Με τη χρηματοδότηση της Σοβιετικής Ακαδημίας Επιστημών και ξεπερνώντας μια σειρά προβλημάτων, από το δύσβατο της περιοχής, μέχρι την αρνητική αντιμετώπιση των ντόπιων, κατόρθωσε να προσεγγίσει την περιοχή το 1927.
   Μια από τις πρώτες παρατηρήσεις του ήταν ότι παρά τα εμφανή σημάδια του γεγονότος, δεν υπήρχε κρατήρας, και άρα αποκλείσθηκε η συντριβή οποιουδήποτε αντικειμένου. Στα χρόνια που ακολούθησαν έγιναν μια σειρά επιστημονικές αποστολές, όλες από επιστημονικά και ερευνητικά ιδρύματα της Σοβιετικής Ένωσης. Η πρώτη επίσκεψη Δυτικών στην περιοχή έγινε το 1989 και ακολούθησαν αρκετές ακόμα στη δεκαετία του 90. Ακόμα και σήμερα, σχεδόν ένα αιώνα μετά, οι καταστροφικές συνέπειες του συμβάντος είναι εμφανείς.

[Iroukos]

30 Iουνίου 1908
07:14 π.μ. 1908, Σιβηρία, κοντά στον ποταμό Τουνγκούσκα. (συνέχεια 2)

Οι σημαντικότερες παρατηρήσεις των διαφόρων αποστολών έχουν ως εξής:

1)Δεν υπάρχει κρατήρας συντριβής.

2)Πέρα από το βασικό επίκεντρο υπάρχουν 4 ακόμα μικρότερα επίκεντρα σε μια ακτίνα 60Km. Σε κάθε ένα από αυτά εμφανίζεται ένα κοινό μοτίβο ακτινικής πτώσης δένδρων.

3)Μετά το συμβάν παρατηρήθηκε μια αύξηση των ρυθμών ανάπτυξης βιομάζας στην περιοχή του επικέντρου.

4)Στην ευρύτερη περιοχή έχει παρατηρηθεί μια σειρά μεταλλάξεων στην πανίδα και τη χλωρίδα

5)Στους κορμούς των δένδρων έχουν ανακαλυφθεί υπολείμματα ασβεστίου, σιδηρονικελίου, κοβαλτίου, μολύβδου και άλλων που μπορεί να προέρχονται από κάποιο ουράνιο σώμα.

6)Η ραδιενέργεια στην περιοχή είναι σε φυσιολογικά επίπεδα.

7)Στο έδαφος εντοπίσθηκαν συγκεντρώσεις πτητικών ουσιών που συνήθως συναντώνται στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας και πιστεύεται ότι είναι υπολείμματα των κομητών που καίγονται στην ατμόσφαιρα της γης.

[Iroukos]

30 Iουνίου 1908
07:14 π.μ. 1908, Σιβηρία, κοντά στον ποταμό Τουνγκούσκα. (συνέχεια 3)

Οι θεωρίες

   Η επικρατέστερη θεωρία, την οποία ασπάζονται και οι περισσότεροι επιστημονικοί κύκλοι, αναφέρεται στην είσοδο κάποιου κομήτη ή αστεροειδούς, χαμηλής πυκνότητας, στην ατμόσφαιρα της Γης. Ένα τέτοιο σώμα, με πυκνότητα κοντά σε αυτή του νερού, είναι ο αστεροειδής Mathilde που φωτογραφήθηκε το 1997. Η είσοδός του στην ατμόσφαιρα της Γης πιθανότατα θα οδηγούσε σε έκρηξη, λόγω πίεσης, και αποσύνθεση του σώματος του αστεροειδούς ή του κομήτη. Στην επιφάνεια της Γης θα έφθαναν μόνο πολύ μικρά σωματίδια ύλης, όπως αυτά που εντοπίσθηκαν στα δένδρα και το έδαφος, και το ωστικό και θερμικό κύμα της έκρηξης.
   Προφανώς όλα τα δεδομένα συγκλίνουν προς την υπόθεση αυτή, ενώ η μάζα του ουρανίου σώματος εκτιμάται κοντά στους 100.000 τόνους.

Βέβαια, όπως είναι σχεδόν φυσιολογικό, μια σειρά άλλες, περισσότερο ελκυστικές θεωρίες, έχουν δει το φως της δημοσιότητας και έχουν αποκτήσει ένθερμους υποστηρικτές.

Αναφέρονται οι κυριότερες:

Μαύρη τρύπα

   Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή μια «μικρή» μαύρη τρύπα συγκρούστηκε με τη Γη και πέρασε μέσα από τον πλανήτη. Να σημειωθεί ότι είναι άγνωστο εάν υπάρχουν «μικρές» μαύρες τρύπες, όπως άγνωστο είναι και το πιθανό αποτέλεσμα μιας τέτοιας σύγκρουσης.

Αντιύλη

   Μια ποσότητα αντιύλης διέσχισε το διαστημικό χώρο και συγκρούστηκε με τη Γη. Και πάλι είναι μάλλον άγνωστο το αποτέλεσμα μιας τέτοιας σύγκρουσης, ενώ η ακριβής φυσική σημασία της έννοιας της αντιύλης παραμένει ασαφής.

Συντριβή-έκρηξη εξωγήινου σκάφους

   Φυσικά δε θα ήταν δυνατό να μην εμφανισθεί και αυτή η θεωρία. Βέβαια θα περίμενε κανείς να υπάρχουν και τα αντίστοιχα συντρίμμια. Εδώ έρχονται οι θεωρίες συνομωσίας να προσθέσουν το δεδομένο της απόκρυψης στοιχείων, της εκμετάλλευσης της εξωγήινης τεχνολογίας από εκείνους που εντόπισαν πρώτοι τα συντρίμμια και τα συνέλεξαν. Στήνεται δηλαδή μια θεωρία η οποία δικαιολογεί, εκ του περιεχομένου της, την απουσία αποδεικτικών στοιχείων και άρα δεν είναι δυνατό να αντικρουστεί.

Επίθεση εξωγήινων

   Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία επιλέχτηκε από κάποιους εξωγήινους αυτός ο τρόπος επίδειξης δύναμης προς κάποια(ες) κυβερνήσεις ως μέσο προβολής δύναμης. Στη συνέχεια ακολούθησαν διαπραγματεύσεις συμφωνίες κλπ. Χωρίς σχόλια. ( )


Πειράματα υπερόπλων
   Στη θεωρία αυτή εμπλέκεται κυρίως το όνομα του Νίκολα Τέσλα. Ποτέ δεν έχει υπάρξει η παραμικρή επιστημονική ή ιστορική ένδειξη για κάτι τέτοιο.


Πέρα όμως από τα κάθε είδους σενάρια, η ανάλυση και διερεύνηση του γεγονότος της Τουνγκούσκα, του μεγαλύτερου αντίστοιχου συμβάντος της καταγεγραμμένης ιστορίας του ανθρώπινου πολιτισμού, έχει ιδιαιτέρως μεγάλη σημασία.

Η σημασία αυτή συνοψίζεται στα λόγια του μέλους της Σοβιετικής Ακαδημίας Επιστημών Νικολάι Βασίλιεφ: "... εάν το εν λόγω ουράνιο σώμα είχε εκραγεί όχι πάνω από τις στέπες της Σιβηρίας αλλά πάνω από τις πυκνοκατοικημένες περιοχές της Ευρώπης, ο αριθμός των ανθρωπίνων θυμάτων θα ήταν ανυπολόγιστος και η οικολογική καταστροφή χωρίς προηγούμενο. Παρότι στο γεωλογικό παρελθόν της Γης έχουν καταγραφεί πολλές τέτοιες συγκρούσεις και εκρήξεις, το συμβάν της Τουνγκούσκα είναι η μοναδική περίπτωση σύγκρουσης της Γης με ένα ουράνιο σώμα τέτοιων διαστάσεων, στην ιστορία του πολιτισμού. Οι έρευνες γύρω από αυτό είναι ιδιαιτέρως σημαντικές, καθώς οι νόμοι της φυσικής και της στατιστικής οδηγούν στο συμπέρασμα ότι θα συμβεί ξανά. Μόνο γνωρίζοντας τη φύση του συμβάντος και τις ακριβείς συνέπειες του θα είναι δυνατή η έγκαιρη προειδοποίηση, και η αντιμετώπιση ενός άλλου τέτοιου συμβάντος...".

[Iroukos]

30 Iουνίου 1908
07:14 π.μ. 1908, Σιβηρία, κοντά στον ποταμό Τουνγκούσκα. (συνέχεια 4)

Ένα αιώνα μετά

Βρέθηκε πιθανώς ο κρατήρας από την πρόσκρουση της Τουνγκούσκα

   To πρωινό της 30ής Ιουνίου 1908, η Σιβηρία έζησε το ισχυρότερο χτύπημα από το Διάστημα στη σύγχρονη ιστορία -η πρόσκρουση ισοπέδωσε 2.000 τετραγωνικά χλμ δάσους κοντά στο ποτάμι Τουνγκούσκα. Σχεδόν έναν αιώνα μετά, Ιταλοί γεωλόγοι υποστηρίζουν ότι εντόπισαν τον κρατήρα.

