Χθες, καθώς συζητάγαμε σε μια παρέα για μουσική τέθηκε το ερώτημα ποιοι αποτέλεσαν τους πιο επιδραστικούς κιθαρίστες για την rock μουσική.. Ποιοι δηλαδή στην εποχή τους προχώρησαν την κιθάρα ένα βήμα πιο μπροστά.. Ακούστηκαν πολλές απόψεις απλά με αυτές που συμφώνησα περισσότερο ήταν:
1)
Jimi Hendrix.. Νομίζω ότι και να πει κάποιος για αυτό το φαινόμενο θα το αδικήσει.. Κανένας κατά τη γνώμη μου δεν μπόρεσε να αναδείξει το μεγαλείο της κιθάρας σε τέτοιο βαθμό όσο ο Hendrix.. Στην εποχή όπου το πιο extreme άκουσμα μιας ηλεκτρικής κιθάρας ήταν τα bends των Beach Boys
, o Hendrix ήρθε και έδωσε αυτό που δεν είχε καταφέρει κανείς μέχρι τότε.. Εφφέ, feedback και ένταση.. Κανένας δεν είχε δοκιμάσει να "τσιτώσει" τους ενισχυτές και να παράγει τους ήχους που έβγαζε ο Hendrix.. Μπλουζίστες και jazzίστες που έπαιζαν παπάδες υπήρχαν, αλλά μέχρι τότε κανένας δεν είχε τολμήσει να δώσει στην κιθάρα πρωταγωνιστικό ρόλο στην σύνθεση.. Simply no words.. Απλά ακούστε το "Are you experienced?" που ηχογραφήθηκε το 1967 (!!) και δείτε για τι κιθαρίστα-θαύμα μιλάμε..
2)
Van Halen.. Ή αλλιώς ο άνθρωπος που ανακάλυψε το tapping.. Δεν ξέρω αν το προηγούμενο είναι αλήθεια ή urban legend, αλλά ακούγοντας ακόμα και τώρα, εν έτει 2008, το solo του Beat it ή του Eruption, δεν μπορούμε να διανοηθούμε τι σκεφτότανε την ώρα που το έγραφε.. Απίστευτοι δίσκοι, απίστευτα μελωδικά solo, απίστευτη ενέργεια.. Α, και ήξερε και keyboards
.. Κάπου είχα διαβάσει ότι ο Van Halen είναι ο μοναδικός άνθρωπος που θα φαίνεται πιο cool και πιο άνετος από εσένα πάνω στη σκηνή
.. Το παίξιμο του διακρίνεται από νεανικό τσαμπουκά και νεωτερισμούς.. Είναι πολύ σημαντικό για κάποιον κιθαρίστα που ενώ το συγκρότημα του βασιζότανε στα πιασάρικα (με την καλή έννοια) κομμάτια, να αναδειχθεί σαν guitar hero.. Συνήθως οι guitar heroes αναδεικνύονται μέσα από προσωπικές δουλειές, progressive σχήματα, κ.λπ.. Όχι όμως ο Eddie
..
3)
Yngwie Malmsteen.. Οι μισοί τον λατρεύουν ενώ οι άλλοι μισοί υποστηρίζουν ότι έπρεπε να τα είχε παρατήσει εδώ και χρόνια.. Ότι και να πιστεύει πάντως κάποιος, δεν μπορεί να μην παραδεχθεί ότι neoclassical shredding = Malmsteen.. Έφερε το Dorian Mode στο παίξιμο του (σκάλες που προτιμούσε ο Paganini και που αποτελούν το σήμα κατατεθέν του neoclassical στυλ), ενώ αύξησε την ταχύτητα της κιθάρας κατά κάτι δεκάδες bpm
.. Κανένας δεν ακουγόταν σαν και αυτόν στην εποχή του.. Το αντίθετο συμβαίνει τώρα που όλοι προσπαθούνε να του μοιάσουνε.. Απόλυτα επιδραστικός, ποζεράς, ευρηματικός, επαναλήψιμος, όπως θέλετε πείτε τον, αλλά δεν υπάρχει κιθαρίστας που να σέβεται τον εαυτό του και να μην έχει τουλάχιστον ένα δίσκο του Yngwie..
Όσα άλλα ονόματα και να πέρασαν από το μυαλό μου και από τη συζήτηση, δεν μπόρεσα να βρω έταιρους κιθαρίστες που να πήγαν το όργανο πιο μπροστά.. Αν και θεωρώ ως το καλύτερο κιθαρίστα που έχω ακούσει τον David Gilmour εν τούτοις δεν μπορώ να υποστηρίξω ότι πήγε την κιθάρα πιο μπροστά.. Απλά έπαιζε με την καρδιά του όσο κανένας άλλος στη Γη..
Επειδή όμως φαντάζομαι ότι έχετε και εσείς κάποιους να προτείνετε που θα έπρεπε να συμπεριληφθούν σε μια τέτοια λίστα, πολύ θα χαιρόμουνα να ακούσω προτάσεις..
