Παιδιά αυτοί που είδανε τον αγώνα ξέρουνε ποιος έπαιξε καλύτερα, ποιος ευνοήθηκε από την διαιτησία και ποιος σπρώχτηκε. Η Ισπανία είναι αναμφισβήτητα μια από τις πιο φορμαρισμένες ομάδες της Ευρώπης έχοντας στην καβάτζα της παίχτες με βάθος και ποιότητα κάτι που η Ελάδα είχε μόνο σε έναν βαθμό. Θέλω να πω ότι το κενό του Φώτση και του big σόφο μέσα στη ρακέτα άφησε πολλά περιθώρια στους αντιπάλους μας. Δε λέω, ο Μπουρούσης προσπάθησε και ο Παπαδόπουλος, δυστυχώς ήταν εκτός κλίματος του τουρνουά (με ό,τι αυτό συνεπάγεται.) Έτσι λοιπόν, όταν για κάποιον λόγο χρειάστηκε μια αλλαγή στην εθνική μας ομάδα, συνήθως αυτή η αλλαγή χάλαγε τη συνοχή μας και αναπλήρωνε ένα τρωτό μας σημείο αλλά απο την άλλη δημιουργούσε ένα άλλο. Η Ισπανία δεν είχε τέτοια προβλήματα. Τι έπαιζε ο μεγάλος Gasol, τι ο μικρός, τι ο Navaro, τι ο Calderon, η Ισπανία είχε σταθερά την ίδια απόδοση. Τον τελικό δεν τον είδα. Η Ισπανία μπορεί να σπρώχτηκε από την αρχή αλλά αυτό δεν αλλοιώνει την ποιότητά της.
Από την άλλη, η εθνική μας δεν έδειξε ούτε ότι δεν μπορεί να ανταπεξέλθει, ούτε ότι δεν είναι σε φόρμα, ούτε ότι λιγόστεψε το ταλέντο. Απλά ήταν κουρασμένη. Οι παίχτες είχαν πολλά παιχνίδια. Προσπάθησαν πολύ, βάλανε ψυχή αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφεραν. Εγώ προσωπικά είμαι πολύ ευχαριστημένος από το φετινό eurobasket γιατί η ομάδα έδειξε ότι έχει προοπτικές. Ότι ο προηγούμενος τίτλος δεν ήταν τυχαίος (βλέπε εθνική ποδοσφαίρου που εμένα δε με έπεισε ούτε στιγμή) και ότι παραμένει ένας αξιόλογος αντίπαλος μιας και η δομή της δεν πρόκειται να αλλάξει σημαντικά αφού ακόμα και οι μεγάλοι ηλικιακά παίχτες μας μπορούν να παίξουν για ακόμα 3-4 χρόνια. Θα τα πούμε στους Ολυμπιακούς.
