Η μαζικότητα των επαναστάσεων, κινητοποιήσεων, εξεργέσεων, κλπ, καθορίζεται από ένα ορόσημο. Την τηλεοπτική εποχή. Πόσες επαναστάσεις έχουν γίνει στην μετα-τηλεοπτική εποχή? (Μην αρχίζεις να αναφέσε σε Μάη του '68, πορτοκαλί επαναστάσεις κλπ, σε παρακαλώ).
Η τηλεόραση καθορίζει πλέον αν και γιατί πρέπει να εξεγερθούμε ή να κινητοποιηθούμε. (Βλέπεις? Την έχουμε προσωποποιήσει κιόλας. Ένας καθολικός ιδεολογικός συμβολισμός) Σαφές δικό μας παράδειγμα, η μαζικότητα της κινητοποίησης για την κυριότητα της Μακεδονίας. Το 1992 απεφάνθει ότι έπρεπε να βγούμε στους δρόμους και να την υποστηρίξουμε, με αποτέλεσμα να κινητοποιηθεί η μισή Αθήνα (και να μην υπάρχει σχεδόν κανείς που να διαμαρτύρεται για παρακώλυση της κυκλοφορίας), το 2007 απεφάνθει ότι όλα αυτά είναι αηδίες, με αποτέλεσμα να μην μαζευτούν ούτε 10000 άτομα!
Είναι απολύτως σίγουρο πως αν η καλή μας τηλεόραση έλεγε πως έπρεπε να καθαρίσουμε τα δάση, το 60% των συμπολιτών μας θα έπαιρνε τα βουνά, με την εξαίρεση μικρών παιδιών, ηλικιωμένων και αναπήρων.
Γενικώς, η εποχή των επαναστάσεων έχει περάσει, διεκπεραίωσαν τον σκοπό τους και δεν υπάρχει πλέον λόγος να υφίστανται (εξαιρούνται περιοχές όπως η Γκάνα, η Ν. Γουινέα κλπ), η διαπαιδαγώση έχει γίνει μαζική, διαμορφούμενη προς το όφελος του μέσου πλέον και όχι της κοινωνίας και η Δημοκρατία έχει ξεπέσει στο επίπεδο της συζήτησης Καφενείου, χωρίς καμμία δυνατότητα παρέμβασης ούτε στο εκτελεστικό της μέρος, ούτε στην δικαιοσύνη. Μ' άλλα λόγια, ν' αγαπιόμαστε δηλ.
Ακόμα και στην απλή της έκφανση Πόλης-Κράτους, που τον ρόλο αυτήν την στιγμή παίζουν οι Δήμοι, υπάρχει μια καθολική αποστασιοποίηση από τα κοινά. Παρατηρείται δε το φαινόμενο, σε περιόδους συζητήσεων σημαντικών θεμάτων να αναγκαζόμαστε να μπρογκάμε τους ενδιαφερόμενους με το μαστίγιο από τα καφενεία προς το Δημοτικό Συμβούλιο. Και ω του θαύματος! Όλοι αυτοί οι Ηomo Gnomodotisticus, χάνουν πάραυτα την λαλιά τους πληγμένοι προφανώς από μαζική εγκεφαλίτιδα η οποία προκαλείται από τις ραδιοσυχνότητες που εκπέμπουν υποχθόνιοι εξωγήινοι.
Στο θέμα μας τώρα: Από την πτώση των τιμών του πετρελαίου νομίζω πως καθίσταται απολύτως εμφανές πως δεν ευθύνονται οι κερδοσκόποι για την κρίση. Άλλωστε η κερδοσκοπία επί των τιμών των προϊόντων και των νομισμάτων είναι μια παλιά ιστορία, και σπανίως η τζογαδόρικη αυτή τάξη ανθρώπων βάζει για στόχο μια κοινωνική ομάδα όπως έγινε στην Βραζιλία το 1990 και στην Ελλάδα το 1999. Εν τω μεταξύ οι προσφάτως ανακαλυμένοι, από τα ΜΜΕ, κερδοσκόποι κερδίζουν στην περίοδο των μεταβολών και όχι των συνεχών ανόδων και καθόδων τιμής. Είναι τζόγος, πως να το κάνουμε! Και στον τζόγο για να κερδίσω πρέπει να χάσεις, δεν γίνεται διαφορετικά, είναι ο κανόνας του παιχνιδιού!!