Πρωί Δευτέρας…

[Stergios Kourou]

Δεν θυμάμαι πόσα χρόνια έχουν περάσει, από τότε που η μουσική έτρεχε στο μυαλό μου, αμόλυντη από μύρια  «πρέπει» και κούραση. Δεν θυμάμαι πόσα χρόνια έχουν περάσει, από τότε που στη ζωή και στην καθημερινότητα ένα κι ένα έκαναν δύο. Δεν θυμάμαι πόσα χρόνια έχουν περάσει, από τότε που όταν έκανα κάτι σωστό μου έλεγαν μπράβο, ενώ μόνο όταν έκανα κάτι λάθος «τα άκουγα». Δεν θυμάμαι πόσα χρόνια έχουν περάσει, από τότε που τη μισή μέρα δεν ήμουν υπόλογος για όλα. Δεν θυμάμαι πόσα χρόνια έχουν περάσει, από τότε που αν δεν είχα 800 ευρώ το μήνα το πολύ πολύ να μην έκανα απλά αυτά που ήθελα. Δεν θυμάμαι πόσα χρόνια έχουν περάσει, από τότε που η Κυριακή απόγευμα ήταν μια στιγμή χαλαρότητας και όχι ψυχολογική προετοιμασία για το πρωί της Δευτέρας. Δεν θυμάμαι πόσα χρόνια έχουν περάσει, από τότε που σηκωνόμουν το πρωί της Δευτέρας και δεν έλεγα «πω ρε π…στη που σηκώνομαι να πάω τώρα»…

Πόσοι άραγε σκέφτονται έτσι (δλδ όπως εγώ σήμερα) κάποια πρωινά Δευτέρας;

Κατά τη γνώμη μου, το πρωί της Δευτέρας είναι ένα καμπανάκι για όλους. Είναι πραγματικά ένας δείκτης ποιότητας ζωής και δεν πρέπει να αγνοείται…

[faser]

Δεν θυμάμαι πόσα χρόνια έχουν περάσει, από τότε που η μουσική έτρεχε στο μυαλό μου, αμόλυντη από μύρια  «πρέπει» και κούραση. Δεν θυμάμαι πόσα χρόνια έχουν περάσει, από τότε που στη ζωή και στην καθημερινότητα ένα κι ένα έκαναν δύο. Δεν θυμάμαι πόσα χρόνια έχουν περάσει, από τότε που όταν έκανα κάτι σωστό μου έλεγαν μπράβο, ενώ μόνο όταν έκανα κάτι λάθος «τα άκουγα». Δεν θυμάμαι πόσα χρόνια έχουν περάσει, από τότε που τη μισή μέρα δεν ήμουν υπόλογος για όλα. Δεν θυμάμαι πόσα χρόνια έχουν περάσει, από τότε που αν δεν είχα 800 ευρώ το μήνα το πολύ πολύ να μην έκανα απλά αυτά που ήθελα. Δεν θυμάμαι πόσα χρόνια έχουν περάσει, από τότε που η Κυριακή απόγευμα ήταν μια στιγμή χαλαρότητας και όχι ψυχολογική προετοιμασία για το πρωί της Δευτέρας. Δεν θυμάμαι πόσα χρόνια έχουν περάσει, από τότε που σηκωνόμουν το πρωί της Δευτέρας και δεν έλεγα «πω ρε π…στη που σηκώνομαι να πάω τώρα»…

Πόσοι άραγε σκέφτονται έτσι (δλδ όπως εγώ σήμερα) κάποια πρωινά Δευτέρας;

Κατά τη γνώμη μου, το πρωί της Δευτέρας είναι ένα καμπανάκι για όλους. Είναι πραγματικά ένας δείκτης ποιότητας ζωής και δεν πρέπει να αγνοείται…

Μεγαλώνουμε qrustics.. Άστα.. Οι αντοχές μας και οι απολαύσεις μας αρχίζουν να μειώνονται..

Συμφωνώ μαζί σου για το καμπανάκι αν και εμένα αυτές οι σκέψεις μου έρχονται Κυριακή βράδυ λίγο πριν με πάρει ο ύπνος.... Μην σε παίρνει από κάτω όμως.. Έτσι είναι η ζωή..

[Υπνοβάτης...]

Κουρού, εχεις πολύ περισσότερο δίκιο απ΄οσο νομίζεις καθώς έχουν γίνει κάποιες μελέτες σχετικά με την κυριακή απόγευμα και τη δευτέρα πρωι... Δεν έχω αποδεικτικά στοιχεία αλλά νομίζω οι ψυχολόγοι υπολογίζουν πολύ στο αν το απόγευμα κυριακής είναι χαλαρωτικό ή όχι...

