Οταν εκφράζουμε τις απόψεις μας στην ουσία αυτό που κάνουμε είναι οτι παρουσιάζουμε μια εικόνα του εαυτού μας…
Στον ακροατή, ο οποίος όταν μας ακούει, προσπαθεί να μας καταλάβει και όχι να μας αντιπαραθέση, δίνουμε μια καθαρή παρουσίαση του who is who......
Στο διάβα της ζωής κατάλαβα ότι όλοι “έχουν δίκιο”. Ολες οι απόψεις είναι “σωστές” και σεβαστές (λαμβάνοντας υπ όψιν τους παράγοντες που τις διαμόρφωσαν) ακόμη και αυτές που είναι αντίθετες. Εστω και αν οι ίδιοι οι διαφωνούντες αισθάνονται πεπεισμένοι ότι οι δικές τους απόψεις δεν μπορούν να συμβιβαστούν με τον αντιφρονούντα.
''Κάθονταν δυο φίλοι στον ήλιο και κουβέντιαζαν και διαφωνούσαν. Φορούσαν και γυαλλιά ηλίου. Του ενός τα γυαλιά είχαν μια πράσινη απόχρωση οι φακοί και του άλλου μπλέ. Πέταξε ένα Άσπρο Περιστέρι και κάθησε σε ένα δέντρο εκεί κοντά και τους κοιτούσε και το κοιτούσαν. ΄Κοίτα τι όμορφο πράσινο περιστέρι, είπε ο ένας.Το περιστέρι είναι μπλέ,του λέει ο άλλος. Το περιστέρι που τους άκουγε σκέφτεται “Μα αφού εγώ είμαι Άσπρο Περιστέρι, μια ζωή Ασπρο είμαι”. Το Ασπρο Περιστέρι κατάλαβε.
Οι δυό φίλοι, αφού διαφώνησαν, προσπάθησαν να βρούν μια κοινή βάση, μια πραγματικότητα, κάτι που να συνφωνούσαν. Κοιταχτήκαν λοιπόν πρόσωπο με πρόσωπο ακόμη φορώντας τα γυαλλιά τους, και ρώτησαν ο ένας τον άλλον. Βρε, τι χρώμα έχουν τα μάτια μου ?
Οταν είδαν και οι δυο την πραγματικότητα μέσα από τους ίδιους φακούς, συμφώνησαν''.........
