Μα βρε bairn το κοκκάλινο κόσμημα που έφερα ως παράδειγμα,είναι κάτι που έφτιαξε μόνος του ο πρωτόγονος άνθρωπος,χειροποίητο και εντελώς μοναδικό και όχι κάτι που βγήκε από μαζική παραγωγή ενός εργοστασίου.Άρα το ίδιο ακριβώς δεν μπορεί να το έχει κανένας άλλος.Και είχα γράψει και κάτι παραπάνω που δεν πήρα απάντηση.Ο θαυμασμός στη δημιουργία ενός καλλιτέχνη θα απαγορεύεται;Δηλαδή αν εσύ τώρα έχεις τρέλλα με μια μπάντα,έχεις αφίσσα στο δωμάτιο,αυτό,το ότι είναι ίνδαλμά σου,δεν είναι αντίθετο με την αναρχία,μιας και ο θαυμασμός μπορεί να θεωρηθεί σαν μια μορφή θρησκείας ή φανατισμού;Είναι λίγο ισοπεδωτικά όλα αυτά.
Λοιπόν θα κάνω μια τελευταία προσπάθεια να φέρω ξανά το αρχικό θέμα.
Η Δημοκρατία και η ουσία της που είναι η "αρχή της δεδηλωμένης",πάσχει στις μέρες μας έντονα από τα εξής φαινόμενα.Πρώτα απ'όλα η διαφθορά.Διαφθορά υπάρχει για τους εξής κατ'εμέ λόγους.Η νοοτροπία της ατιμωρησίας και το κάκιστο παράδειγμα των πολιτικών,ιδιαίτερα από το 1981 και μετά,είχε σαν αποτέλεσμα να δημιουργήσει μια νέα γενιά πολιτών η οποία είναι "απολιτίκ" στην ουσία της,ακόμα και εάν δηλώνει ότι προτιμά ένα κόμμα,θεωρεί ότι στην Ελλάδα δεν έχει σημασία τι κάνεις,αλλά αν έχεις τη δυνατότητα να το συγκαλύψεις.Αυτό αρχίσει από την απλή παράβαση της τροχαίας που μπορείς να σβύσεις,μέχρι τα εκατομμύρια ευρώ που μπορείς να φοροδιαφεύγεις.Πολίτες ,υπάλληλοι και πολιτικοί,συμμετέχουν εφόσον μπορούν ,πρόθυμα σε οποιοδήποτε αλισβερίσι-ρουσφέτι,γράφωντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους,τους νόμους και τη δικαιοσύνη.Σε όλα αυτά δυστυχώς εμπλέκονται και άλλοι λειτουργοί,οι οποίοι θα έπρεπε να αντιστέκονται.Υπάρχουν και τέτοιοι,αλλά μειώνονται δραματικά.
Μετά για μένα είναι το εκλογικό σύστημα.Δεν νοείτε αρχή της δεδηλωμένης,χωρίς απλή αναλογική.Δεν είναι Δημοκρατία,το να κυβερνάει η μειοψηφία.Δεν είναι Δημοκρατία το να μην εκπροσωπείτε το οποιοδήποτε κομμάτι του εκλογικού σώματος που έχει αυτό το δικαίωμα.Χοντρικά δηλαδή,300 βουλευτές,αξία έδρας=0.33%.Το επιχείρημα της ακυβερνησίας,είναι εκείνο το επιχείρημα αυτών που θέλουν απλά να ελέγχουν ολοκληρωτικά το παιχνίδι και που δεν σέβονται τη βούληση του λαού που λέει με τη ψήφο του..."Δεν μου φτάνει ο ένας,συνεργαστείτε και συνθέστε τις απόψεις σας για το δικό μου καλό"Αυτό κατ'επέκταση φέρνει και το τρίτο ζήτημα της πελατειακής σχέσης,μεταξύ κομμάτων και πολιτικών.Τα κυρίαρχα κόμματα δεν έχουν πια φίλους που ταυτίζονται ιδεολογικά με αυτά.Έχουνε πολίτες που έχουν χάσει την αξιοπρέπειά τους και ζητιανεύουν και παρακαλάνε για τα αυτονόητα.Για μια δουλειά,για ίση μεταχείρηση για μια αξιοπρεπή ζωή.
Ξεχνάμε όλοι ότι η Δημοκρατία είναι εκείνο το σύστημα,όπου ο πολίτης μπορεί ελεύθερα ,στα πλαίσια μιας ευνομούμενης πολιτείας,να προοδεύσει προσωπικά,ηθικά,οικογενειακά,κοινωνικά και γιατί όχι ,να συντηρήσει και το τρόπο ζωής που έχει επιλέξει,όντας ελεύθερος και προστατευμένος παράλληλα από νόμους που του εξασφαλίζουν την φυσική και ηθική του υπόσταση.Όμως η κατρακύλα του σημερινού συστήματος,δίνει την ευκαιρία,να δυναμώνουν όλο και περισσότερο αντιδημοκρατικές φωνές,που επιχειρηματολογόντας πάνω σε πραγματικά και όχι στη σφαίρα της κινδυνολογίας ζητήματα,πείθουν ολοένα και περισσότερους,απελπισμένους και αδικημένους πολίτες.Ο φασισμός και ο ολοκληρωτισμός,όσο και εάν "κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου",δεν είναι τόσο μακρυά πια,όπως ήταν τις δεκαετίες του '70,'80 ακόμα και μέχρι τα μέσα του '90 .Λύση;Μόνο αν ξυπνήσουμε και εάν αρχίσουμε να συμμετέχουμε στα κοινά.Στη καθημερινότητα δηλαδή,εκεί που έχουμε πρόσβαση και δύναμη.Αν αρχίσουμε πάλι να συζητάμε για πολιτική.Αν πιστέψουμε ότι εμείς,ο λαός είμαστε πραγματικά κυρίαρχοι και όχι κομπάρσοι,ή ζητιάνοι.Αν βλέπουμε και πέρα από τη μύτη μας-κόμμα-προσωπικό συμφέρον.Είναι κι αυτά το ίδιο δύσκολα ,όπως η αναρχία ή η αγιοσύνη;