[freemind]

Qrusticks, πολλες φορες αισθανομαι ακριβως οπως το περιγραφεις. Και δεν ειναι μονο η Δευτερα ή οποιαδηποτε αλλη μερα της εβδομαδας!
Ειναι η ζωη που μας "εβαλαν" να ζουμε, οχι κατ'επιλογη, αλλα κατ'αναγκη!
Αυτα τα "πρεπει" και τα "ετσι ειναι" των αλλων που δηλητηριασαν τη ζωη μας και μας αφησαν λειψους απο ορεξη για κατι διαφορετικο, μας απομακρυναν απο οτιδηποτε αγαπουσαμε και ευχαριστιομασταν..
Και φτανουμε μερικα πρωινα να αισθανομαστε "μεγαλοι" και "γεροι", ενω εχουμε ακομα πολυ δρομο μπροστα μας!

Ξερεις κατι ομως;
Πολλες φορες μπορεις να προσποιηθεις πως μια νεα μερα ειναι και μια νεα αρχη για οτιδηποτε. Απο τη στραβομουτσουναρα του αφεντικου σου, μεχρι το σκυλαδικο κομματι που θα ακουσεις κατα λαθος στο ραδιοφωνο, μπορεις να βρεις κατι καινουριο. Κατι που θα σε διασκεδασει απο μεσα σου και δεν θα σε "ριξει" στο δικο τους παιχνιδι.

Στην αρχη ειναι δυσκολο, ομως μετα απο ενα διαστημα συνηθιζεις να σκεφτεσαι ετσι. Φορας μια "μασκα" για τους υπολοιπους ( για να μην θεωρησουν πως εισαι και τρελος ) και απο μεσα σου γινεσαι παλι το παιδι που νομιζεις πως εχασες..Αλλα δεν το χανεις..Ειναι μεσα μας ανα πασα στιγμη, απλως στριμωγμενο απο σκεψεις που δεν ειναι δικες μας πολλες φορες!

[Stergios Kourou]

Ξερεις κατι ομως;
Πολλες φορες μπορεις να προσποιηθεις πως μια νεα μερα ειναι και μια νεα αρχη για οτιδηποτε. Απο τη στραβομουτσουναρα του αφεντικου σου, μεχρι το σκυλαδικο κομματι που θα ακουσεις κατα λαθος στο ραδιοφωνο, μπορεις να βρεις κατι καινουριο. Κατι που θα σε διασκεδασει απο μεσα σου και δεν θα σε "ριξει" στο δικο τους παιχνιδι.

Στην αρχη ειναι δυσκολο, ομως μετα απο ενα διαστημα συνηθιζεις να σκεφτεσαι ετσι. Φορας μια "μασκα" για τους υπολοιπους ( για να μην θεωρησουν πως εισαι και τρελος ) και απο μεσα σου γινεσαι παλι το παιδι που νομιζεις πως εχασες..Αλλα δεν το χανεις..Ειναι μεσα μας ανα πασα στιγμη, απλως στριμωγμενο απο σκεψεις που δεν ειναι δικες μας πολλες φορες!

ΣΩΣΤΟΣ!!!

Ε ναι, αυτό κανω κι εγω, και πολλοι άλλοι πιστεύω...Αλλά όλες οι μέρες δεν είναι ίδιες... Επίσης το χιουμορ για μενα ειναι το μεγαλο όπλο!!!

[freemind]

Σιγουρα! Δεν το καταλαβαινουν πολλοι, αλλα το χιουμορ ειναι μια πικρη και ειρωνικη εκδοση της κριτικης μας απεναντι στον κοσμο ( και στον εαυτο μας ). Οταν ολα εχουν παει σκατα κι εσυ βρισκεις την ορεξη να γελασεις με αυτο, τοτε μαλλον την επομενη στιγμη θα εχεις βρει και τη λυση στο προβλημα σου

[bassman(4 String Suicide!)]

Kαλα μην χαλιεστε..υπαρχει και ενα μεγαλο ποσοστο ανθρωπων που δουλευουν με βαρδιες και με διαφορετικες μερες.Αυτοι δεν εχουν μονο πρωινη βαρδια ουτε ΣΚ να ξεκουραζονται..και συχνα δουλευουν και γιορτες.Π.χ. οι υπαλληλοι των τουριστικων επιχειρησεων(ξενοδοχεια,εστιατορια κλπ).Οποτε εγω σκεφτηκα οτι ισως πρεπει να σας παρηγορει και αυτο λιγο...οσοι τουλαχιστον εχετε νορμαλ ωραρια και χαιροσαστε σαν ανθρωποι τις γιορτες με οικογενεια και φιλους.

