Οι παραβολές με τα αυτοκίνητα είναι πολύ ενδιαφέρουσες και αποκαλυπτικές τελικά. Ασχολούμενος πολλά χρονιά και πολύ περισσότερο απ'όσο είναι... υγιές
με τα τετράτροχα, αυτά που κατάλαβα είναι τα εξής:
1) Όπως στα περισσότερα καταναλωτικά αγαθά, η αγορά οδηγεί τα πράγματα σε ισορροπία. Σήμερα, απλά
δεν υπάρχουν μέτρια αυτοκίνητα. Υπάρχουν μόνο καλά, πολύ καλά και εξαιρετικά, στην κατηγορία τους πάντα. Για να βγει κάποιο μεμονωμένο μάπα, πρέπει να συμβεί κάτι τραγικό στη γραμμή παραγωγής.
Και γιατί συνέβη αυτό; Γιατί πολύ απλά στη βιομηχανία επικρατεί ο νόμος της ποιοτικής εξομοίωσης. Χώρος για μικρές πλην τίμιες εταιρείες δεν υπάρχει. Στρατηγικές συμμαχίες, επενδύσεις από μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και ακόμα και κρατικές παρεμβάσεις, έχουν φροντίσει ώστε το σημερινό μικρομεσαίο Huyndai να είναι στο ίδιο επίπεδο με το αντίστοιχο Fiat, Skoda, Ford, VW ή Seat. Οι διαφορές ακόμα και σε αυτό που ονομάζουμε "απτή ποιότητα" (π.χ. τα πλαστικά της κονσόλας) έχουν πλέον αμβλυνθεί σε βαθμό που δεν αξίζει να το συζητάμε. Και φυσικά δεν υπάρχει πλέον (νομίζω) αυτοκίνητο που να μην φέρει εγγύηση άνω των υποχρεωτικών 2 ετών (έχουν φτάσει μέχρι και 10 χρόνια να δίνουν!).
2) Σημασία δεν έχει το... μέγεθος αλλά πως το χρησιμοποιείς.
Φυσικά, το μέγεθος (το ποιοτικό πάντα!) έχει και παραέχει σημασία, όμως, έχω δει "χαμηλής ποιότητας" αυτοκίνητα να πατάνε κάτω, σε πολλούς τομείς, τα καμάρια των "ποιοτικών" εταιρειών. Έτσι κι'αλλιώς αυτοκίνητο που να προσπαθεί με ενθουσιασμό να σε σκοτώσει, δεν έχει φτιαχτεί τα τελευταία 15 τουλάχιστον χρόνια, οπότε...
3) Το αυτοκίνητο ως φετίχ είναι κάτι που πάντοτε θα αποτελεί μια πραγματικότητα, είτε το θέλουμε είτε όχι. Όντας φανατικός οπαδός των μικρών και γρήγορων (συνήθως Ιταλικών ή Γαλλικών) αυτοκινήτων, θα έκανα σίγουρα τα στραβά μάτια για την αυξημένη κατανάλωση ή το μικρό πορτ μπαγκάζ. Άλλος θέλει αυτοκίνητο-μαούνα, για να κουβαλάει το νοικοκυριό του, ακόμα και εκτός δρόμου. Δεκτόν! Υπάρχει κάτι για όλους και οι εταιρείες φροντίζουν να το κάνουν πάντα επαρκώς σέξυ. Peace and chocolates everyone!
ΟΛΑ τα παραπάνω μπορεί κανείς να τα μεταφέρει σχεδόν απαράλλακτα και στα όργανα. ΔΕΝ υπάρχουν πλέον κακοφτιαγμένα όργανα ή και να υπάρχουν δεν μένουν και πολύ στην αγορά. Να έχουμε υπόψιν μας ότι μια σημερινή Squier των 300 ευρώ είναι καλύτερα φτιαγμένη από το
μέσο όρο των Fender των '50s. Αυτό δεν το λέω εγώ, το λένε πολλοί εν ζωή μουσικοί που είχαν αγοράσει εκείνα τα όργανα καινούργια! Η διαφορά είναι πως, όπως και στα αυτοκίνητα, τότε οι διακυμάνσεις μεταξύ μεμονωμένων προϊόντων ήταν πολύ μεγαλύτερες απ'ότι τώρα.
Η απόλυτη βιομηχανοποίηση στην αγορά των μουσικών οργάνων, σίγουρα θα θέσει εντελώς στο περιθώριο τους μικρούς "μερακλήδες" μάστορες, όπως έγινε ακριβώς και με τα αυτοκίνητα! Πάντα όμως θα έχουν την αγορά τους. Πάντοτε θα υπάρχει αυτός που θα δίνει μερικές χιλιάδες δολλάρια για μια DeTemple ενώ ο διπλανός του δεν θα μπορεί να καταλάβει σε τι διαφέρει από μία Squier.
To περίεργο είναι ότι σε αυτή την περίπτωση
και οι δύο έχουν "δίκιο" για την επιλογή τους και το κακό ξεκινάει όταν προσπαθεί ο ένας να πείσει τον άλλον για την ορθότητα των απόψεών του.