   Από παλαιότερες έρευνες είναι γνωστό ότι το συμβάν της Τουνγκούσκα προκλήθηκε από έναν κομήτη ή αστεροειδή ο οποίος εξερράγη σε ύψος 5-10 χιλιομέτρων. Η πρόσκρουση απελευθέρωσε ενέργεια που ισοδυναμεί με 20 εκατ. τόνους ΤΝΤ, όσο 1.000 πυρηνικές βόμβες σαν της Χιροσίμα.

Ίχνη του διαστημικού σώματος ουδέποτε βρέθηκαν.

   Τώρα, η ομάδα του Τζιουζέπε Λόνγκο στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια υποστηρίζει ότι η μικρή λίμνη Τσέκο, περίπου 8 χλμ βόρεια-βορειοδυτικά του επίκεντρου της εναέριας έκρηξης, είναι στην πραγματικότητα ο κρατήρας που δημιούργησε ένα κομμάτι του κομήτη ή αστεροειδή.

   Το σχήμα της λίμνης ταιριάζει σε έναν μικρό κρατήρα σε σχήμα λεκάνης, ενώ στον πυθμένα ανακαλύφθηκε ένας σχηματισμός σαν χοάνη, που δεν απαντάται στις γειτονικές λίμνες. Επιπλέον, σε βάθος 10 μέτρων κάτω από τον πυθμένα εντοπίστηκε μια γεωλογική ανωμαλία, η οποία περιέχει είτε συμπιεσμένα ιζήματα είτε ένα θαμμένο διαστημικό θραύσμα. Η έρευνα παρουσιάζεται στην επιθεώρηση Terra Nova.

«Δεν έχουμε οριστικές αποδείξεις ότι πρόκειται για κρατήρα πρόσκρουση, ωστόσο μπορέσαμε να αποκλείσουμε διάφορες άλλες υποθέσεις», αναφέρει στο BBC o καθηγητής Λόνγκο.

   Ωστόσο, άλλοι ειδικοί που κλήθηκαν να σχολιάσουν την είδηση στο BBC δήλωσαν δύσπιστοι απέναντι στα συμπεράσματα.

   Ο Δρ Γκάρεθ Κόλινις του Imperial College στο Λονδίνο επισημαίνει ότι ο «κρατήρας» είναι υπερβολικά μεγάλος για να προήλθε από θραύσμα και το σχήμα του θα έπρεπε να είναι κυκλικό και όχι ελλειπτικό. Επιπλέον, τα δέντρα γύρω από τη λίμνη δεν ισοπεδώθηκαν και ενδείξεις υψηλών θερμοκρασιών και πιέσεων ακόμα δεν υπάρχουν.-








ΥΓ: Οι πληροφορίες σχετικα με το συγκεκριμενο γεγονος ειναι απειρες!!! το φωτογραφικο υλικο επίσης απιστευτα μεγάλο! Διάλεξα κ προσαρμοσα τις εικόνες που βρηκα με τα κειμενα όσο καλλητερα μπορουσα!!! Ειναι ενα γεγονος που συμαδεψε κ αλλαξε πολυ τον πλανήτη μας! Ότι & να εγεινε τότε νομίζω πως αξίζει να το ψαξουμε έστω & αν χαθουμε μεταξί επιστημης & φαντασίας!!!


σχετικα λινκ:
http://www.cosmicnet.gr/detail.php?id=1358&category=UFO
http://www.sciencenews.gr/articles.asp?Article_id=397
http://www.physics4u.gr/news/2007/scnews2889.html
http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=812490&lngDtrID=252

[Iroukos]

1 Ιουλίου 1876 Μιχαήλ Αλεξάνδροβιτς Μπακούνιν, o πρώτος αναρχικός.

   Ο Μιχαήλ Αλεξάνδροβιτς Μπακούνιν γεννήθηκε  το 1814 σε ένα από τα απέραντα ρωσικά τσιφλίκια. Στα 14, ο πατέρας του τον έστειλε στην περίφημη σχολή πυροβολικού της Πετρούπολης, απ όπου αποφοίτησε αξιωματικός το 1833. Την πρώτη του επανάσταση την κήρυξε ενάντια στον πατέρα του, σε ηλικία 21 χρόνων.
   Παραιτήθηκε από τον στρατό και πήγε στη Μόσχα να σπουδάσει φιλοσοφία (1835). Στα 1840 βρισκόταν στο Βερολίνο αλλά δεν έμελλε να γίνει αξιοσέβαστος καθηγητής. Σε λιγότερο από δύο χρόνια, ήταν ένας ρηξικέλευθος φλογερός επαναστάτης. Με το ψευδώνυμο Ιούλιος Ελιζάρ, το 1842, δημοσίευσε ένα άρθρο που κατέληγε με τη φράση που έγινε συνώνυμη του επαναστατικού αναρχισμού: «Το πάθος της καταστροφής είναι δημιουργικό πάθος».
   Η γερμανική αστυνομία έμαθε ποιος κρυβόταν πίσω από το ψευδώνυμο. Ο Μπακούνιν έφυγε για την Ελβετία, όπου τον πλησίασαν μέλη επαναστατικών οργανώσεων. Κάποιοι προσπάθησαν να τον μυήσουν στον κομμουνισμό. Αρνήθηκε. Η δράση του σκόπευε σε έναν πανσλαβικό ξεσηκωμό, στη δημιουργία μιας απέραντης σλαβικής ομοσπονδίας χωρίς τσάρους και βασιλιάδες. Η διαμόρφωση της αναρχικής θεωρίας θεμελιώθηκε το 1864, χρονιά που ο Μπακούνιν γνωρίστηκε με τον Μαρξ και μπήκε στην Α Διεθνή. Ολοκληρώθηκε το 1867, όταν έφυγε στην Ιταλία παίρνοντας και οδηγίες προκειμένου να εργαστεί για τη διεθνή προσέγγιση των εργατών.
   Μέσα του, όμως, είχε ριζώσει ένα φιλόδοξο σχέδιο, που αποτυπωνόταν στο «καταστατικό του παγκόσμιου επαναστατικού συνδέσμου». Σκοπός: Ριζική κατάργηση όλων των θρησκευτικών, πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών οργανισμών και δημιουργία παγκόσμιας οργάνωσης που θα βασίζεται στην ελευθερία της λογικής, της δικαιοσύνης και της εργασίας.



Από την ηγεσία στη διαγραφή

   Στα 1868 ήταν ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης του Διεθνούς Συνδέσμου Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας με καθαρά αναρχικές κατευθύνσεις. Ανέπτυξε τρομερή δραστηριότητα στην Ευρώπη και βρέθηκε αντιμέτωπος με τον Μαρξ στη Διεθνή που ουσιαστικά έγινε ο χώρος ανταγωνισμού ανάμεσά τους. Ο Μπακούνιν ζητούσε άμεση κατάργηση του κράτους, άμεση παγκόσμια επανάσταση χωρίς στάδια προετοιμασίας. Μπήκε θέμα στην Α Διεθνή. Το συνέδριο της Χάγης τον διέγραψε (1872). Ο Μπακούνιν δημιούργησε την Αντιδιεθνή, στην οποία προσχώρησαν πολλοί από την Ισπανία, το Βέλγιο, τον Ιούρα, την Αγγλία, την Ολλανδία και την Ιταλία.
   Πέθανε άρρωστος σε ένα νοσοκομείο της ελβετικής Βέρνης, την 1η Ιουλίου 1876, χρονιά που διαλύθηκε και η Α Διεθνής.

[Iroukos]

1 Ιουλίου 1991 πεθαίνει ο "Κανίβαλος του Ρουρ"


   Ο Γιοαχίμ Γκέοργκ Κρολ (γερμ. Joachim Georg Kroll, 17 Απριλίου 1933 - 1 Ιουλίου 1991) ήταν ένας γερμανός καθ' έξιν δολοφόνος, ο οποίος έγινε γνωστός και ως Ruhrkannibale (Κανίβαλος του Ρουρ) ή και Duisburger Menschenfresser (Ανθρωποφάγος του Ντούισμπουργκ). Δολοφόνησε και μερικώς έφαγε μεταξύ οκτώ και δεκατέσσερις ανθρώπους στην περιοχή της πόλης Ντούισμπουργκ.

Ζωή και εγκληματική δράση

   Ο Κρολ γεννήθηκε στην πόλη Χίντενμπουργκ της Άνω Σηλεσίας. Ήταν το μικρότερο των οκτώ παιδιών ενός ανθρακωρύχου και είχε μονάχα πενταετή και ελλιπή σχολική εκπαίδευση. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην κοιλάδα του Ρουρ. Οι πρώτες δολοφονίες άρχισαν το 1955, όταν ο Κρολ έμενε ακόμη μαζί με τον πατέρα του στο Μπότροπ. Αφορμή πιθανώς ήταν ο θάνατος της μητέρας του. Στις αρχές της δεκαετίας 1960 μετακόμισε στο κοντινό Ντούισμπουργκ όπου στην αρχή καθάριζε αποχωρητήρια της εταιρίας Mannesmann. Αργότερα εργάστηκε ως υπάλληλος σε πλυσταριό της Thyssen AG. Οι συνάδελφοί του τον θεωρούσαν παράξενο και δεν τον έδιναν ιδιαίτερη σημασία. Το διάστημα αυτό, ο Κρολ συνέχισε τους φόνους του.