Οταν γενικα δεν την παλευω..προσπαθω να σκεφτομαι και να αναλογιζομαι την θεση μου γενικοτερα..το αν υπαρχουν χειροτερα η οχι.Ετσι λιγο λιγο..περναει η μερα..ειναι μεχρι να περασει η 1η-2η ωρα..μετα κατι κανουμε..

[profsokin]

Σιγουρα! Δεν το καταλαβαινουν πολλοι, αλλα το χιουμορ ειναι μια πικρη και ειρωνικη εκδοση της κριτικης μας απεναντι στον κοσμο ( και στον εαυτο μας ). Οταν ολα εχουν παει σκατα κι εσυ βρισκεις την ορεξη να γελασεις με αυτο, τοτε μαλλον την επομενη στιγμη θα εχεις βρει και τη λυση στο προβλημα σου

Ο τρόπος του αισιόδοξου..

Οταν γενικα δεν την παλευω..προσπαθω να σκεφτομαι και να αναλογιζομαι την θεση μου γενικοτερα..το αν υπαρχουν χειροτερα η οχι.Ετσι λιγο λιγο..περναει η μερα..ειναι μεχρι να περασει η 1η-2η ωρα..μετα κατι κανουμε..

Ο τρόπος του σαδιστή.. Βρίσκει παρηγοριά στα βάσανα των άλλων..

[freemind]

Εχω ακουσει βεβαια και το εξης καταπληκτικο:

Ο απαισιοδοξος ειναι ενας αισιοδοξος που γνωριζει περισσοτερα απο καθε αλλον αισιοδοξο

[MISTREATED]

Φίλτατε qrusticks, ορθές σκέψεις και καλογραμμένες. Δεν έχει σημασία η ημέρα που ξυπνάς και ΠΡΕΠΕΙ να κάνεις κάτι που μπορεί λόγω ρουτίνας να μην σε γεμίζει. Εγώ θα σου πώ όμως και κάτι ακόμα χειρότερο.
Να ξυπνήσεις ένα πρωί , να κοιταχτείς στον καθρέφτη σου και να συνειδητοποιήσεις ότι μεγάλωσες ή γέρασες , χωρίς ουσιαστικά να πραγματοποιήσεις πολλά απο αυτά που ονειρεύτηκες. Δεν είναι μόνο η απαγοήτευση, είναι η έλειψη χρόνου - λόγω ρουτίνας , καθημερινότητος και υποχρεώσεων - για να συνεχίσεις την πραγμάτωση των ονείρων σου. Αλλά πάντα πρέπει να βλέπουμε μπροστά και να κάνουμε όνειρα στα πλαίσια που μας παίρνει , να θέτουμε στόχους και να προσπαθούμε να τα πραγματοποιήσουμε.
Αυτή είναι η ζωή μας...

[MACMISIAS]

Tell me why i don't like Mondays.Παλιά ιστορία!

http://www.youtube.com/watch?v=POl4vFp-5os
http://www.youtube.com/watch?v=DTMWiCg_q6s&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=H7KrlDZ5Hkw
http://www.youtube.com/watch?v=dwtKof6G5iw
http://www.youtube.com/watch?v=ts9r0QHuFHw
http://www.youtube.com/watch?v=X5IdtqFf95g&feature=related

[bassman(4 String Suicide!)]

Σιγουρα! Δεν το καταλαβαινουν πολλοι, αλλα το χιουμορ ειναι μια πικρη και ειρωνικη εκδοση της κριτικης μας απεναντι στον κοσμο ( και στον εαυτο μας ). Οταν ολα εχουν παει σκατα κι εσυ βρισκεις την ορεξη να γελασεις με αυτο, τοτε μαλλον την επομενη στιγμη θα εχεις βρει και τη λυση στο προβλημα σου

Ο τρόπος του αισιόδοξου..

Οταν γενικα δεν την παλευω..προσπαθω να σκεφτομαι και να αναλογιζομαι την θεση μου γενικοτερα..το αν υπαρχουν χειροτερα η οχι.Ετσι λιγο λιγο..περναει η μερα..ειναι μεχρι να περασει η 1η-2η ωρα..μετα κατι κανουμε..

Ο τρόπος του σαδιστή.. Βρίσκει παρηγοριά στα βάσανα των άλλων..

