H σταθερότητα του ηλιακού συστήματος για χρονικές περιόδους πάνω από κάποια εκατομύρια χρόνια αμφισβητείται.
Ναι μα ποτε θα προλαβαιναν να σχηματιστουν οι πλανητες;
Δηλαδη και μονο να φανταστεις τις βαρυτικες επιρροες ενος αλλου ηλιου..
Κατ αρχας, σε τι αποσταση υπολογιζονται τα ορια του ηλιακου μας συστηματος απο οπου θα περνουσε ο Νεμεσις;
Κατ' αρχάς τα όρια του ηλιακού μας συστήματος τοποθετούνται στα 100.000 AU, δλδ στο τέλος του Νέφους Oort. Υπολογίζεται όμως οτι το βαρυτικό πεδίο του 'Ηλιου ενδέχεται να έχει ακτίνα μέχρι τα 125.000 AU και άρα την ικανότητα να επιρεάζει ουράνια σώματα σε αυτή την απόσταση.
Τώρα αν μιλάμε για έναν κόκκινο νάνο τότε μίλαμε για ένα ουράνιο σώμα με μέγεθος της τάξης του 0.5 της μάζας του δικού μας Ήλιου. Αν είναι καφέ νάνος τότε το μέγεθος του αμέσως περιορίζεται σε 0.075 του μάζας του Ήλιου. Άρα δεν μιλάμε για κάτι τεράστιο, κοσμικά μιλώντας πάντα.
Όσο αφορά τον σχηματισμό πλανητών να επαναλάβω για άλλη μία φορά οτι η θεωρία του Muller μιλάει για
πέρασμα του Nemesis μέσα από το Νέφος Oort με αποτέλεσμα τον εκσφεντονισμό αστεροειδών προς τα ενδότερα του ηλιακού συστήματος. Δεν μιλάει για παρεμβολές σε πλανητικές τροχιές ή για συγκρούσεις του με πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος.
Αλλά και έτσι να ήτανε, μην ξεχνάμε οτι υπάρχουν εντός του ηλιακού μας συστήματος 5 ζώνες αστεροειδών. Η πρώτη βρίσκεται μεταξύ του Άρη και του Δία στα 2.3 με 3.3 AU. Η δεύτερη ονομάζεται Hilda και βρίσκεται μεταξυ 3.7 και 4.2 AU. Οι άλλες δύο ονομάζονται Τρωάδες και Έλληνες και βρίσκονται στην ίδια τροχιά με τον Δία αλλά είναι κλειδωμένες στα σημεία Lagrange L
4 και L
5 του Δία και άρα μονίμως καταδικασμένες να ακολουθούν την τροχιά του χωρίς όμως να συγκρούονται με αυτόν. Πέμπτη είναι η ζώνη Kuiper που βρίσκεται μεταξύ 30 και 50 AU.
Τι θέλω να πώ με αυτό? Υπάρχουν πολλές και διάφορες θεωρίες για την δημιουργία των ζωνών αυτών. Άλλοι μιλάνε για κομήτες ή αστεροειδείς που παγιδεύτηκαν από την βαρυτική επιρροή του Δία ή βρέθηκαν στα διάφορα σημεία Lagrange ανα το σύμβαν και "κλείδωσαν" οι τροχιές τους. Άλλοι για τα απομεινάρια κατεστραμένων πλανητών και άλλοι για το περισσευούμενο υλικό (τα μπάζα δλδ) από την συναρμολόγηση του ηλιακού μας συστήματος. Αν δεχθούμε την πιθανότητα να είναι οποιαδήποτε από τις παραπάνω θεωρίες σωστές άρα δεχόμαστε οτι πρώτον οι πλανήτες μιά χαρά κατάφεραν να σχηματιστούν και δεύτερον οτι προφανώς κάτι υπάρχει που στέλνει ή και τραβάει τα ουράνια σώματα προς το κέντρο του ηλιακού μας συστήματος.
