Πρόχειρα Νυχτερινά

[kuiper]

            Πρόχειρα Νυχτερινά. 
     ( Ερωτικά, πικάντικα, δραματικά)   

             
                 Πολυκατοικία.

Γυρίζει η νύχτα κι’ εγώ ακόμα προσπαθώ
στο κινητό μου να της γράψω σ’ αγαπώ
της πολυκατοικίας την οχλοβοή πως να αντέξω
δεν το μπορώ να κοιμηθώ να ονειρευτώ
στης φαντασίας μου τον κόσμο να την παίξω.

Στο ισόγειο μαθαίνει ο Νίκος τουμπελέκι
κι’ ο Δίας το σκυλί με το δικό του αστροπελέκι
από φιστίκια ξέμεινα κι’ από ουίσκι
κι’ αυτή για ένα sms χρόνο δε βρίσκει.

Στις τρεις φεύγει’ ο Μανώλης του δευτέρου για δουλειά
στο νιόπαντρο ζευγάρι κάνουν πάρτι τα φιλιά
να κλείσω μάτι απ’ τη βαβούρα δεν μπορώ
κι’ ανησυχώ, το κινητό της βρίσκω πάντοτε κλειστό.

Στο διπλανό σπάζει ποτήρια η Ελένη
χαράζει’ η μέρα κι’ είναι ακόμα μεθυσμένη
και προσπαθώ πρωί πρωί να κοιμηθώ να ονειρευτώ
έστω για λίγο στα φιλιά της να βρεθώ.

Στης πολυκατοικίας μου τη χάβρα ξημερώνει
κι’ η σαραντάρα η Γωγώ απ’ το απέναντι μπαλκόνι
κερνάω καφέ μου λέει όλο νάζι
και το ξεκούμπωτο μπλουζάκι της δήθεν ταιριάζει.

Μα το τηλέφωνο χτυπάει
τους λιγοστούς που ξέμειναν ξυπνάει
γέμισε η οθόνη με φιλιά
τέρμα τα χάπια και η φραπελιά.

[Lo.Lee.Ta]

Φίλε μου Justin, αφού γέμισε η οθόνη με φιλιά, θα χειροκροτήσω 2 φορές το ποίημά σου.

[ilianthos-Kanlis]

Γιάννη καλημέρα !
Όπως πάντα φρέσκος και όμορφος !
Περιγράφεις όμορφα και παραστατικά την καθημερινότητα μας !
Γιάννη να ΄σαι πάντα καλά για να απολαμβάνουμε τον πανέμορφο ποιητικό σου οίστρο !

[kuiper]

Παναγιώτη και Γιώργο
Σας ευχαριστώ πολύ

Καλό σας βράδυ

[kuiper]

Ναυάγιο το λένε όσοι δεν ζουν.

Ναυάγιο το λένε όσοι δε ζουν
όσοι δεν έχουν το κουράγιο ν’ αγαπήσουν
στη μοναξιά τους λένε τι να πουν
δεν έχουν όνειρα μαζί να σεργιανίσουν.

Κι’ όμως βοτάνια έχει η ζωή
το δάκρυ το πικρό σου να μπολιάσεις
ένα χαμόγελο θ’ ανθίσει το πρωί
τον κάβο χωρίς κύμα να περάσεις.

Ναυάγιο το λένε όσοι πονούν
όσοι δεν έχουν στη ψυχή τους την ελπίδα
τις συμπληγάδες κάθε μέρα πως περνούν
δεν έχει τέλος λένε η καταιγίδα.

Κι’ όμως μπορείς και τώρα ν’ αγαπήσεις
από το κόκκινο κρασί που’ χες αφήσει
κάνε τον έρωτα να πιει και να μεθύσει
υπάρχουν στη ζωή οάσεις
με το καράβι της ερήμου να περάσεις
πίκρες και βάσανα στην άμμο να σκορπίσεις.

[Lo.Lee.Ta]

Χαίρομαι φίλε μου Justin, που ένας άνθρωπος σαν και εσένα, απωθεί τους ανθρώπους, από αυτό το είδος μοναξιάς.

