Κατανοώ απόλυτα τον Constantine (και κατ' επέκταση τον Πανούτσο), αλλά συμφωνώ εν μέρει...κι εξηγούμαι:
Πράγματι ο Μουστάκας δεν έπαιξε σε τίποτα μεγαλειώδη έργα που στέκονται με αξιώσεις απέναντι σε διαχρονικά μεγαθήρια του είδους. Αντίθετα αναλώθηκε κι ο ίδιος να υπηρετεί επιθεωρησιακά κείμενα πολλές φορές φτωχά, ενώ συμμετείχε ενεργά στο γαϊτανάκι του κιτς που κουβαλούσαν οι βιντεοκασέτες των 80's. Δε θα το παίξω όμως και άμωμος τιμητής...όταν μιλάμε για ζητήματα επιβίωσης, κι οι συμβιβασμοί είναι μέσα στο πρόγραμμα. Όμως όλα τα προηγούμενα δεν χαρακτηρίζουν το ταλέντο του, αλλά την αισθητική του ή την έφεσή του σε καλλιτεχνικές παραχωρήσεις. Νομίζω όμως πως κι οι πλέον ένθερμοι πολέμιοι των επιλογών του, δεν μπορούν να μην του αναγνωρίσουν πως πρόσφερε γέλιο στον κόσμο και μάλιστα κατά τρόπο που δεν λίμναζε στη χυδαιότητα, όπως συνέβη με ομότεχνούς του.
Κάτι αντίστοιχο έχει παρατηρηθεί και σε τραγουδιστές. Πόσοι δεν έχουμε κατηγορήσει πχ τη Μαρινέλλα που έχει σκορπίσει τη φωνή της σε άσματα αμφιβόλου ποιότητος; Η ίδια είχε δε παραδεχθεί σε συνέντευξή της πως το 75% του ρεπερτορίου της αποτελείται από σκουπίδια. Έτσι την πάτησε εν ολίγοις κι ο Μουστάκας...
Δεν είναι όμως μόνο αυτά. Πράγματι το ταλέντο του ανέβασε μια σκάλα ακόμα και μια ανούσια κωμωδία της πλάκας, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε και συμμετοχές του σε αξιολογότατες παραγωγές: Ζορμπάς, Ένας νομοταγής πολίτης, Θεσμοφοριάζουσες, Ειρήνη, Ήρα και το Παγώνι κα. Δυστυχώς δεν ευτύχησε/πρόλαβε να παίξει σε έργα του Φίνου, για να απολαμβάνει εκτίμησης που λιγότερο προικισμένοι συνάδελφοί του απέκτησαν τελικά.
Η φιλία του πάλι με το Νίκο Γκάτσο ίσως να λέει πολλά, ίσως πάλι και τίποτα. Ο καθένας το κρίνει με την οπτική του, αν μη τι άλλο.