Στις 22 Αυγούστου 1965 παρατήρησε σε απομονωμένο μέρος το αυτοκίνητο του Χέρμαν Σμιτς (Hermann Schmitz), ο οποίος βρισκόταν μέσα με την κοπέλα του. Ο Κρολ τρύπησε τα λάστιχα του αυτοκινήτου και κατόπιν επιτέθηκε στον Σμιτς που είχε βγει και τον τραυμάτισε σοβαρά. Η κοπέλα τελικά όμως κατάφερε (μαζί με τον Σμιτς) να ξεφύγει με το αμάξι. Κάλεσε αμέσως την αστυνομία, αλλά ο δράστης έμεινε άφαντος. Ο Χέρμαν Σμιτς τελικά πέθανε από αιμορραγία.

Το 1967 ο Κρολ επιχείρησε ξανά να δολοφονήσει άνθρωπο. Κοντά σε ορυχείο κατάφερε να πλησιάσει την εντεκάχρονη Γκαμπριέλε Πύτμαν (Gabriele Püttmann). Έσφιξε το λαιμό της μέχρι που το κορίτσι έχασε τις αισθήσεις του. Επιβίωσε όμως επειδή εκείνη τη στιγμή πλησίασαν απροσδόκητα εργάτες και ο Κρολ αναγκάστηκε να την παρατήσει.

Το Τέλος

   Το 1976 συνελήφθη αφού πριν απήγαγε και δολοφόνησε την τετράχρονη Μάριον Κέτνερ (Marion Kettner), ένα παιδάκι που έμενε στην γειτονιά του. Αστυνομικοί που πήγαιναν από σπίτι σε σπίτι πληροφορήθηκαν από έναν γείτονα του Κρολ ότι είχε βουλώσει ο σωλήνας αποβλήτων. Επίσης τους είπε ότι αφού είχε ρωτήσει τον γείτονα του, τον Κρολ, εάν ήξερε τίποτε για αυτό, αυτός απλά του απάντησε: «εντόσθια». Αμέσως οι αστυνομικοί μπήκαν στο διαμέρισμα του Κρολ όπου βρήκαν το πτώμα του κοριτσιού. Διάφορα μέρη της βρέθηκαν σε πλαστικές σακούλες στην κατάψυξη, ενώ το ένα της χέρι βρισκόταν στην κουζίνα σε μια κατσαρόλα με σούπα.
   Ο «Κανίβαλος του Ρουρ» παραδέχτηκε ότι επανειλημμένα τεμάχισε τα θύματά του για να τα μαγειρέψει και να τα φαει. Επίσης ήλπιζε να θεραπευτεί απλά με μια εγχείρηση και κατόπιν να αφεθεί ελεύθερος. Στις 5 Οκτωβρίου 1979 άρχισε η δίκη του και το 1982 καταδικάστηκε για οκτώ δολοφονίες και μια αποπειραθείσα δολοφονία σε εννιά φορές ισόβια ποινή, ενώ ο ίδιος παραδέχτηκε άλλες 12 δολοφονίες.

[Iroukos]

Τα θύματα

Εκτός από τον τελευταίο του φόνο ο Κρολ ομολόγησε και τους εξής:

~Στις 8 Φεβρουαρίου 1955 βίασε και μαχαίρωσε την 19χρονη Ίρμγκαρντ Στρελ (Irmgard Strehl). Το πτώμα της βρέθηκε 25 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Μίνστερ.


~Στις 16 Ιουνίου 1959 δολοφόνησε την 24χρονη Κλάρα Φρίντα Τέρμερ (Klara Frieda Tesmer) κοντά στο Ρήνο.


~Στις 26 Ιουλίου 1959 έπνιξε την 16χρονη Μανουέλα Κνοντ (Manuela Knodt) σε πάρκο του Έσσεν. Αφαίρεσε κομμάτια από τους γλουτούς και τους μηρούς της.


~Το 1962 απήγαγε την 12χρονη Μπάρμπαρα Μπρούντερ (Barbara Bruder) στο Μπούρσαϊντ κοντά στην Κολωνία. Το πτώμα της δεν βρέθηκε ποτέ.


~Στις 23 Απριλίου 1962 βίασε και έπνιξε την 13χρονη Πέτρα Γκίζε (Petra Giese) στο Ντίνσλακεν.


~Τον Ιούνιο του 1962 δολοφόνησε την 13χρονη Μόνικα Τάφελ (Monika Tafel) σε περιοχή του βόρειου Ντούισμπουργκ και έκοψε κομμάτια σάρκας από τους γλουτούς της.


~Στις 22 Αυγούστου 1965 επιτέθηκε στον Χέρμαν Σμιτς και την κοπέλα του στο νότιο Ντούισμπουργκ σκοτώνοντας τον Σμιτς.

~Τον Σεπτέμβριο του 1966 έπνιξε την Ούρσουλα Ρόλινγκ (Ursula Rohling) κοντά στο Ντούισμπουργκ. Ο σύντροφός της αυτοκτόνησε γιατί κατηγορήθηκε (άδικα) για το έγκλημα.


~Στις 22 Δεκεμβρίου 1966 βίασε και δολοφόνησε την 5χρονη Ιλόνα Χάρκε (Ilona Harke) κοντά στο Βούπερταλ.

~Στις 12 Ιουλίου 1969 βίασε και δολοφόνησε την 10χρονη Μαρία Χέτγκεν (Maria Hettgen) στην λίμνη Μπαλντενάι του Έσσεν.


~Στις 21 Μαΐου 1970 δολοφόνησε την 13χρονη Γιούτα Ραν (Jutta Rahn) καθώς αυτή πήγαινε σπίτι της.

~Το 1976 βίασε και δολοφόνησε την Κάριν Τέπφερ (Karin Toepfer) στο Φέρντε.

~Στα θύματα του Κρολ ανήκει εκτός από τους νεκρούς και τους συγγενείς τους συμπεριλαμβάνεται επίσης και ο Κόνραντ Μέκλερ (Konrad Meckler), ο οποίος, αν και αθώος, φυλακίστηκε για τρία χρόνια κατηγορούμενος για έναν φόνο που είχε διαπράξει ο Κρολ.

Ο Κρολ πέθανε στις 1 Ιουλίου 1991 σε φυλακή του Ράινμπαχ από έμφραγμα του μυοκαρδίου.

φωτογραφία από τη δίκη.

σχετικα λινκ:
http://www.thomas-meiser.de/tcrime/kroll.htm
http://www.francesfarmersrevenge.com/stuff/serialkillers/kroll.htm
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%BF%CE%B1%CF%87%CE%AF%CE%BC_%CE%9A%CF%81%CE%BF%CE%BB

[Iroukos]

6 Ιουλίου 1827 Η χάραξη των πρώτων συνόρων μετά την επανάσταση!!!


Περίοδος 1828 –1940. Ανακήρυξη της ανεξαρτησίας. Συνέχιση των αγώνων

   Ύστερα από 400 χρόνια σκλαβιάς και δεκαετίες σκληρών ένοπλων αγώνων η λευτεριά ξαναγύρισε στον τόπο μας. Μεταξύ 24 Ιουνίου και 6 Ιουλίου 1827, υπογράφηκε στο Λονδίνο η κοινή απόφαση των αντιπροσώπων της Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας που απαιτούσε ανακωχή και ανακήρυσσε αυτόνομη διοίκηση στους Έλληνες κάτω από την επικυριαρχία του σουλτάνου.   Οι Τούρκοι δεν κράτησαν το λόγο τους για ανακωχή κι ακολούθησε η ναυμαχία του Ναβαρίνου (8 Οκτ. 1827), με την καταστροφή του τουρκοαιγυπτιακού στόλου του Ιμπραήμ.
   Στις 12 Ιανουαρίου 1828 φτάνει στο Ναύπλιο ο πρώτος κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας κι αναλαμβάνει τη διοίκηση της κατεστραμμένης χώρας. Οι Τούρκοι διέκοψαν τις σχέσεις με τους Συμμάχους και κήρυξαν ιερό πόλεμο κατά των «απίστων».
   Στις 14 Απριλίου 1828 η Ρωσία κηρύσσει τον πόλεμο κατά της Τουρκίας κι ο Καποδίστριας διορίζει τον Υψηλάντη αρχιστράτηγο των ελληνικών δυνάμεων για ν’ αρχίσει επιθέσεις κατά των Τούρκων, να απελευθερώσει πόλεις και να διευκολύνει έμμεσα τη Ρωσία. Τότε απελευθερώθηκε από το χιλίαρχο Στράτο και το Βαγγέλη Κοντογιάννη η Υπάτη και στη συνέχεια το Καρπενήσι.
 

