Ειμαι υπερ του μινιμαλιστικου θεατρου οσον αφορα τη σκηνογραφικη και φωτιστικη προσεγγιση. Οσο για τη συμμετοχη του κοσμου...
Πηγα και ειδα το "Ενας στους δεκα" στο θεατρο του Νεου Κοσμου. Μια σκηνη που χωραγε μετα βιας 30-40 ατομα. Και ηταν οσα επρεπε για να δεθει ο ηθοποιος με το κοινο. Αντιστοιχα, πηγα και ειδα το "Με τον ηχο του οπλου" της Αναγνωστακη, σε ενα χωρο που χωρουσε τους ιδιους ανθρωπους. Η παρασταση ηταν τοσο απογοητευτικη, που πολλοι θεατες εφυγαν πριν τελειωσει καν.
Υποψιν και στις 2 παραστασεις τα σκηνικα ηταν ανυπαρκτα, ενω οι σκηνοθετες τους στηριχτηκαν σε ξενη μουσικη και λεπτο φωτισμο, ωστε να δωσουν τη συγκινηση της σκηνης στο θεατη. Κι ομως, η πρωτη παρασταση ειχε 3 ηθοποιους ( αλλοδαποι ολοι στην καταγωγη ) και απεσπασε τρελο χειροκροτημα, ενω η δευτερη ειχε 6 ηθοποιους ( αναμεσα τους και η Τανια Τσανακλιδου ) και "μαγκωσε" το κοινο...
Οποτε, καλυτερα ερασιτεχνικο και ποιοτικο, παρα επαγγελματικο και "κονσερβα".