Κι αν έχουν όνειρα, ο φόβος, δεν τους αφήνει να τα ζήσουν.
Τι σου είναι να κοιτάς στην μεριά που είναι το ναυάγιο και από τον τρόμο, να σβήνεις την ελπίδα.

[pinelopi]

Ε ναι, αυτό είναι ζωή βυθίσματα και απογειώσεις, αρκεί να έχει κανείς το κουράγιο και την τόλμη να βυθίζεται και ν' απογειώνεται γιατί όπως και να το κάνεις και τα δυο χρειάζονται το μερτικό τους από σθένος ψυχικό.

Γιάννη 

[Lo.Lee.Ta]

Pinelopi, συμφωνώ με το ψυχικό σθένος...αλλά οι απογειωτικές καταστάσεις, θέλουν τόλμη, οι προσγειωτικές καταστάσεις, θέλουν αντοχή. 'Οταν πετάμε με τόλμη, την προσγείωση την προκαλεί πάντα κάτι άλλο.
Έαν πετάμε τολμηρά και χωρίς να υπάρξει κάτι άλλο να μας προσγειώσει, απόφασίσουμε εμείς οι ίδιοι με τόλμη να προσγειώσουμε τον εαυτό μας, κάπως αυτό, δεν μου ακούγεται καλά.
Γιατί να τολμάμε να προσγειώνουμε τον εαυτό μας, τη στιγμή που νιώθουμε πανέμορφα και δεν μας εμποδίζει κάτι άλλο ?? Σα να παίζει κάποιος ένα άσχημο παιχνίδι με τη ψυχή του μου ακούγεται.

[pinelopi]

Κατά την γνώμη μου τόλμη και αντοχή θέλουν και τα δυο κι αυτό γιατί όλοι ξέρουμε πως μόνιμα απογειωμένος δεν μπορείς να παραμένεις, χρειάζονται και τα φτερά ανάπαυση  άρα έχουμε την τόλμη να αντέξουμε μια πιθανή ανώμαλη προσγείωση; Άσε που όσο πιο ψηλά πετάς τόσο πιο μεγάλη απόσταση έχεις να διανύσεις κατά την "κάθοδο"...
Τόλμη για να πετάξεις, τόλμη και όταν σκέφτεσαι το "μετά''

Γιατί να τολμάμε να προσγειώνουμε τον εαυτό μας; Δεν καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις.

[kuiper]

Παναγιώτη
Η ελπίδα είναι ισχυρότερη, δεν σβήνει από τον πόνο αρκεί να το θέλεις.
Υπάρχει καλύτερο φάρμακο για να νικήσεις το φόβο και να ταξιδέψεις στο όνειρο από τη δύναμη της ψυχής;

Κατερίνα
Σ’ ευχαριστώ για τα πάντα εύστοχα και καλά σου λόγια.
Έχεις καιρό να μας δώσεις κάτι δικό σου. Το περιμένω.

[kuiper]

          Ένα χαμόγελο.

Ένα χαμόγελο που το’ χα φυλαχτό
στα βάθη της καρδιάς μου που είχε μείνει
στο στέλνω με το σύννεφο που ξέρεις το λευκό
στις νύχτες σου ηλίανθους ν’ αφήνει. 

Φάρος να είναι για υφάλους ξερονήσια
στη θάλασσα της σκέψης σου πρίμα πανιά
εν’ αγιοκέρι στης ψυχής σου τα ξωκλήσια
μιας ηλιαχτίδας πινελιά.

Να το μπορούσα τη ζωή να ξελογιάσω
στα ζάρια να την κλέψω μια φορά
όσα μου ξέφυγαν χαμόγελα να πιάσω
στα όνειρά σου να τα στείλω προσφορά.

   

[kuiper]

                      Στη σκιά της σιωπής
( Ξαφνική και παροδική απώλεια της συνείδησης. )


Μέσα στην πέτρα.
Απροσπέλαστα τείχη.
Ατσάλινο όστρακο, κλειδωμένο σκοτάδι.
Αγγελισμός.