Η χάραξη των πρώτων συνόρων

  Όταν οι Ρώσοι κατέλαβαν την Αδριανούπολη, οι Τούρκοι αναγκάσθηκαν να συνθηκολογήσουν και να δεχτούν τους όρους της Συνθήκης του Λονδίνου (24/6 Ιουλίου 1827). Μ’ αυτήν το θέμα των συνόρων, έμεινε ασαφές και το Καρπενήσι, ο Δομοκός, η Λαμία έμεναν έξω από τα σύνορα, (τουρκοκρατούμενη περιοχή). Η γερουσία και ο Γ. Αινιάν έκαναν μεγάλες προσπάθειες, ώσπου τελικά άλλαξε η γραμμή των συνόρων και με την υπογραφή του οριστικού πρωτοκόλλου (27 Ιουνίου / 9 Ιουλίου 1832), (5 χρόνια μετά) μεταξύ των αντιπροσώπων των Συμμάχων και του Σουλτάνου, διορθώθηκε η οροθετική γραμμή. (Η Τουρκία έδινε στην Ελλάδα το Ζητούνι (Λαμία), εισπράττοντας 40 εκατομμύρια γρόσια).
   Οι επίτροποι των τριών μεγάλων δυνάμεων Ρωσίας, Αγγλίας, Γαλλίας και οι εκπρόσωποι της Τουρκίας Χουσεΐν και της Ελλάδας Στάικος, άρχισαν αυτοψία και χάραξη, φτάνοντας στη "Βρύση Ζαχαράκη". Απ’ "του Ζαχαράκη", χάραξαν τα σύνορα προς την κορυφογραμμή της Όθρης, άφησαν δεξιά το Γαρδίκι Κρεμαστής Λάρισας (Πελασγία), έφτασαν στις πηγές του μικρού ποταμιού Γραδίτσα (ή Γρανίτσα) και κατέληξαν στις εκβολές του. Προς τα δυτικά, ακολούθησαν την κορυφογραμμή που περνάει από τη συνάντηση του Τυμφρηστού με την Όθρη και προχωράει προς Βουλγάρα, Καπροβούνι, Ίταμο, Βουτσικάκι, Ντελιδίμι, Γάβροβο, Αλίντα, ως τον Αμβρακικό κόλπο. Έτσι τα χωριά του Τυμφρηστού, το Καρπενήσι, η Φουρνά, ήταν πια μέσα στα ελληνικά σύνορα. (Έμειναν όμως έξω η Ρεντίνα κι ο Δομοκός). Στις 25 Μαρτίου 1833, είχε ολοκληρωθεί η εγκατάσταση ελληνικών αρχών στις περιοχές και στις 28 Μαρτίου 1833, απελευθερώθηκε η Λαμία (με τη συνθήκη). Όμως, οι Τούρκοι διατηρούσαν όλα τα δικαιώματα ιδιοκτησίας, τελωνείων, φόρων κλπ.
Νωρίτερα, το 1830 ο Ρεσίτ πασάς ("Ρούμελη Βαλεσής") έδωσε μυστική διαταγή στους Αρβανίτες δερβεναγάδες να σκοτώσουν σε μια μέρα τους προσκυνημένους αρματολούς της Ρούμελης, που βρίσκονταν στην επικράτεια του. Το σχέδιο δεν εφαρμόσθηκε ακριβώς και έτσι πολλοί από τους αρματολούς δεν εξοντώθηκαν, για να τους ξαναβρούμε μπροστά μας.

χάρτης των συνόρων χωρισμένος ημερομηνιακά ανα τα ετη που προστεθηκαν όλα τα μερη της Ελλάδος!

[Iroukos]

6 Ιουλίου 1971 Η ζωή & ο θάνατος του Λούις Άρμστρονγκ

   Ο Λούις Ντάνιελ Άρμστρονγκ (4 Αυγούστου 1901 – 6 Ιουλίου 1971) (γνωστός και με τα προσωνύμια Satchmo ή Pops) ήταν Αμερικανός μουσικός της τζαζ. Υπήρξε μία χαρισματική προσωπικότητα και καινοτόμος ερμηνευτής, με πλούσια μουσικά προσόντα και σημαντική συνεισφορά στο είδος. Αποτελεί σήμερα έναν από τους δημοφιλέστερους τζαζ μουσικούς του 20ού αιώνα. Διακρίθηκε αρχικά ως τρομπετίστας και αργότερα ως τραγουδιστής.
   Ο Άρμστρονγκ γεννήθηκε στις *4 Αυγούστου του 1901*, στη Νέα Ορλεάνη. Υπήρξε γιος φτωχής οικογένειας, την οποία ο πατέρας του, Γουίλλιαμ Άρμστρονγκ, εγκατέλειψε όταν ο Λούις Άρμστρονγκ ήταν ακόμα σε βρεφική ηλικία. Η ενασχόλησή του με τη μουσική ξεκίνησε όταν άρχισε να μαθαίνει *κορνέτο* συμμετέχοντας στην ορχήστρα του αναμορφωτηρίου New Orleans Home for Colored Waifs, όπου κατέληξε αρκετές φορές εξαιτίας εγκληματικής συμπεριφοράς, με πιο χαρακτηριστικό περιστατικό, αυτό που συνέβη κατά τη διάρκεια ενός πρωτοχρονιάτικου εορτασμού, όταν ο Άρμστρονγκ πυροβόλησε στον αέρα με το όπλο του πατέρα του. Ακολουθούσε συχνά της παρελάσεις της τοπικής ορχήστρας των πνευστ-*ών ενώ παράλληλα προσπαθούσε να παρακολουθήσει παλαιότερους μουσικούς, όπως τον Μπανκ Τζόνσον και κυρίως τον Κινγκ Όλιβερ, ο οποίος αποτελούσε ένα είδος πατρικής φιγούρας για τον Λούις Άρμστρονγκ.
   Αργότερα, συμμετείχε και ο ίδιος σε ορχήστρες ενώ ξεκίνησε να περιοδεύει ως μουσικός με την ορχήστρα του πιανίστα Fate Marable, η οποία έπαιζε πάνω σε ένα ατμόπλοιο που διέσχιζε τον Μισισιπί. Ο Άρμστρονγκ παρομοίασε την περίοδο αυτή με τη φοίτηση σε ένα πανεπιστήμιο, καθώς αποκόμισε σημαντικές εμπειρίες και γνώσεις. Το 1919, όταν ο Κινγκ Όλιβερ εγκατέλειψε την πόλη της Νέας Ορλεάνης, ο Άρμστρονγκ τον αντικατέστησε στην ορχήστρα του Έντουαρντ "Κιντ" Όρι, που αποτελούσε εκείνη την εποχή μία από τις πιο δημοφιλείς τζαζ ορχήστρες.

*Ο Άρμστρονγκ είχε δηλώσει πως δεν ήταν βέβαιος για την ακριβή ημερομηνία γεννήσεως του, ωστόσο γιόρταζε τα γενέθλιά του στις 4 Ιουλίου. Σε δημόσιες συζητήσεις, ανέφερε συνήθως το έτος 1900, ως έτος γεννήσεως, αν και το έτος 1901 είναι αυτό που αναγράφεται σε δημόσια έγγραφα. Ο ιστορικός της μουσικής Tad Jones, στηριζόμενος σε έγγραφα της Καθολικής Εκκλησίας, της περιόδου κατά την οποία βαπτίστηκε ο Άρμστρονγκ, προσδιόρισε την ημερομηνία γέννησης του Άρμστρονγκ ως την 4η Αυγούστου του 1901, η οποία ανανωρίζεται σήμερα ως η πραγματική. *

*Το πρώτο κορνέτο που απέκτησε αγοράστηκε με χρήματα που δανείστηκε από την οικογένεια των Karnofsky, Ρωσοεβραϊκής καταγωγής μετανάστες.*

Πρώτα καλλιτεχνικά βήματα

   Το 1922 εγκαταστάθηκε στο Σικάγο, έπειτα από πρόσκληση του Κινγκ Όλιβερ να συμμετάσχει στην ορχήστρα του (Creole Jazz Band). Από τις αρχές της δεκαετίας του 1920, το Σικάγο αποτελούσε το κυρίαρχο κέντρο της τζαζ και η ορχήστρα του Όλιβερ ήταν μία από τις σημαντικότερες. Ο Άρμστρονγκ συμμετείχε για πρώτη φορά σε ηχογραφήσεις, ως δεύτερος κορνετίστας, το 1923. Αν και η συνεργασία του με τον Όλιβερ ήταν αρμονική, μετά από παρότρυνση της πιανίστριας και σύζυγου του, Λιλ Χάρντιν Άρμστρονγκ, εγκαταστάθηκε το 1924 στη Νέα Υόρκη και συμμετείχε στην ορχήστρα του Φλέτσερ Χέντερσον, για τις ανάγκες της οποίας άρχισε να παίζει τρομπέτα. Τον επόμενο χρόνο επέστρεψε στο Σικάγο όπου ξεκίνησε να ηχογραφεί ως ηγέτης των συγκροτημάτων Hot Five και Hot Seven, σημειώνοντας επιτυχίες, όπως τα κομμάτια Potato Head Blues, Muggles (όρος αργκό για την μαριχουάνα, της οποίας ήταν χρήστης ο Άρμστρονγκ) και West End Blues (σύνθεση του Κινγκ Όλιβερ). Η εισαγωγή του Άρμστρονγκ στο West End Blues, παραμένει ως σήμερα ένας από τα διασημότερους αυτοσχεδιασμούς στην ιστορία της τζαζ.
   Το 1929 επέστρεψε στη Νέα Υόρκη και τον επόμενο χρόνο εγκαταστάθηκε στο Λος Άντζελες πριν ξεκινήσει να περιοδεύει στην Ευρώπη. Έχοντας αναλώσει αρκετά χρόνια περιοδεύοντας, εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Κουίνς της Νέας Υόρκης, το 1943 συνεχίζοντας να εξελίσσει το παίξιμό του. Για τα επόμενα τριάντα χρόνια, ο Άρμστρονγκ έδινε περισσότερες από 300 συναυλίες το χρόνο, αν και κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1940, οι μεγάλες ορχήστρες σταδιακά εγκαταλείφθηκαν, λόγω του οικονομικού κόστους συντήρησής τους και του μειωμένου ενδιαφέροντος του κοινού για αυτές.