Βασικα..τον χαρακτηρισμο του σαδιστη τον βρισκω ατοπο και ακραιο.Ας διευκρινισω λοιπον τι εννοω.Ο ανθρωπος ειναι ενα ον με αναγκες ακορεστες.Ποτε δεν ειναι ικανοποιημενος.Ερχεται λοιπον η στιγμη που πρεπει να εκτιμαει αυτα που εχει.Οπως την υγεια του,φαγητο να φαει,ανθρωπους που τον αγαπανε και μια στεγη πανω απο το κεφαλι του.Γιατι κακα τα ψεματα..οτι και να εχουμε θελουμε και κατι παραπανω.Οποτε με αυτο το σκεπτικο επαναπροσδιοριζω παντα την θεση μου και τις αναγκες μου και προσγειωνομαι.Πρεπει να εκτιμαμε αυτα που εχουμε.Αν λοιπον..ολο αυτο το βρισκεις σαδιστικο..ε τι να πω..ειμαι σαδιστης ρε παιδια.. 

[profsokin]

Nαι, το ξέρω ότι είναι ακραίος, απλά ξέχασα να βάλω  .
καταλαβαίνω τι εννοείς..

[analogio]

Κανετε λιγη υπομονη, τα πρωτα εκατο χρονια ειναι λιγο δυσκολα, μετα φτιαχνουν ολα.

[pa...]

Είμαστε αχάριστοι, γκρινιάριδες και εγωιστές. Την ώρα που διμοσιεύονταν αυτές οι σκέψεις, στην άλλη άκρη της γης ένας άνθρωπος διέσχισε 100 μέτρα μέσα σε 11'' περίπου. Το αξιοθαύμαστο βέβαια είναι ότι αυτός ο άνθρωπος έτρεχε πάνω σε 2 μεταλλικές λάμες γιατί βλέπετε είναι ανάπηρος. Δεν έχει πόδια. Κάτι που έχουμε όλοι όσοι έχουμε πρόβλημα με τα κυριακάτικα απογεύματα. Δεν ξέρω πόσα χρόνια είναι ανάπηρος και γιατί. Το θέμα είναι ότι εμείς τα έχουμε όλα και μας χαλάει το απόγευμα της Κυριακής και το πρωινό της Δευτέρας. Φαντάζομαι ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος έχει πιο σοβαρά προβλήματα από εμάς αλλά τελικά δεν το βάζει κάτω. Θέλω να καταλήξω λοιπόν στον πρόλογό μου. Είμαστε γκρινιάριδες, αχάριστοι και θεωρούμε σχεδόν όλα τα πράγματα δεδομένα. Καθόμαστε το απόγευμα της Κυριακής και σκυλοβαριόμαστε και μας πιάνει αυτή η μούχλα και η μαυρίλα επειδή θεωρούμε δεδομένο ότι αύριο ξημερώνει Δευτέρα και θα πάμε στη δουλειά μας. Θα περπατήσουμε, θα είμαστε καλά, τα αγαπημένα μας πρόσωπα θα είναι καλά, η δουλειά μας θα είναι στη θέση της, δε θα μας διώξουν. Και αντί να λέμε πρώτα ο Θεός να είμαι καλά αύριο για να πάω στη δουλειά μου ή δεν ξέρω εγώ που, αναρωτιόμαστε γιατί θα πρέπει αύριο ο Θεός να ξημερώσει αυτήν την κακούργα την Δευτέρα. Συμφωνώ κι εγώ ότι μεγαλώνουμε και κουραζόμαστε αλλά μήπως θα ήταν καλύτερα να αποδεχτούμε ότι αυτό που ζούμε είναι η φυσιολογική πορεία της ζωής μας; Για τους περισσότερους τουλάχιστον. Αν κάποια στιγμή, κούφια η ώρα, κάποιος δε θα μπορεί για κάποιο πρόβλημα υγείας να πάει στην δουλειά του, ή δε θα μπορεί να κάνει αυτά που θέλει γιατί απλά δε θα έχει την φυσιολογική δυνατότητα που έχει ένας νορμάλ άνθρωπος τότε θα σταματήσει να βαριέται τα πρωινά της δευτέρας. Σύμφωνοι ότι η ζωή είναι δύσκολη και απαιτητική αλλά απλά να βλέπουμε και λίγο πέρα από τη μύτη μας και να μη θεωρούμε δεδομένο ότι αύριο το πρωί θα είμαστε σε θέση να ανοίξουμε το συγκεκιρμένο Post και να το διαβάσουμε. Ωραία θα ήταν να είμαστε λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το αγόρι μας με κάτι από Κυριακή ζωή και σχόλη αλλά δυστυχώς δεν είναι έτσι. Ας εκτιμήσουμε τουλάχιστον ότι έχουμε την υγειά μας, είμαστε φυσιολογικοί και να δείτε που τα απογεύματα της κυριακής θα γίνουν αν όχι πιο όμορφα, πιο υποφερτά και θα παρασύρουν και τα πρωινά της Δευτέρας. Καληνύχτα και καλό ξημέρωμα σε όλους!