Βρυχηθμοί από το θηρίο του πόνου.
Κατάλυση όλων των αισθήσεων.
Λάμψεις θνητές σ’ ένα σύμπαν δίχως εικόνες.
κι’ ο χρόνος απροσδιόριστος, άγνωστος, χάος αβυσσαλέο.
Λογισμός ανύπαρκτος, χαμένος σε άλλη εξωγήινη διάσταση.
Καταποντισμός στον αιθέρα μιας άλλης πραγματικότητας
Ερημητήριο νεκρών πλασμάτων.
Μυθική παραμόρφωση της αλήθειας των πραγμάτων.
Αναταράξεις στο βαθύ τερατώδες βασίλειο της λογικής.
Άγνωστα συναισθήματα μιας άλλης ζωής.

Μέσα στο ανακάτωμα μιας αλλόκοτης ύπαρξης,
η πέτρα σπάει εξαϋλώνεται.
Επανακάμπτει η απούσα ζωή.
Ανάδυση της συνείδησης από τα απύθμενα έγκατα.
Απατηλές μορφές, άυλες υπάρξεις των σκιών της νύχτας
περιγελούν, ονειδίζουν το άχρωμο από φόβο
είδωλο του ραγισμένου καθρέπτη. 

Θλίψη μπροστά στη σκιά της σιωπής.

Επίκληση στο Θεό.

[kuiper]

         Μάτια του χτες

Σαν κοιτάζω τα μάτια του χτες
τα μεγάλα μιας θάλασσας κύματα
μοιάζουν της νύχτας παρθένες σκιές
που μου στέλνουν αγάπης μηνύματα.

Ένα δάκρυ αμίλητα λόγια
στα λιμάνια θλιμμένες μορφές 
αγέρωχοι φάροι στου χρόνου τα βόλια
τα μινόρε των γλάρων, αναμνήσεις θολές.

Μα είναι τα ίδια του κόσμου στολίδια
που στο βαλς και του τώρα μεθούνε καρδιές
πιο γλυκά σε καινούργια παιχνίδια
οι ριπές τους ανάβουν ακόμα φωτιές. 

κι’ αν περάσαν χειμώνες εκείνα υπάρχουν
των ονείρων στενές επαφές
άγονη γραμμή τα καράβια δε θά’ ρθουν
μα εγώ’ χω για φάρο, τα μάτια του χτες.

[kuiper]

                     Η Λεμονιά

Μια λεμονιά στη γειτονιά σε χέρσο περιβόλι
να την ποτίσω σκέφτηκα κι’ ας ήταν μέρα σκόλη.

Είχε λεμόνια όμορφα μες στα φυλλώματα της
και ήταν σκέτος πειρασμός με τα καμώματα της.

Έτριψα ένα δυνατά να νιώσω τ’ άρωμα του
μα είχε αέρα μέσα του κρίμα στην ομορφιά του.

Μεταλλαγμένα σκέφτηκα πως ήταν τα φεγγάρια
δεν είναι για το στύψιμο μα ούτε και για χάδια.

Θύμωσα κι’ ετοιμάστηκα το φράχτη να πηδήσω
μα μια που το ξεκίνησα είπα ας την ποτίσω.

Όσο νερό κι’ αν έριχνα στο χώμα της χανόταν
κι’ αν με το χέρι έψαχνα καθ’ όλου δε φαινόταν.

Είχε στη ρίζα ζωγραφιές  δυό φίδια που ξαμώνουν
ανάμεσα τους πως να μπω φοβάμαι μη δαγκώνουν.

Μα ένοιωθα και τσιμπήματα στο (μάτι) από σκουπίδια
είχε που λέτε η άτιμη χρυσά δυό δαχτυλίδια.
 
 
 

[MISTREATED]

Φίλτατε Justin συγχαρητήρια. Υπέροχα όλα σου τα ποιήματα και τόσο διαφορετικών προσεγγίσεων που δείχνουν μια μεστή προσωπικότητα. Χάρισε μας και άλλα τέτοια κομμάτια της δουλειάς σου. Αξίζουν πολλά...

[kuiper]

Αγαπητέ φίλε MISTREATED

Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

Καλή σου μέρα.

[kuiper]

 
Ασπρόμαυρη Φωτογραφία.