[Iroukos]

6 Ιουλίου 1971 Η ζωή & ο θάνατος του Λούις Άρμστρονγκ (συνέχεια)

The All Stars
   Το 1947, κατόπιν μίας πολύ επιτυχημένης συναυλίας του Άρμστρονγκ με τον Jack Teagarden και ένα μικρό μουσικό σχήμα στη Νέα Υόρκη, αποφάσισε να εγκαταλείψει την δομή της μεγάλης ορχήστρας, καθιερώνοντας ένα μικρότερο εξαμελές μουσικό συγκρότημα, το οποίο ονομαζόταν Louis Armstrong and his All Stars. Σε αυτό μετείχαν, μεταξύ άλλων, ο Teagarden, ο Ερλ Χάινς, καθώς και άλλοι σημαντικοί μουσικοί του σουίνγκ ή του ντίξιλαντ. Με τους All Stars, ο Άρμστρονγκ πραγματοποίησε αρκετές ηχογραφήσεις, ενώ εμφανίστηκε και σε περισσότερες από τριάντα ταινίες. Το 1964, ηχογράφησε τον πιο επιτυχημένο εμπορικά δίσκο του, περιλαμβάνοντας την ηχογράφησή του για τη σύνθεση Hello, Dolly! του Τζέρι Χέρμαν. Το τραγούδι αναρριχήθηκε στην πρώτη θέση των μουσικών καταλόγων και ο Άρμστρονγκ αποτέλεσε τον γηραιότερο μουσικό που πέτυχε μία τέτοια διάκριση, σε ηλικία 63 ετών.

   Υπήρξε ενεργός και συνέχισε να δίνει συναυλίες μέχρι το θάνατό του. Στις τελευταίες του εμφανίσεις, αν και σε προχωρημένη ηλικία, ερμήνευε συχνά κομμάτια από μνήμης. Περιόδευσε επίσης στην Αφρική, την Ευρώπη και την Ασία, κάτω από τη χορηγία του State Department των ΗΠΑ. Οι περιοδείες αυτές είχαν ιδιαίτερη απήχηση, γεγονός που οδήγησε στον χαρακτηρισμό του Άρμστρονγκ ως "πρέσβη Satch". Πέθανε το 1971 από καρδιακή προσβολή, σε ηλικία 69 ετών και ενώ το προηγούμενο βράδυ είχε εμφανιστεί στο ξενοδοχείο Waldorf Astoria.

[Iroukos]

6 Ιουλίου 1971 Η ζωή & ο θάνατος του Λούις Άρμστρονγκ (συνέχεια)



Προσωνύμια
   Το προσωνύμιο Satchmo ή Satch (συντομεύσεις του όρου Satchelmouth) περιγράφουν την έκφραση του προσώπου του κατά τη διάρκεια του παιξίματος της τρομπέτας. Το 1932, ο τότε εκδότης της βρετανικής μουσικής εφημερίδας Melody Maker, Percy Brooks, υποδέχθηκε τον Άμστρονγκ στο Λονδίνο με τον χαιρετισμό "Hello, Satchmo!", συντομεύοντας δηλαδή τον όρο Satchelmouth, και έκτοτε καθιερώθηκε. Στις αρχές της σταδιοδρομίας του ήταν επίσης γνωστός με το προσωνύμιο Dippermouth. Ο Άρμστρονγκ τοποθετούσε την τρομπέτα στα χείλη του με τέτοιο τρόπο, ώστε μετά από αρκετή ώρα σχηματιζόταν ένα μικρό βαθούλωμα (αγγλ. dip) στο πάνω χείλος του, εμφανές και σε αρκετές φωτογραφίες εκείνης της περιόδου. Το γεγονός αυτό οδήγησε κάποια στιγμή και στην αφοσοίωσή του στο τραγούδι, καθώς για ένα διάστημα δεν ήταν δυνατό να παίζει τρομπέτα, αν και αργότερα τροποποίησε τον τρόπο παιξίματός του ώστε να συνεχίσει. Οι μουσικοί με τους οποίους συνεργαζόταν και οι φίλοι του, τον αποκαλούσαν συνήθως Pops, όπως και ο ίδιος αποκαλούσε εκείνους αντίστοιχα.

Μουσική
   Στα πρώτα στάδια της εξέλιξής του, ο Άρμστρονγκ διακρίθηκε ως βιρτουόζος του κορνέτου και της τρομπέτας. Οι πιο σημαντικές από τις πρώτες του ηχογραφήσεις αναδείχθηκαν μέσα από τα μουσικά σχήματα των Hot Five & Hot Seven και οι αυτοσχεδιασμοί του Άρμστρονγκ σε αυτές, αποτελούν μέχρι σήμερα σημείο αναφοράς για την μελωδικότητά, τις καινοτομίες και τον εκλεπτυσμό τους. Είχε επίσης σημαντική συνεισφορά στην ανάδειξη του ρόλου τού σολίστα, συμβάλλοντας στην μετατροπή του είδους της τζαζ, από μία συλλογική κατά βάση μουσική, σε μία μορφή τέχνης με μεγάλα περιθώρια αυτόνομης έκφρασης του μουσικού.
   Στην πορεία των χρόνων, ο Άρμστρονγκ ενδιαφέρθηκε έντονα και για το τραγούδι. Αν και δεν ήταν ο πρώτος που το χρησιμοποίησε, ανέδειξε σε μεγάλο βαθμό και κατέστησε δημοφιλές, το αποκαλούμενο σκατ τραγούδι (scat singing), δηλαδή τραγούδι χωρίς λόγια, με άναρθρους φθόγγους, το οποίο και ενσωμάτωσε στο ρεπερτόριό του.
   Κατά τη διάρκεια της μουσικής του σταδιοδρομίας, συνεργάστηκε είτε ως τραγουδιστής είτε ως τρομπετίστας, με μερικούς από τους σημαντικότερους μουσικούς της τζαζ, μεταξύ αυτών ο Ντιούκ Έλινγκτον, η Έλλα Φιτζέραλντ, ο Μπινγκ Κρόσμπι, ο Φλέτσερ Χέντερσον και η Μπέσι Σμιθ. Με την Έλλα Φιτζέραλντ ηχογράφησε συνολικά τρεις δίσκους: Ella and Louis, Ella and Louis Again και Porgy and Bess. Οι τελευταίες σημαντικές του ηχογραφήσεις καταγράφονται στη δεκαετία του 1950 ενώ το μεγαλύτερο μέρος της ύστερης δισκογραφίας του χαρακτηρίζεται συνήθως από τους κριτικούς ως υπεραπλουστευτικό ή τυποποιημένο, αν και δεν του στέρησε την εμπορική απήχηση. Μία από τις τελευταίες εμπορικές επιτυχίες του Άρμστρονγκ υπήρξε η ερμηνεία του στο τραγούδι What a Wonderful World (1968), το οποίο παρέμεινε στην κορυφή των βρετανικών μουσικών καταλόγων για ένα μήνα, ενώ το 1987 χρησιμοποιήθηκε στην ταινία Good Morning, Vietnam και γνώρισε ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία.
   Ο Λούις Άρμστρονγκ επηρεάστηκε από ένα ευρύ φάσμα μουσικών ειδών, πέρα από την τζαζ και το μπλουζ, τη λαϊκή λατινοαμερικανική παράδοση, τις κλασικές συμφωνίες και την όπερα και ενσωμάτωσε στοιχεία αυτών στις εμφανίσεις του.


http://www.michaelminn.net/armstrong/index.php?section7#19620515
http://www.michaelminn.net/armstrong/index.php?albums
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%8D%CE%B9%CF%82_%CE%86%CF%81%CE%BC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B3%CE%BA
http://www.redhotjazz.com/louie.html

[Iroukos]

7 Ιουλίου 1807 "Συνθήκη του Τιλσίτ"


