Δεν πρέπει να δυσανασχετούμε με τη μοναξιά, γιατί αυτό θα σημαίνει ότι δεν τα πάμε καλά με τον εαυτό μας. Η αλήθεια είναι ότι κατά βάση είμαστε μόνοι σε αυτή τη ζωή. Όταν το καταλάβουμε αυτό, θα μπορέσουμε να μετατρέψουμε τη μοναξιά μας σε κάτι δημιουργικό, και όχι σε μια στείρα γκρίνια.
Θα είμαστε ψυχικά αυτοσυντήρητοι και δεν θα χρειαζόμαστε τους άλλους ως αποκλειστικούς τροφοδότες συναισθημάτων, δεν θα γινόμαστε ενεργειακές ρουφήχτρες αντλώντας "ζωή" από τους γύρω μας. Αυτή είναι μια διαδικασία που παίρνει χρόνο, και προϋποθέτει πρώτα απ'ολα σεβασμό στον εαυτό και σεβασμό στον συνάνθρωπο.
Συμφωνώ με το πρώτο. Σαφέστατα δεν πιστεύω οτι όποιος τα πάει καλά με τη μοναξιά του είναι και ο πιο ευτυχής άνθρωπος και δεν έχει καμιά ανάγκη τη ζωτικότητα που μπορει να ανλήσει από μια κοινωνική συνανάστροφή.
Απλά ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ να έχει γλιτώσει την πάρτη του απο ανούσιες συναναστροφές <σαν αυτές που περιγράφονται στο κείμενο> και κατ΄επέκταση αίσθηση κενότητας παντού γύρω του και παντού μέσα του, η οποία ανετότατα οδηγεί σε κατάθλιψη, φόβο (στο τετράγωνο) για την επιβίωση του σ΄αυτόν τον σκληρό κόσμο και διάφορα παρατράγουδα που κανείς δεν ξέρει ποιον θα πάρει η μπάλα.
Πιστεύω οτι πολλοί άνθρωποι βιώνουν τη μοναξιά όπως αυτός. Και συνήθως είναι και αρκετά προκατειλλημένοι απένατι σε νέες γνωριμίες, και πως να μην είναι βέβαια αφου νιώθουν να εγκλωβίζονται καθημερινά,και σε καμία περίπτωση δε δέχονται να αναλωθούν σε παρόμοιες καταστάσεις.
Συμφωνώ ωστόσο με το Βασίλη κυρίως επειδή οι αληθινοί φίλοι είναι αυτοί που μας γνωρίζουν και μας δέχονται όπως είμαστε και όχι όπως προσπαθούμε να δείχνουμε. Συνεπώς αυτό που χρειάζεται στο παιδί που τα έγραψε, άν τα έγραψε, είναι λίγη καλή τύχη και λίγη δική του δύναμη να ξεμπλοκάρει τον εαυτό του από όσα τον αναλώνουν. Και λίγο ρίσκο που χρειάζεται για να δεί τον εαυτό του. Γενικά, διαφορετικός προσανατολισμός. Νέα άτομα, νέες ασχολίες, μια δουλειά, ένα βιβλίο, μια συναυλία, κάτι που να γουστάρει...
Όσο για το δεύτερο, εγώ επιμένω να πιστεύω σ΄ενα στίχο του Θηβαίου:
"σ΄ευχαριστώ, ζωή μου διψασμένη κι ακριβή,
που μού 'μαθες πως μόνο ο εαυτός μου δε μου αρκεί".
Αλεξάνδρα αν πράγματι αυτές είναι σημειώσεις από ένα φίλο που εφτασαν στα χέρια σου , εγω το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι οτι άνετα μπορει να πιει μαζί σου μια μπυρα και προφανώς έχει κάποιον να εμπιστεύεται γιατί αυτά δεν τα γράφει κανείς έτσι ασυναίσθητα και χύμα στον οποιονδήποτε. Επίσης πιστεύω οτι δεν θα βρεθεί ποτέ με μια σφαιρα στο κεφάλι που θα την έχει φυτέψει ο ίδιος. Απλούστατα γιατί νομίζει ότι τον καταστρέφουν οι άλλοι και ρίχνει χωρίς να το καταλαβαίνει το φταίξιμο στο βούρκο του κόσμου γύρω του. Με τον εαυτό του νομίζει οτι τα έχει μια χαρά. Γιατί άν δεν το νόμιζε, δε θα υποστήριζε έτσι τη διαφορετικότητά του.<ίσως λίγο περίπλοκο αυτό που προσπαθώ να πω...η ανάλυση έπεται σε στρογγυλής τραπέζης έντεχνη συζήτηση αν θές
>
διαβάζοντας και τα επόμενα μηνύματα....
.....τωρα γιατί το θέμα πήρε το δρόμο του αν είναι χρήσιμα τα γυμναστήρια πραγματικά είναι απορίας άξιο.