Μι’ ασπρόμαυρη φωτογραφία
μούχρωμα του καιρού
στη θολερή θωριά μου ορρωδία
το δάκρυ μου το κάδρο της ραντίζει
ποιος είσαι ξένε με ρωτά
και το χαρτί μου από αλμύρα κιτρινίζει.
 
Μα είμαι εσύ της λέω που με όνειρα μεθούσες
και τα γοργόφτερα τα χελιδόνια προσπερνούσες
είσαι εγώ , που ένα σου θέλημα στερνό ζητώ
στου χτες τον αραμπά ταξιδευτής
πίσω στο χρόνο να με πας μη τ’ αρνηθείς

Αφού το θες πάμε ξοπίσω ζάλο ζάλο να σου δείξω
τα σφαλιστά τα παραθύρια να σ’ ανοίξω
και δες αυτά που έχτισες που γκρέμισες
τους πόνους τις χαρές που πήρες κι’ έδωσες.

Είναι πρωί γι’ αυτό φοβάσαι
κοντομεσήμερο που φεύγεις και λυπάσαι
γυρίζει ο ήλιος και συ πολεμάς
τα συμπληγάδια περάσματα γκρεμίζεις διαπερνάς
με τη ρομφαία σου χαμόγελα σκοτώνεις
μα και πουλιά απ’ τα κλουβιά τους λευτερώνεις 
απόβραδο λαβώθηκες κι’ αφόρμισε η πληγή σου
ένα παράπονο γιατί; Λες μες στη προσευχή σου.

Φωτογραφία μου με πόνεσες να σε ξανοίγω
και το ερμάρι σου ποτέ δε ξανανοίγω
δε θέλω να θυμάμαι
κουράστηκα να σκέφτομαι   
ποιος τάχα νά’ μαι.   

     

[MISTREATED]

Αλλο ένα πανέμορφο!! Μιά έκπληξη ακόμη. Πάλι μπράβο αξίζει...

[kuiper]

Υπερβάλεις αγαπητέ MISTREATED. Σ’ ευχαριστώ όμως πολύ για τα πάντα καλά σου λόγια.
Καλή σου νύχτα.

[kuiper]

        Και τι δε θα' κανα   

Και τι δε θα 'κανα αν μ' αγαπούσες
με το τραγούδι της ψυχής σου αν με μεθούσες
να 'σουν η μούσα μου κι’  εγώ ο μελωδός σου
στις στροφές της ζωής η επωδός σου.

Και τι δε θα 'δινα
για μια γωνιά στη σκέψη του μυαλού σου
να μαγγανέψω να γευτώ
την αύρα του κορμιού σου.

Να 'σουν απτός αντικατοπτρισμός
στην έρημο του νου μου
να 'σουν εξάντας μπούσουλας
το πολικό αστέρι τ’ ουρανού μου.

Να 'σουνα φάρος οδηγός
και στα ορμίσματα μου
άστραμμα στα σκοτάδια μου
στα νεφελώματα μου.

Και τι δε θα 'δινα
αδήριτος φρουρός της ύπαρξής σου να 'μουν
οι οραματισμοί σου σε μένα να ταιριάζουν
τ’ απόκρυφα σου αισθήματα ν’ αγρεύω
στο μπρίο σου να χάνομαι
με των ματιών σου το εξπρές να ταξιδεύω.

Και τι δε θα 'κανα
μια νύχτα αν ξυπνούσα
κι’ έβρισκα μπογιαντίσματα
χνάρια πως σε φιλούσα.     

[Ιππέας]

Κύριε  Γιάννη, η ποιητική ευχέρεια και η ικανότητά σας είναι εντυπωσιακή,εξαιρετικά και τα δημιουργήματά σας.Φυσικά μόνο "πρόχειρα" δεν είναι. Να μπορούσα τη ζωή να ξελογιάσω,στα ζάρια να την κλέψω μια βραδιά...Τέλειο !!!

[MISTREATED]

Αγαπητέ Justin ή Γιάννη (απ'ότι κατάλαβα απο τους άλλους που προφανώς σε γνωρίζουν)
Μην λές ότι υπερβάλω, το 'και τι δεν θα'κανα' είναι ένα ακόμη δείγμα ώριμης δουλειάς και ταλέντου.
Δέξου λοιπόν πάλι απο έναν πολύ μεγαλύτερο σε ηλικία συγχαρητήρια για αυτά που μας δίνεις και διαβάζουμε.
Συνέχισε στο ίδιο μοτίβο, το 'έχεις' το άθλημα και αξίζει να το προσπαθήσεις.