   Εναντίων των επεκτατικών βλέψεων του Ναπολέοντα στην Ανατολή συστήθηκε η Ρωσοτουρκική συμμαχία η οποία, εκμεταλλευόμενη τη δυσαρέσκεια των κατοίκων των Ιονίων Νήσων για τους Γάλλους, κατέλαβε τα νησιά (1799-1807).
   Το Μάρτιο του 1799 ο Ρώσος ναύαρχος Ουσακώφ, μετά από τετράμηνη πολιορκία, κατέλαβε την Κέρκυρα και ανέθεσε προσωρινά τη διακυβέρνηση του νησιού σε ομάδα ευγενών και μερικών αστών.
   Ιδιαίτερα σημαντικό γεγονός θεωρείται η σύσταση το 1800 της Επτανήσου Πολιτείας, του πρώτου Ελληνικού Κράτους μετά το 1453, και η αναγνώρισή του ως κράτος φόρου υποτελές στο Σουλτάνο. Οι αντιπρόσωποι της Επτανήσου στην Κωνσταντινούπολη συνέταξαν Σύνταγμα, που ονομάστηκε "Βυζαντινό" και αναγνωρίστηκε από την "Πύλη".
   Η στροφή σε αριστοκρατική μορφή πολιτεύματος και ο αποκλεισμός άλλων τάξεων από την εξουσία δεν άργησε να φέρει αναταραχές. Η Γερουσία για να αντιμετωπίσει την κατάσταση έδωσε δικτατορικές εξουσίες στον πρόεδρό της Σπυρίδωνα Θεοτόκη, η κατάσταση όμως δεν μπόρεσε να ελεγχθεί αποτελεσματικά.
   Το σπουδαιότερο που έγινε αυτή την περίοδο ήταν η ανασύσταση του θεσμού του Ορθοδόξου Επισκόπου της Κέρκυρας. Η De facto όμως αναγνώριση του δικαιώματος επεμβάσεως της Ρωσίας στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική της Επτανήσου Πολιτείας οδήγησε αναπόφευκτα στην απώλεια της αυτονομίας της και η Ρωσία, ως τελικός ρυθμιστής των πολιτικών πραγμάτων, παραχώρησε τα Επτάνησα στον Ναπολέοντα κατά την υπογραφή της συνθήκης του Τιλσίτ στις 7 Ιουλίου το 1807.
   Τον Σεπτέμβριο του 1807 ο Ναπολέων, προ πολλού εστεμμένος αυτοκράτορας της Γαλλίας, απέστειλε τον στρατηγό Cesar Berthier ως διοικητή στην Κέρκυρα, ο οποίος κατέλυσε την Επτάνησο Πολιτεία διακηρύσσοντας ότι η περιοχή αυτή αποτελούσε τμήμα της Γαλλικής Αυτοκρατορίας.
   Ο Ναπολέων, λόγω της στρατηγικής θέσης της Κέρκυρας στην Αδριατική, διέταξε τον εκσυγχρονισμό των οχυρώσεών της, αναθέτοντας τη διοίκηση του νησιού στον Donzelot, με εντολή να κρατήσει την Κέρκυρα πάση θυσία. Η αμυντική διάταξη ενισχύθηκε με κατασκευές νέων οχυρών (Λαμποβίτισσα και Βίδο) και έξη περιμετρικών πυροβολείων.
   Οι Γάλλοι επίσης βελτίωσαν τη ρυμοτομία και την αρχιτεκτονική της πόλης, μετέτρεψαν τη Σπιανάδα σε δενδρόφυτη πλατεία και κατασκεύασαν στη δυτική της πλευρά, σε σχέδιο του μηχανικού Lesseps, την τοξοστοιχία που είναι γνωστή με το όνομα "Λιστόν". Στις δραστηριότητές τους οφείλεται η εισαγωγή της καλλιέργειας της πατάτας, η καθιέρωση του εμβολιασμού, και η ίδρυση Σχολής Καλών Τεχνών. Το σημαντικότερο όμως έργο τους ήταν η ίδρυση της Ιονίου Ακαδημίας (1808), του πρώτου πανεπιστημίου της Νεότερης Ελλάδος.
   Το 1814 το άστρο του Ναπολέοντα βρισκόταν στη δύση του. Μετά τις πολιτικές εξελίξεις ο στρατηγός Francois-Xavier Donzelot έλαβε εντολή να παραδώσει την Κέρκυρα την οποίαν παρέλαβε ο Αγγλος στρατηγός Campell στις 26 Ιουνίου 1814. Το Συνέδριο της Βιέννης το 1815 υιοθέτησε την πρόταση του εκπροσώπου της Ρωσίας Ιωάννη Καποδίστρια, που πρότεινε να αναγνωριστούν τα Επτάνησα ελεύθερα και ανεξάρτητα υπό Βρετανική προστασία.

[Iroukos]

8 Ιουλίου 1497 "Ο περίπλους του Βάσκο Ντε Γκάμα"


   Ο Βάσκο ντε Γκάμα γεννήθηκε το 1469 στην Πορτογαλία. Στα 28 του, ήταν γνωστός θαλασσοπόρος. Ηθελε να βρει ένα θαλάσσιο πέρασμα για τις Ινδίες, όχι πλέοντας δυτικά όπως έκανε ο Κολόμβος, αλλά περιπλέοντας την Αφρική. Πίστευε ότι σε κάποιο σημείο, στον Νότο, υπάρχει διέξοδος προς τον Ινδικό ωκεανό.
   Στις 8 Ιουλίου του 1497, ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι. Τα τέσσερα πλοία της αποστολής του με τους τεράστιους ζωγραφισμένους σταυρούς στα πανιά τους, έφυγαν από τη Λισαβόνα και κατευθύνθηκαν νότια, ακολουθώντας τις αφρικανικές ακτές. Επί τέσσερις ατέλειωτους μήνες, τα πλοία του Βάσκο ντε Γκάμα έπλεαν νότια, μετά ανατολικά και ξανά νότια.
   Η Αφρική τελειωμό δεν είχε. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, στις 16 Νοεμβρίου 1497, μια μανιασμένη φουρτούνα τους χτύπησε. Ταρακουνούσε τα πλοία, έσχιζε τα πανιά. Ο Βάσκο ντε Γκάμα αναζήτησε κάποιον όρμο να προφυλαχτεί.
   Αφιλόξενη η ακτή, γεμάτη βράχια που πάνω τους έσπαζε το κύμα, δεν ήταν να την πλησιάσει κανένας. Στο βάθος φαινόταν ένα ακρωτήριο. Ισως, πίσω του, να υπήρχε κάποιος απάνεμος κόλπος.
   Τα πλοία έβαλαν πλώρη για κει. Οταν παρέκαμψαν το ακρωτήριο, η φουρτούνα δεν απασχολούσε πια τον θαλασσοπόρο. Μπροστά του, ανοιγόταν απέραντος ο ωκεανός. Είχε βρει το πέρασμα για την Ανατολή.
   Το ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας, όπως είχε βαφτίσει ο βασιλιάς της Πορτογαλίας το εύρημα του Βαρθολομαίου Ντιάζ, στα 1487. Μόνο που ο Ντιάζ δεν είχε προχωρήσει παραπέρα.
Ο Βάσκο ντε Γκάμα άρχισε να πλέει βόρεια-βορειοανατολικά. Μερικές εβδομάδες, αργότερα, έπιαναν σε λιμάνι που τους φάνηκε γνώριμο. Βρίσκονταν στην Αιθιοπία.
   Την είχαν γνωρίσει, ακολουθώντας άλλοτε τους εμπορικούς δρόμους της ξηράς. Ξαναμπήκαν στα πλοία, αλλά το σκορβούτο τους θέριζε.
   Στις 10 Ιανουαρίου 1498, έπιασαν, όπου μπόρεσαν. Γνώρισαν, έτσι, τη χώρα των Κάφρων. Οι κάτοικοι τούς βοήθησαν να θεραπευτούν. Ξαναμπήκαν στα πλοία, ανακάλυψαν τη Μοζαμβίκη κι έβαλαν πλώρη για τις Ινδίες. Εφτασαν εκεί μέσα του Ιουλίου του 1498. Στις 30 Αυγούστου, πήραν τον δρόμο της επιστροφής. Το ταξίδι είχε πετύχει.
   Τέσσερα χρόνια είχαν περάσει, όταν ο Βάσκο ντε Γκάμα, ναύαρχος των Ινδιών, πια, ξαναγύρισε στον Ινδικό ως κατακτητής. Επέστρεψε στην Πορτογαλία στα 1503 κι έμεινε εκεί είκοσι χρόνια. Στα 1523, τον ονόμασαν αντιβασιλιά των Ινδιών, αλλά δεν πρόλαβε να χαρεί τον τίτλο. Πέθανε το 1524, σε ηλικία 55 χρονών.
   Στις 8 Ιουλίου 1497 ο Βάσκο ντε Γκάμα ξεκίνησε ένα μεγάλο κι επικίνδυνο ταξίδι για να ανακαλύψει ένα θαλάσσιο πέρασμα για τις Ινδίες περιπλέοντας την Αφρική.

