Νομίζω, ότι ένας καλός τρόπος να φέρεις το σύγχρονο άνθρωπο κοντά στην ποίηση (Κι όταν λέω ποιήση δεν εννοώ τον προσωπικό ορισμό που δίνει ο καθένας μας στη λέξη αυτή.Εννοώ το "υλικό" που υπάρχει από τα αρχαία χρόνια ως σήμερα στις βιβλιοθήκες τις ελληνικές μα και τις παγκόσμιες.) είναι η μελοποίησή της. Σίγουρα βέβαια η ποίηση έτσι δεν αναδεικνύεται όσο θα έπρεπε σε αντίθεση με τη μουσική. Όμως αλήθεια, ένα απλό παράδειγμα, πόσοι θα ήξεραν τον Καββαδία αν δεν είχαν ακούσει στα νεανικά τους χρόνια τις μελλοποιήσεις του Θ.Μικρούτσικου και άλλων πάνω στα ποιήματά του;Πόσοι θα ήξεραν τα ποιήματα του Ν. Γκάτσου αν δεν είχαν μελοποιηθεί;Θέλω να πω ότι η μελοποίηση πολλές φορές είναι ένας τρόπος διάδοσης της ποίησης και πολύ συχνά μπορεί να γίνει αφορμή για περεταίρω "ψάξιμο" στο χώρο αυτό. Από κει και πέρα, αν μπεις στο χώρο αυτό εξαρτάται από σένα αν θα συνεχίσεις να ψάχνεις, να αφήνεσαι στη ποιήση ή όχι. Και νομίζω ότι παρα την ισωπεδωτική καθημερινότητά μας, αν θέλουμε θα βρούμε λίγο χρόνο για τα δώρα της ποίησης, όπως βρίσκουμε χρόνο για άλλα πράγματα που θεωρούνται χαλαρωτικά.
Νομίζω, η σύγχρονη καθημερινότητα είναι γεμάτη αφορμές ποίησεις, ασχήμιες που μόνο η τέχνη μπορεί να τις γιατρέψει. Και επείδη, όπως αναφέρθηκε, είναι στη φύση του ανθρώπου να ψηλαφεί τον εαυτό του στο σκοτάδι του κόσμου, της ύπαρξης, της ζωής, του θανάτου, της ομορφιάς και της ασχήμιας κλπ κλπ...κάποια στιγμή, με κάποιο τρόπο, θέλω να ονειρεύομαι και να πιστεύω, ότι θα σρταφεί προς εκείνη την κατευθυνση.
Για να μην είμαστε απόλυτοι, υπάρχουν πολλά άτομα σε διάφορες ηλικίες, που ασχολούνται τελικά μ'αυτή τη τέχνη! Που εμπνέονται από την πραγματικότητα, έχουν αφετηρία τους και προορισμό της τη συχγρονη πραγματικότητα θαρρώ. Μια πραγματικότητα που τη βλέπουν με άλλα μάτια, με μάτια αλαφροΐσκιωτα αν μου επιτρέπεται.
Και κάτι τελευταίο: Επαναλαμβάνω, ότι κατα την άποψή μου, δε λείπει η ποιήση από τη σύγχρονη πραγματικότητα, λείπει ο τρόπος πρώτα ν'ανοίξουμε τα μάτια μας και να τη δούμε και έπειτα ο τρόπος να την αγαπήσουμε, και μόλις το καταφέρουμε αυτό, η ίδια η πραγματικότητα δεν θα υφίσταται χωρίς την ποιήση.Γιατί μέρος αυτής της πραγματικότητας είμαστε κι εμείς. Τι στο καλό δηλαδή είχαν παλιότερες εποχές που η ποιήση, μελοποιημένη και μη, ήταν...στη "μόδα", ας πούμε; Δε νομίζω πως υπάρχει πιο κατάλληλη εποχή από αυτήν εδώ πως μας ανέχεται στη πλάτη της, για να στραφεί κάποιος στην τέχνη και σγκεκριμένα στην ποιήση. Έτσι, για λίγες μάταιες ανυψώσεις από τη λάσπη.
Αυτά, κατα τη ταπεινή μου και απόλυτα σχετική βέβαια άποψη..
Υ.Γ. Με το να γράψει κάποιος έναν στίχο, κι ύστερα να βρει μια μελωδία ταιριαστή για το στίχο αυτό, δε αναιρεί το δικαίωμα του "γραπτού" του να λέγεται ποιήμα, σύμφωνα πάντα με την γνώμη του καθενός μας με το τι είναι ποίηση και ποιήμα. (Προσωπικά δεν έχω συμφωνήσει ακόμα μέσα μου...) Άλλωστε, τα παραδοσιακά τραγούδια, ξεκίνησαν ως μικρές λυρικές ιστορίες κι σιγά σιγά άρχισαν να προφέρονται μελωδικά. Και τα δημοτικά τραγούδια στο σχολείο τα διδασκόμεθα ως "ποιήματα".
