Μαργαρίτα, ωραιότατο το ποίημά σου.
Εν μέρη συμφωνώ.
Από τη μία συμφωνώ με τη Μητέρα Τερέζα.
Από την άλλη διαφωνώ, με το μια ζωή πληρώνω αμαρτίες αλλωνών.
Σίγουρα δεν πρέπει να κοιτάμε μόνο τη πάρτυ μας, αγνοώντας το κόσμο.
αλλά ούτε και κυνηγάμε να σώσουμε το κόσμο, αγνοώντας τη πάρτυ μας.
Καθένας να σηκώνει σωστά τον δικό του Σταυρό, όχι για να σώσει το κόσμο από τις Αμαρτίες,
αλλά για να νιώσει ο ίδιος ολοκληρωμένος και να πάρουν παράδειγμα και οι υπόλοιποι.
Όσο γι αυτούς που γερνάνε και έχουν ολοκληρώσει κάποια πράματα στη ζωή τους,
ίσως να μην έχουνε την ενέργεια ενός νέου πια, αλλά σίγουρα έχουνε άλλα αποθέματα
και εφόδια ζωής να αλλάξουν κάποια πράγματα στην ανθρωπότητα, με ειρηνικό τρόπο.
Όσο για τους νέους, κατά την δική μου άποψη, εδώ που έχουν φτάσει τα πράματα,
η ενέργεια τους, μόνο για μια επανάσταση χρειάζεται.
Επανάσταση, δεν γίνεται με σπίτι δουλειά και οικογένεια.
Και αν γίνεται ακόμη και με τα παραπάνω, παίζει αν μετά την επανάσταση,
ο αριθμός των μελών της οικογένειας, θα είναι ο ίδιος.