Είχα πάιξει λίγο με αυτήν τήν κιθάρα τη μέρα πού τήν είχανε φέρει στού Τρίμη, καθώς είχα πάει να παραγγείλω ένα SAT Pro για ένα projectάκι σε μία κατεστραμμένη GRX... Την είχα δεί στο internet και μου είχε τουλάχιστον κινήσει τήν περιέργεια. Τήν κοιτάω στα χέρια του Θάνου στο μαγαζί...
-!!!!! Αυτή είναι η...
-Ω, ναι, μόλις μας τήν φέρανε και τώρα τη σετάριζα!
-Μπορώ να τήν αγγίξω!
-Και δέν τήν κουμπώνεις καλύτερα να τήν ακούσεις;
[Μίνι διάλειμμα όπου ο Θωμάς - εγώ - προσπαθεί να αισθανθεί άν τα "απόρυφα του" έχουνε "βραχεί"]
Η συνέχεια..
Η πρώτη αίσθηση ήτανε η εξής. Μού εκανε αίσθηση το μεγάλο βάρος τής κιθάρας. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα σάν 10-χρονος που κρατάει για πρώτη φορά άν μωρό στά χέρια του. Ζυγίζει περίπου 2.5-3 φορές μία κανονική RG, αρκετά πίο βαριά από μιά παλιά καλή Les Paul. Πολύ, μα πολύ στιβαρή κατασκευή.
Δέν παίζεις αυτή τήν κιθάρα όρθιος για παραπάνω από 10 λεπτά, σε πιάνει η μέση σου. Έχει ενδιαφέρον όμως το να βλέπεις όλα τα "μυστικα" σημεία στό σώμα τής κιθάρας.
Το γραφικό έχει τέτοιο "βάθος" που στο σκοτάδι με το λαμπάκι αναμμένο νομίζεις ότι κοιτάς τήν κιθάρα με X-Ray vision
Ο λαιμός είναι ονείρωξη, και μιλάμε για τήν καλύτερη δουλειά στά τάστα που έχω δεί ποτέ μου. Έτσι όπως πρέπει να είναι μία κιθάρα.
Αλλα φαντάστηκα ότι ένα "πλαστικό" σωμα.. τί ήχο μπορεί να έχει, ακόμα και με DiMarzio.
Ε, αυτό αλλάζει όταν τήν βάλεις σε έναν ενισχυτή η παίζεις ένα δυό αρπισμούς, και νιώσεις το ακρυλικό σώμα να δονείται με τόση ένταση αλλά με "σφιχτό" τρόπο πάνω σου και, μάλλον λόγω μάζας σώματος, να μήν "πεθαίνει"...
Όση ώρα άντεξα να τήν κρατάω, καί λόγω σόκ άν θέλετε, αλλα και λόγω τού ότι κρατάς μία κιθάρα αξίας 6,000 Ευρώ και όχι τήν τήν RG τών 500-600, ο ήχος τής ήτανε.. κάτι εντελώς διαφορετικό και περιέργως αναπάντεχα ζεστό(!!! να΄τη πάλι η LesPaul-ίλα!!), αλλά ποτε μα ποτέ δέν μπορουσε να γίνει κακόηχο. Έχει το snappyness πού έχει ένα alder σώμα, αλλά με sustain και βάθος πού παίρνεις από μία Les Paul. Η ρουφιάνα βγάζει ήχο Clapton μέχρι Becker, και στίς ενδιάμεσες θέσεις είναι καθαρή σάν πιάνο.
Κυριολεκτικά νιώθεις τήν κιθάρα να αντιδράει στήν παραμικρή πενιά με καταπληκτική παρουσία στόν ήχο. Τό όργανο συμμετέχει μαζί σου, δεν σε αφήνει απλά να το παίξεις, σου αφήνει τό ίδιο αίσθημα που σου αφήνει μία JEM σεταρισμένη σωστά, αυτό του ότι θα υπακούσει σε ότι τής πείς, αν ξέρεις να το κάνεις σωστά. Όλα αυτά σε έναν τρανζιστοράτο Ibanez πού έχει στην αίθουσα όμως, ε;
Δέν ξέρω άν θα μπορούσε κάποιος να αγοράσει κάτι τέτοιο και να το παίζει σε συναυλίες, αλλά παίζει τόσο αβίαστα καλά πού θα είναι κρίμα να μήν παίζονται! Απευθύνεται πιστεύω αποκλειστικά σε συλλέκτες. Η θήκη που τη συνοδεύει θέλει δύο άτομα να τήν κουβαλάνε, σχεδόν διπλάσια σε όγκο από τήν κανονική Prestige.
Και γενικά είναι μία κιθάρα που ποτέ δέν θέλω να αγοράσω ακόμα κι άν είχα τα λεφτά και τα έδινα με άνεση, γιατί απλά είναι too much to handle. Είναι υπερβολικά καλή για μένα, κατα κάποιο τρόπο.
Είναι σάν να προσπαθείς να κάνεις sex με τήν κ**λα εξωγήινη γκόμενα, αλλα να μήν μπορείς γτ πάντα θα ξέρεις οτί ότι και να κάνεις ποτέ δέν θα το κάνεις με το δικό της εξωγήινο τρόπο...
sick...
