Παρακολουθω το τι γραφεις σε καποια αντιστοιχα τοπικς και θελω να σε ρωτησω.... Την παλευεις? (καθως λεγαμε και στον Ε.Σ.) Πια ερμητικα κτλ λες για τον Ποε? Ο ανθρωπος επινε το οποιο του (κατι που ευτυχως για τους φαν του εκανε και ο Lovecraft) κι εγραφε ολα αυτα που ζουσε στα εφιαλτικα η μη ονειρα που ζουσε κατα τη διαρκεια.. Πλην αυτου οντας εξαιρετος λογιος, αριστευσε και στην ποιηση.. Δεν θα ειχαμε ταινιες τυπου Fight Club εαν ο Ποε δεν ειχε γραψει τα αντιστοιχα διηγηματα..... Επισης οι Lovecraft , Αστον Σμιθ κτλ δεν θα γραφαν οτι εγραψαν εαν δεν υπηρχε ο Ποε και ο R.Chambers...
Με αυτα που συχνα σε βλεπω να εκφραζεις, πιστευω οτι εαν μιλαγαμε για το μεγιστο Paradise Lost του Milton θα ελεγες πως ειναι μια καβαλιστικη προσπαθεια των εβραιων για να μεταφερουν την φιλο-σατανιστικη τους σοφρωνυση στον δυτικο κοσμο... τσκ τσκ τσκ
Σε παω!!
Σ' ευχαριστώ που παρακολουθείς τις δημοσιεύσεις μου, με...κολακεύεις.
"Την παλεύω" μεν, αλλά όχι μέσα από τη wikipedia δε.
Εκτός από τον Μίλτον και τον Λάβκραφτ, ξέχασες να αναφέρεις τον Δάντη και τον Γκαίτε.
Τς, τς, τς...θα σε μαλώσω!
Η άποψή σου, ότι ο Πόε τραβούσε τις τζούρες του κι έγραφε ό,τι του κατέβαζε η κούτρα του, σπάει καρύδια!
Φαντάζομαι πως είναι περιττό να σου αναπτύξω ότι ο Πόε υπήρξε πρόδρομος του αμερικανικού μοντερνισμού - συμβολισμού (κι όχι ρομαντισμού, όπως γράφει η παντελώς αναξιόπιστη wikipedia απ' την οποίαν "ενημερώνεσαι"), όπως, φαντάζομαι, είναι μάταιο να σου πω ότι η γραφή του είναι κατ' εξοχήν ερμητική και συμβολική.
Τα ξέρεις ήδη όλα αυτά και τα έχεις..."απορρίψει"
Το να συγκρίνεις, όμως, τον Πόε με τον Λάβκραφτ και να κάνεις αναγωγές στον Μίλτον (!!!) είναι, πραγματικά, πρωτότυπο.
Κοντολογίς, δεν παλεύεσαι με τίποτα!
Κι εγώ σε πάω.
Keep walking.
edit:"(...)Κάποιος Γάλλος, μάλλον ο Μονταίνιος, λέει: «Οι άνθρωποι μιλούν για τη σκέψη, αλλά σ' ό,τι αφορά εμένα δεν σκέφτομαι ποτέ, εκτός από την περίπτωση που κάθομαι να γράψω». Είναι αυτό το "δεν σκεφτόμαστε ποτέ, εκτός από την περίπτωση που καθόμαστε να γράψουμε", που είναι η αίτια τόσων συνθέσεων χωρίς ενδιαφέρον. Ίσως όμως να υπάρχει κάτι πιο περίπλοκο στην παρατήρηση του Γάλλου, απ' ό,τι διαβάζει το μάτι.
Είναι βέβαιο πως απλώς και μόνον η πράξη της σύνταξης ενός κειμένου, συντείνει, σε μεγάλο βαθμό, στη λογικοποίηση της σκέψης. Κάθε φορά που, λόγω της ασάφειάς της, είμαι δυσαρεστημένος με μια σκέψη του μυαλού καταφεύγω αμέσως στην πένα, σκοπεύοντας να πετύχω με τη βοήθειά της την αναγκαία μορφή, τη συνέπεια και την ακρίβεια της σκέψης.
Πόσο πολύ συχνά ακούμε να παρατηρούν ότι αυτές κι αυτές οι σκέψεις είναι πέρα από την επικράτεια των λέξεων! Δεν πιστεύω πως κάθε σκέψη, που αξίζει να λέγεται έτσι, είναι απρόσιτη από τη γλώσσα. Μάλλον υποθέτω ότι όπου είναι αποδεδειγμένη η δυσκολία στην έκφραση, υπάρχει, στη νόηση που δοκιμάζει κάτι τέτοιο, μια απουσία μεθόδου ή περίσκεψης.
Σ' ό,τι αφορά εμένα, ουδέποτε είχα μια ιδέα που δεν μπορούσα να την αποδώσω με λέξεις, με ακόμη μεγαλύτερη σαφήνεια απ' ό,τι τη συνέλαβα: καθώς παρατήρησα προηγουμένως, η σκέψη λογικοποιείται μέσω της προσπάθειας να εκφραστεί γραπτώς."
