προσθετω στην προηγουμενη απαντηση μου
αυτη ηταν η αντιδραση μου..
οταν καποιος προσπαθει να πει την γνωμη του(επικληση στην λογικη) καλο ειναι να σεβεται ταυτοχρονως
(επικληση στο συναισθημα) τον αλλον.
επειδη δεν αντικρυσα κανεναν σεβασμο, θεωρησα και θεωρω προσβλητικο τον τροπο σου
οπως καθε λεκτικη επιθεση, η αντιδραση εσωτερικα ειναι ειτε πονος ειτε θυμος
την δικη μου αντιδραση νομιζω την βλεπεις
κατι με ενοχλησε για να το γραψω
αν ελεγες την γνωμη σου, συμπονωντας τα αισθηματα των αλλων, θα ειχες την κατανοηση και αποδοχη.
αραγε δεν μπορουσες να πεις οτι ενδιαφερεσαι για στιχους με καψουρικο περιεχομενο για επαγγελματικη χρηση, εμπορικους,
με ανταμοιβη. και να τονισεις οτι τον θελεις απλο, χωρις εντεχνη χροια, και χωρις ποιητικη διασταση, αλλα ευκολοδιαβαστο
και μελωδικο? δεν μπορουσες να πεις απλα οτι δεν εισαι λατρης της ποιησης, και θελεις στιχους για μελλοντικα σουξε, χωρις κρυφα νοηματα? αλλο να πεις την γνωμη σου, οπως οτι δεν σου αρεσουν στιχοι του στυλ ανταμωμα της αυγης, και αιματοχυμενοι
κρινοι, και αλλο οτι ειναι βλακειες.μπορουμε αραγε βαση του προσωπικου μας γουστου να θεωρουμε ολα τα αλλα βλακειες?
αμα γνωρισεις τον ερωτα του φιλου σου, που τον κανει ευτυχισμενο, και δεν σου αρεσει, θα του πεις οτι ειναι βλακας?
αναρωτιεμαι για το κινητρο σου? βλεπω καποια κακια, ξερω ομως οτι δεν την επελεξες, τα βιωματα την προκαλουν, σε αυτο το
κομματι σε συμπονω, εχεις και εσυ τους λογους σου, και μετανιωνω που απαντησα με επιθεση.αναρωτηθηκες ομως τι ειναι αυτο που την προκαλει?
μακαρι να μπορεσουμε να παντρεψουμε την λογικη με το συναισθημα...