[kuiper]

Αγαπητέ φίλε ipeas

Σ’ ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια
θα προτιμούσα τον ενικό όμως.
 


Αγαπητέ MISTREATED

Κατ’ αρχή να σ’ ευχαριστήσω ξανά. Όσο για την ώριμη δουλειά, αν εννοείς την επεξεργασία των στίχων, έχω πει πως είναι συνήθως γραμμένοι πάνω στο χαρτί απ’ τα τσιγάρα μου που καμιά φορά τα πετάω.
Όσα όμως μου αρέσουν τα μεταφέρω στον υπολογιστή μου και εκεί όταν έχω κέφι γίνεται και κάποια επεξεργασία.

Τώρα για την ηλικία, μάλλον έπεσες έξω, εγώ είμαι πιο μεγάλος μάλιστα παλιότερα με το ψευδώνυμο παππούς έγραφα. Έχω σκαρφαλώσει που λες πριν λίγο καιρό στα δεύτερα  ...ήντα οι παλιότεροι στο κιθάρα το γνωρίζουν, γνωρίζω δε και πολλούς – πολλές προσωπικά.

Και μια που ο λόγος για τον παππού ας τον σατιρίσουμε λίγο, να τον πάμε δηλαδή πιο μπροστά εκεί που σε άλλους σύντομα, σε άλλους πιο αργά το κρεβάτι θα σταματήσει να στενάζει και θα είναι μόνο για τον ύπνο.

Καλή σας νύχτα
Γιάννης   

[kuiper]

     Ο Παππούς

Δυό ποτηράκια ήπιε ο παππούς
το μάτι του γυαλίζει
λουκούμι βλέπει τη γιαγιά
κι’ όλο την τριγυρίζει.

Μα κι’ η γιαγιά ναζιάρικα
μωρό μου τον φωνάζει
με μάτια όλο τσαχπινιά
σφιχτά τον αγκαλιάζει.

Τώρα είναι της υπομονής
και η γιαγιά το ξέρει
με χάδια και γλυκόλογα
θέλει δροσιά να φέρει.

Όμως τα μπαρουτάσκαγα
τελειώσανε και πάνε
τα χρόνια εκείνα τα παλιά
με χάδια δε γυρνάνε.

Μα εκείνη ξέρει από παλιά
το σχέδιο γνωρίζει
να φέρει αποτέλεσμα
δράση αποφασίζει.

Κι’ ήρθε η άνοιξη ξανά
σταμάτησε να βρέχει
το ρόδο κι’ αν μαράθηκε
τη μυρωδιά την έχει.
 
   

[MISTREATED]

Αγαπητέ Justin, ευχαριστώ για την απάντηση σου. Οντως είσαι μεγαλύτερος απο μένα αλλά όχι πολύ, ο τρόπος που γράφεις θα έλεγα με παρέσυρε γιατί είναι νεανικός και φρέσκος. Είμαι καινούριος στην παρέα σας και δεν ήξερα την ιστορία σου μέσα σ'αυτήν, αλλά και πάλι δεν αλλάζω γνώμη μ'αρέσουν αυτά που διαβάζω.

Για την Γιάννη Κιθάρα,
 Φυσικά και έχεις το δικαίωμα της γνώμης σου και σωστά κριτικάρεις κάτι που σ'ενοχλεί, μην ξεχνάς όμως ότι κανένας απο αυτούς που γράφουν (έτσι τουλάχιστον πιστεύω) δεν προσπαθεί να κλέψει τις δάφνες του Ελύτη ή
του Σεφέρη. Απλά όπως αναφέρει και ο Justin κάνει το κέφι του και γράφει πίσω απ'το πακέτο των τσιγάρων του.
Παρεπιπτόντως, πολλοί στίχοι μεγάλων Ελληνικών επιτυχιών έχουν γραφτεί με τον ίδιο τρόπο.