Το λεγόμενο "έπος του 40" φαίνεται ότι έχει ξεφτίσει από το χρόνο...Σιγά σιγά εκείνοι που πολέμησαν και ζήσαν για να μας τα πούνε, φεύγουνε πλήρης ημερών και οι ιστορικές μνήμες αλλά και οι πληροφορίες που παίρνουμε, είναι από νεώτερους "ιστορικούς", "επιστήμονες" που άλλες φορές μας τα λένε όπως έγιναν, αλλά τις περισσότερες φορές τα "πασπαλίζουν" με την ιδεολογική σκόνη που τους συμφέρει...Στις 28 Οκτωβρίου του 1940 ο απλός Ελληνικός λαός ξύπνησε μαθαίνοντας ότι πρέπει να πολεμήσει τους Ιταλούς εισβολείς. Δεν κάθησε να το αναλύσει γιατί η σοφία που διακρίνει τον απλό λαό, τον κάνει να θέτει στις κρίσιμες στιγμές τις σωστές προτεραιότητες. Αυτό που έχουν όλοι σήμερα ξεχάσει και που έντεχνα πλέον κάποιοι το περνάνε σιγά σιγά στη σφαίρα του εθνικιστικού και γιατί όχι και του γραφικού, είναι εκείνο το περίφημο "με το χαμόγελο στα χείλη". Τεράστιο γεγονός! Δεν ξέρω αν το δημιούργησε η αφέλεια, ο εθνικισμός, ο φανατισμός, γεγονός πάντως είναι ότι εκείνοι οι άνθρωποι , οι παππούδες μας, ξεκίνησαν για πόλεμο γελώντας στο θάνατο κατάμουτρα. Είχαν απέναντί τους μιά υπερδύναμη, μιά φασιστική υπερδύναμη και παρ'όλο ότι οι Έλληνες ζούσαν τα τελευταία 6 χρόνια σε ένα παρόμοιο καθεστώς (με τις
"Ελληνικές" του ιδιαιτερότητες), άνθρωποι όλων των τάξεων, ο Κυριάκος ο κτηνοτρόφος από το Καρπενήσι, μαζί με τον Κοκό τον "δανδή" από το Κολωνάκι που έπαιρνε το τσάι του στου Zonars κάθε πρωί, έχοντας μέσα τους αυτή τη σπίθα για ελευθερία και δημοκρατία που έχουν οι Έλληνες εδώ και 2500 χρόνια, πήγαν στα βουνά της Ηπείρου μέσα στα χιόνια να δώσουνε τα νιάτα τους και όλο τους το είναι για τη πατρίδα και την ελευθερία.
Και τα δώσανε και μαζί δώσανε και τη πρώτη συμμαχική νίκη στην Ευρώπη, δίνοντας το μήνυμα και στους υπόλοιπους να μην το βάλουν κάτω κι ότι μπορούν να νικήσουν τις δυνάμεις του Άξονα.
Τι ζέσταινε τον καθένα εκεί πάνω στα βουνά της Αλβανίας; Άλλον ένα γράμμα από το σπίτι, άλλον η εικόνα της Παναγιάς που είχε στο κόρφο του, μα πάνω απ'όλα το δίκιο που τους έπνιγε και ο αγώνας υπέρ βωμών και εστιών...Κάτι τέτοιες ώρες λοιπόν η σημαία δεν ήταν σύμβολο μίσους και φανατισμού. Ήταν αυτό που ένωνε και έδινε θάρρος...
Μετά μπήκαν οι Γερμανοί, άρχισε η αντίσταση (άλλο έπος αυτό) και στο τέλος το υπέρτατο δράμα , ο εμφύλιος. Οι πολιτικές έγιναν σκληρές και απάνθρωπες. Εξορίες , βασανισμοί, αδικία και όλα αυτά με την επίφαση της "πατρίδας", της "σημαίας", των "βωμών και των εστιών". Τα ίδια πράγματα για τα οποία σύσσωμος πάλεψε ένας λαός, τώρα γίνονται για ένα κομμάτι του σύμβολα καταπίεσης και μίσους. Έρχεται η χούντα του 67 και εκεί πλέον μπαίνει η "ταφόπλακα" στο πραγματικό νόημα των συμβόλων. Ώσπου τελειώνει η δικτατορία με το δράμα της Κύπρου...
Η μεταπολίτευση βρίσκει μιά Ελλάδα να προσπαθεί να εκσυγχρονιστεί και να επουλώσει πληγές. Πληγές που οι άλλες χώρες της Ευρώπης κλείσανε σιγά σιγά από το 1945 ήδη , εμείς καλούμαστε να κάνουμε το ίδιο πράγμα 30 χρόνια αργότερα. Αλλά αρχίζει πλέον η καχυποψία, ο σκεπτικισμός και ο ρεβανσισμός εκείνων που τόσα χρόνια διώχθηκαν και ταλαιπωρήθηκαν. Και γίνεται πλέον "εχθρός" η πατρίδα, η σημαία, τα "ιερά και τα όσια".
Παρέλαση λοιπόν. Παρέλαση για τον Κυριάκο τον κτηνοτρόφο από την Ευρυτανία που δεν γύρισε ποτέ στα πρόβατά του, παρέλαση για τον Κοκό που μιά χειροβομβίδα του έκαψε το πρόσωπο και δεν ήταν ποτέ ξανά "δανδής", για τον Κώστα που έχασε και τα δυό του πόδια από τα κρυοπαγήματα, για τα ορφανά του Γιώργου,του Πέτρου, του Θανάση...Παρέλαση για μιά ολόκληρη γενιά νέων παιδιών (γιατί ήταν νέα παιδιά τότε σαν και σας) που δώσανε τη ζωή τους κατά του φασισμού και υπέρ της ελευθερίας.Παρέλαση κατά του φασισμού και υπέρ της δημοκρατίας.Παρέλαση για να θυμόμαστε ότι μπορούμε να είμαστε και περήφανοι γι αυτή τη χώρα, εκτός από σκεπτικιστές.
Υ.Γ Pappou φαντάζομαι ότι στη Κατοχή οι άνθρωποι θα πολέμησαν και για ένα χαρούπι...Για αυγό μάλλον θα κάναν επιχείρηση κομμάντο...(κωμικοτραγικό το σχόλιο φυσικά)