[Iroukos]

8 Ιουλίου 1709 "Η μάχη στην Πολτάβα"

   Στα τέλη του 17ου, αρχές του 18ου αιώνα, η Βόρεια Ευρώπη συγκλονιζόταν από την αιματηρή αντιπαράθεση του τσάρου της Ρωσίας, Μεγάλου Πέτρου, και του βασιλιά της Σουηδίας, Καρόλου ΙΒ. Παρ όλες τις περιπέτειές του με τον Σουηδό, ο Μέγας Πέτρος ίδρυσε, στα 1703, την Πετρούπολη στη Βαλτική, ανοίγοντας τους ναυτικούς ορίζοντες προς τη Δύση. Στα 1707, άρχισε εισβολή στην Πολωνία. Επειτα, συνέκλινε στα νότια κι έφτασε έως την Ουκρανία, όπου τον ακολούθησε ο Κάρολος. Η Ρωσία έχει αποδειχτεί ανεξάντλητη σε έμψυχο υλικό. Η Σουηδία όχι. Ο Κάρολος έπαιξε το τελευταίο του χαρτί στην Πολτάβα, στις 8 Ιουλίου 1709. Διέθετε 20.000 άνδρες, ενώ ο Πέτρος 50.000. Οταν η μάχη τελείωσε, ο σουηδικός στρατός είχε καταστραφεί. Ο Κάρολος ΙΒ πέρασε τα σύνορα και βρήκε καταφύγιο στην Τουρκία. Εμεινε εκεί έως το 1715. Στο διάστημα αυτό, ο Πέτρος πήρε τη Ρίγα και ολόκληρη την Εσθονία (1710) και το Ιάσιο, κατάργησε τη ρωσική Δούμα, ανασυγκρότησε την οικονομία, αναδιοργάνωσε τη διοίκηση, συγκρότησε πολεμικό στόλο και συγκρούστηκε με τους Τούρκους ξεσηκώνοντας τους Ελληνες, που τραγουδούσαν στο όνομά του. Οταν πέθανε, στις 8 Φεβρουαρίου 1725, άφησε μια Ρωσία με εκτεταμένες διεξόδους στη θάλασσα και με γνώμη σεβαστή από όλους.

[Iroukos]

8 Ιουλίου 1805 Bill Richmond εναντίον Jack Helmes

Στις 8 Ιουλίου του 1805 ο Αμερικανός Bill Richmond, ο πρώτος διάσημος πυγμάχος στην Αμερική, βγάζει νοκ-άουτ στον 26ο γύρο τον Jack Helmes στο Kilbury Wells της Αγγλίας.



8 Ιουλίου 1889 John Sullivan εναντίον Jake Kilrain

Στις 8 Ιουλίου του 1889 Ο John L. Sullivan κερδίζει με νοκ άουτ στον 75ο γύρο τον Jake Kilrain, στον τελευταίο αγώνα βαρέων βαρών με γυμνά χέρια που κρατάει 2 ώρες και 16 λεπτά στο Eichburg της Μασσαχουσέτης. Στο εξής, μπαίνουν σε εφαρμογή οι κανόνες του Μαρκησίου του Queensbury.



8 Ιουλίου 1912 Ολυμπιακοί αγώνες Στοκχόλμης (Τσικλητήρας)

Στις 8 Ιουλίου του 1912 Χρυσό μετάλλιο στο μήκος άνευ φοράς κερδίζει ο Κωνσταντίνος Τσικλητήρας στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Στοκχόλμης με επίδοση 3.37. Δεύτερος, με 3.36 ανακηρύσσεται ο Αμερικανός Platt Adams και τρίτος ο αδελφός του Benjamin Adams με 3.28. Η ημερομηνία είναι βάσει του Γρηγοριανού ημερολογίου, ενώ στη Ελλάδα ακόμη ισχύει το Ιουλιανό και καταγράφεται, σαν να έγινε στις 25/6.

[Iroukos]

12 Ιουλίου 100 π.Χ. Γάιος Ιούλιος Καίσαρας

   Στις 12 Ιουλίου το 100 π.Χ. γεννιέται ο Γάιος Ιούλιος Καίσαρας, Ρωμαίος στρατηγός, πολιτικός και συγγραφέας. Μετά τις νίκες του στη Γαλατία, την Αίγυπτο και την Αφρική, έγινε ισόβιος δικτάτορας και σύμβουλος για 10 χρόνια. Δολοφονήθηκε στις 15 Μαρτίου το 44 π.Χ.

   Ο Γάιος Ιούλιος Καίσαρας (Gaius Julius Caesar) (101 π.Χ. - 44 π.Χ.) ήταν σημαντικός Ρωμαίος στρατηγός και πολιτικός. Πρωταγωνίστησε στον μετασχηματισμό της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
   Γόνος της Ιουλίας γενιάς, μιας από τις παλαιότερες και αριστοκρατικότερες της Ρώμης, έσπασε όλους τους συγγενικούς του δεσμούς και η άμετρη φιλοδοξία του οδήγησε στην ένταξή του στη δημοκρατική μερίδα. Για ένα διάστημα, έχοντας ανάγκη από χρήματα, αναγκαζόταν να καταφεύγει για δανεισμό στον Κράσσο που τον βοηθούσε, γιατί έβλεπε την οργανωτική ικανότητα, τη στρατηγική ιδιοφυΐα και την απαράμιλλη δραστηριότητα που χαρακτήριζε τον ανήσυχο νέο.
   Όταν ο Πομπήιος, επιστρέφοντας στη Ρώμη, συνάντησε την άρνηση της Συγκλήτου να επικυρώσει τις πράξεις του, υπογράφει μαζί με τον Κράσσο και τον Καίσαρα πολιτική συμφωνία διαμερισμού της εξουσίας. Έτσι, δημιουργήθηκε η πρώτη τριανδρία (60 π.Χ.).
   Το 59 π.Χ. ο Καίσαρας εκλέχτηκε ύπατος και αναχωρεί για την επαρχία του, όπου, μετά από μακρόχρονους και κοπιαστικούς αγώνες (58 - 50), κατορθώνει να υποτάξει την πέρα από τις Άλπεις Γαλατία, που εκτός από τη σημερινή Γαλλία, περιελάμβανε και μεγάλο μέρος της Ελβετίας, του Βελγίου και της Ολλανδίας. Με τις κατακτήσεις αυτές αρχίζει η μετάδοση του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού στην Ευρώπη.
   Μετά το θάνατο του Κράσσου, που φονεύτηκε πολεμώντας εναντίον των Πάρθων, ο Πομπήιος, κύριος της κατάστασης στη Ρώμη, ανακαλεί τον Καίσαρα με σκοπό να τον εκμηδενίσει. Ο Καίσαρας μαθαίνοντας τα σχέδια αυτό, οργανώνει το στρατό του στο Ρουβίκωνα ποταμο, εξ'ου και η φράση "διέβηκε τον Ρουβίκωνα και βαδίζει εναντίον της Ρώμης". Τελικά η σύγκρουση έγινε στα Φάρσαλα, το 48 π.Χ. (βλέπε Μάχη των Φαρσάλων) και ο Καίσαρας νίκησε κι ανάγκασε τον Πομπήιο να καταφύγει στην Αίγυπτο, για να φονευτεί από το βασιλιά της Πτολεμαίο ΙΓ'. Φτάνοντας στην Αίγυπτο ο Καίσαρας γοητεύεται από τα θέλγητρα της αδελφής του Πτολεμαίου Κλεοπάτρας και την ανεβάζει στο θρόνο.
   Γυρίζοντας στη Ρώμη ανακηρύσσεται ισόβιος δικτάτορας και συγκεντρώνει όλες τις εξουσίες στα χέρια του. Παρόλ' αυτά προτίμησε το δρόμο της επιείκειας και της πραότητας για να επικρατήσει. Η διακυβέρνηση της χώρας κατά τη διάρκεια της αυτοκρατορίας του ήταν εξαίρετη. Οι πολλές ικανότητές του, υπερφυσικές σε ορισμένους τομείς (λέγεται ότι μπορούσε να υπαγορεύει ταυτόχρονα 4 διαφορετικά θέματα σε 4 διαφορετικούς γραφείς), καθώς και οι αγαθές προθέσεις του απέναντι στους πολίτες προσδίνουν νέα αίγλη σ' αυτόν και στην αυτοκρατορία.
   Η μεταρρύθμιση του ημερολογίου οφείλεται σ' αυτόν και έχει το νέο αυτό ημερολόγιο, το όνομά του "Ιουλιανό". Φοβούμενοι όμως ότι η τρομερή συσσώρευση δύναμης στα χέρια του και η αγάπη του λαού θα τον οδηγούσε σε παρεκτροπές, ταραχοποιοί, που ανάμεσά τους ήταν και ο φίλος του Καίσαρα, Βρούτος και ο Κάσιος, συνωμότησαν εναντίον του και τον δολοφόνησαν το 44 π.Χ., ενώ βρισκόταν στη σύγκλητο.

[Iroukos]

14 Ιουλίου 1789 "Η κατάληψη της Βαστίλης!!!"
Η αρχή της επανάστασης της Γαλλίας

   Η Βαστίλη, το περίφημο φρούριο στο Παρίσι, χρησίμευε για φυλακή κυρίως πολιτικών κρατουμένων και χτίστηκε το 1370, για να προστατεύει το μέγαρο Σεντ - Πολ, που βρίσκεται στην ανατολική περιοχή του Παρισιού, είχε σχήμα παραλληλόγραμμου και προστατευόταν από οκτώ πύργους και μία βαθιά τάφρο έξω από το τείχος.
   Στους πύργους αυτούς, σε διάφορα πατώματα, υπήρχαν κελιά. Το φρούριο άρχισε να χρησιμοποιείται για τη φυλάκιση πολιτικών κρατουμένων από την εποχή του Ρισελιέ και φυλακίζονταν εκεί συνήθως σπουδαία πρόσωπα. Από τις φυλακές αυτές πέρασαν συγγραφείς προοδευτικοί για την εποχή τους, σπουδαίοι άρχοντες ή και εγκληματίες με πολύ βαριές ποινές. Το κτίριο έγινε σύμβολο της βασιλικής καταπίεσης και προκάλεσε την οργή του λαού. Στα πρώτα βήματα της γαλλικής επανάστασης, ο λαός κατέλαβε τη Βαστίλη στις 14 Ιουλίου 1789 στις 5 το απόγευμα και το γεγονός αυτό κυρίως μετέτρεψε την απλή αντίδραση κατά του βασιλιά σε λαϊκή επανάσταση. 
   Η κατάληψη της Βαστίλης, από μόνη της, δεν είχε και τόσο μεγάλη σημασία. Ήταν όμως το σπίρτο που άναψε τη φλόγα της επανάστασης από τη μια ως την άλλη άκρη της Γαλλίας. Ο λαός συνειδητοποίησε την κατάσταση και μπήκε αρχηγός της επανάστασης. Γι' αυτό η πτώση του συμβόλου της βασιλικής καταπίεσης και της φυλακής των πολιτικών κρατούμενων ήταν θρίαμβος του λαού. Ο βασιλιάς αναγκάστηκε να δεχτεί τα τετελεσμένα γεγονότα και άρχισε να υποτάσσεται. Η 14η Ιουλίου, λόγω της σημασίας της ημέρας, καθιερώθηκε ως εθνική γιορτή της Γαλλίας.

