Αυτή είναι η γλώσσα της αγοράς αλλά είναι και η γλώσσα της λογικής?
Δεν θυμάμαι σε ποια φυλλάδα το είχα διαβάσει πριν από 3 χρόνια. Τότε, με την γλώσσα της αγοράς, η Ισλανδία παρουσιαζόταν ως ένας επενδυτικός παράδεισος. Υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης, εκσεσημασμένη αύξηση του ΑΕΠ, εισροή κεφαλαίων, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, ένα απ' τα καλύτερα συστήματα δικτύωσης της Ευρώπης κλπ.
Επίσης είναι απολύτως εμφανές, παρόλο που περνάει στα ψιλά γράμματα, ότι η Παγκόσμια Οικονομική Διακυβέρνηση (ΠΟΔ) είναι πλέον γεγονός, με τις συνδιασμένες κοινές ενέργειες των 6 κεντρικών τραπεζών. Κι εμείς προσδοκούμε σ' αυτήν, παρακαλούμε γι' αυτήν, δεν την δεχόμαστε απλώς, την απαιτούμε. Μόνο και μόνο για να διατηρήσουμε την ψευδαίσθηση μιας "ιδεατής εικόνας ευκόλως μετατρέψιμης σε φανταστική".
Βέβαια, στην θεσμοθέτηση της ΠΟΔ τσινάει ακόμα η Γερμανία, η Ρωσία και άλλες συνδεόμενες χώρες όπως η Βενεζουέλα, και οι "αναδυόμενες" οικονομίες. Αλλά μέχρι πότε? Τι θα κάνει η Ρωσία όταν το πετρέλαιο και το συμπαρασυρόμενο φυσικό αέριο φτάσει τα 50 ή και 30 $? Θα μπορέσει να αποπληρώσει τα χρωστούμενα?
Και η πολιτική της ΠΟΔ είναι άνευ προηγουμένου ιδιοφυής. Για να μετριάσουν τις επιπτώσεις της κρίσης που προήλθε από την υψηλή ρευστότητα λόγω των χαμηλών επιτοκίων, μειώνει κι άλλο τα επιτόκια για να αυξήσει την ρευστότητα! Μπορεί κάποιος οικονομολόγος να μου εξηγήσει την λογική? Διότι το μόνο που βλέπω με την απλοϊκή μου σκέψη, είναι η λαϊκή ρήση: "ρίχνω λάδι στην φωτιά".
Και βέβαια δεν χρειάζεται πλέον να γίνει πόλεμος για να παραδοθεί ένα κράτος. Ένα παράδειγμα: Εάν η κατάσταση κυλήσει ως έχει, στην νέα σεζόν η τουριστική κίνηση στην Κρήτη θα πέσει στο 30% το πολύ, οι μονάδες δεν θα μπορούν να αποπληρώσουν τα δάνεια, κανόνι, είναι ήδη ξεπουλημένη η μισή Κρήτη, θα ξεπουληθεί και η άλλη μισή, ειρηνική κατάληψη ή απόβαση. Φαντάζεστε την επίπτωση στο ΑΕΠ, στην ανάπτυξη και σ' όλα τα λογιστικά τερτίπια. Επίσης αδιάθετα αγροτικά προϊόντα και προϊόντα μεταποίησης, ανεργία, φτώχια, προβλήματα επιβίωσης, πείνα, δημιουργία μπουλουκιών πλιατσικολόγησης και πάει λέγοντας. Αυτά είναι διλήματα, όχι παίξε γέλασε!
Και οπωσδήποτε όταν από τα σκατά πας στα απόσκατα, όπως είχε συμβεί το '29, δεν τρέχει και τίποτα σπουδαίο. Τι είχες τι έχασες!? Όταν όμως από την χλιδή πας στα απόσκατα η μεταβολή είναι δυσκατάποτη. Ιδίως όταν δεν έχεις αφήσει κάποιο βουνό αμόλευτο, να φας και κάποιο χορταράκι, όταν δεν έχεις κάποιον άνθρωπο να στηριχτείς διότι τους έχεις φτύσει όλους εφόσον έχεις γίνει πλέον θεός, όταν δεν έχεις έναν σπόρο για να φυτέψεις κάτι διότι είναι όλα υβρίδια, όταν δεν γνωρίζεις καν πως γίνεται το αυγό, όταν δεν μπορείς να βρεις νερό για να πιείς, όταν δεν έχεις την ικανότητα να κάνεις κάτι χειροπιαστό μόνος σου, όταν δεν έχεις την ικανότητα να αμυνθείς όταν αρχίζει να επικρατεί στην πραγματικότητα ο "νόμος του ισχυροτέρου".
Βέβαια αυτό είναι ένα καλό σενάριο για ταινία επιστημονικής ή διεστραμένης φαντασίας αλλά δεν νομίζω να φτάσουν εκεί τα πράγματα καθότι νομίζω ότι κανείς μας δεν είναι ικανός να επιβιώσει σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Θεωρώ το δίλημα κατ' ουσίαν μονόδρομο.