[Iroukos]

   Στις 14 Ιουλιου του 1992 έγεινε απόπειρα της οργάνωσης «17 Νοέμβρη», στην πλατεία Συντάγματος, εναντίον του υπουργού Οικονομικών Γ. Παλαιοκρασσά, σκοτώνεται ο περαστικός Αθανάσιος Αξαρλιάν.

Το κειμενο που ακολουθει ειναι η σειρα των γεγονοτων όπως καταγραφηκαν στα πρακτικα της δικης!!!

ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Έχουμε την υπόθεση Παλαιοκρασσά – Αξαρλιάν, 14/7/1992. Με την εκκαλουμένη απόφαση κύριοι Δικαστές, καταδικάστηκαν οι Δημήτρης Κουφοντίνας ως αυτουργός έκρηξης με το 270γ του Ποινικού Κώδικα διότι προκλήθηκε σωματική βλάβη προσώπων, για ανθρωποκτονία του Θάνου Αξαρλιάν με ενδεχόμενο δόλο και για 8 απόπειρες ανθρωποκτονίας, 4 με άμεσο δόλο, 4 με ενδεχόμενο, ο Χριστόδουλος Ξηρός ως άμεσος συνεργός της έκρηξης με το 270γ του Ποινικού Κώδικα, της ανθρωποκτονίας του Θάνου Αξαρλιάν με ενδεχόμενο δόλο, για 8 απόπειρες ανθρωποκτονίας, 4 με άμεσο δόλο και 4 με ενδεχόμενο, ο Σάββας Ξηρός, ο Βασίλειος Τζωρτζάτος και ο Κωνσταντίνος Τέλλιος ως απλοί συνεργοί των παραπάνω πράξεων.[/u]

     Επόμενος στόχος της Οργάνωσης κύριοι Δικαστές ήταν ο τότε Υπουργός των Οικονομικών κ. Παλαιοκρασσάς. Αποφασίστηκε να χτυπηθεί με ρουκέτα 3,5 ιντσών στην καρδιά της Αθήνας, στο Σύνταγμα, στις 14/7/1992. Άποψή μου κύριοι Δικαστές είναι ότι σ’ αυτό το χτύπημα δεν ήταν πρωταρχικός στόχος ο κ. Παλαιοκρασσάς. Ο κ. Παλαιοκρασσάς ήταν ο αναγκαίος, ο εύκολος στόχος. Τα όσα δε γράφτηκαν στις προκηρύξεις,  θεωρώ ότι ήταν προσχηματικά. Στόχος του χτυπήματος κατά την άποψή μου ήταν η καρδιά του κράτους, το Σύνταγμα, η εξουσία, αδιαφορώντας για τις συνέπειες, για να δώσουν ένα επικοινωνιακό μήνυμα ότι η Οργάνωση έχει επιχειρηματική ετοιμότητα, χτυπάει στο Σύνταγμα και παραμένει ασύλληπτη.

   Αν κύριοι Δικαστές πρωταρχικός στόχος ήταν ο κ. Παλαιοκρασσάς, μπορούσαν να τον χτυπήσουν στο σπίτι του στην Κηφισιά χωρίς άλλες απώλειες. Στη δεύτερη προκήρυξη μετά τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη, έλεγαν ότι «αν θέλαμε να είμαστε τρομοκράτες θα ρίχναμε μια βόμβα στο Σύνταγμα». Και βέβαια με την ενέργειά τους αυτοί κύριοι Δικαστές, ασφαλώς δεν ήθελαν να χαρακτηρισθούν «τρομοκράτες», αλλά όπως σας είπα, ήθελαν  να στείλουν το μήνυμα για την επιχειρησιακή ετοιμότητα της Οργάνωσης. Εκεί τους εξώθησε η τυφλή τους αλαζονεία και η έλλειψη σεβασμού στην αξία της ανθρώπινης ζωής.

     Η επίθεση κατά Παλαιοκρασσά αποφασίστηκε να γίνει από τους Δημήτρη Κουφοντίνα, τον Χριστόδουλο Ξηρό, το Σάββα Ξηρό, το Βασίλειο Τζωρτζάτο και τον Κωνσταντίνο Τέλλιο. Μέλη της ομάδας αυτής, παρακολούθησαν για μακρό χρονικό διάστημα τις κινήσεις του Υπουργού, είδαν ότι έφευγε από το Υπουργείο κάθε μέρα σχεδόν 15.30-16.00 η ώρα με θωρακισμένο αυτοκίνητο MERCEDES που οδηγούσε πάντα ο Αρχιφύλακας Ιωάννης Φωτεινόπουλος, ότι υπήρχε και συνοδευτικό αυτοκίνητο μάρκας Audi και ότι κάθε μέρα η διαδρομή του ήταν Καραγεώργη Σερβίας και Βουλής.

     Στη συνέχεια, έψαξαν για να βρουν τόπο από τον οποίο θα εκτόξευαν τη ρουκέτα. Ο τόπος βρέθηκε και ήταν ένα διαμέρισμα 200 τ.μ. στην πολυκατοικία στην οδό Βουλής 14, που είναι στη γωνία Καραγεώργη Σερβίας και Βουλής και το οποίο ήταν ακατοίκητο και εισήλθαν σε αυτό και έκαναν τις προετοιμασίες. Τις προηγούμενες ημέρες ο Σάββας Ξηρός μπήκε στο διαμέρισμα αυτό και έβαλε τον αυτοσχέδιο εκτοξευτήρα πάνω σε τρίποδα. Το πρωί της 14/7/1992, όλη η ομάδα ανέβηκε στο διαμέρισμα αυτό, ο Σάββας Ξηρός μαζί με τον Βασίλη Τζωρτζάτο τοποθέτησαν τη ρουκέτα στον αυτοσχέδιο εκτοξευτήρα, έκαναν τη σύνδεση με το τηλεχειριστήριο που ήταν τύπου γκαραζόπορτας, όπως αυτά που ανοίγουμε τις γκαραζόπορτες

     Ο Δημήτρης Κουφοντίνας πήρε το μπουτόν του τηλεχειριστηρίου διότι κατά την κατανομή των ρόλων μεταξύ τους, αυτός θα πυροδοτούσε τη ρουκέτα αφού ο Χριστόδουλος Ξηρός προηγουμένως θα του έκανε νεύμα υψώνοντας το χέρι, ότι ο Υπουργός ξεκινούσε από το Υπουργείο. Οι άλλοι θα κάλυπταν τον κ. Κουφοντίνα και ο κ. Τέλλιος θα ήταν κοντά στα μηχανάκια ούτως ώστε να εξασφαλίσουν την ασφαλή διαφυγή τους από το χώρο αυτό. Πριν ακόμα ξεκινήσει ο Υπουργός από το Υπουργείο, τα παραπάνω μέλη κατέβηκαν στο οδόστρωμα, στο δρόμο και ο καθένας πήρε τη θέση που είχε αποφασισθεί να πάρει. Ο Κωνσταντίνος Τέλλιος, προκύπτει αυτό απ’ τα πρακτικά, στο πρωτοβάθμιο Δικαστήριο σε σχεδιάγραμμα που του επιδείχθηκε, έδειξε τις θέσεις που κάθε ένα από τα μέλη έλαβε.

     Έτσι, έδειξε ότι ο Χριστόδουλος Ξηρός θα βρισκόταν μπροστά στο ξενοδοχείο ASTOR παρατηρώντας την Καραγεώργη Σερβίας στην είσοδο του Υπουργείου στο οποίο θα κατέβαινε ο Υπουργός ούτως ώστε να δώσει το σήμα ότι ξεκίνησε ο Υπουργός, ο κ. Κουφοντίνας ήταν στη γωνία Καραγεώργη Σερβίας και Βουλής βλέποντας το διαμέρισμα αυτό απ’ το οποίο θα εκτοξευόταν η ρουκέτα, αριστερά στην οδό Βουλής σχεδόν κοντά προς τον κ. Κουφοντίνα θα ήταν ο κ. Τζωρτζάτος και επίσης μετά τον Τζωρτζάτο στην οδό Βουλής, στα μηχανάκια κοντά, θα ήταν ο κ. Τέλλιος.