Όταν σου αφήνουν τέτοια σχόλια, 2 άνθρωποι, που έχουνε φάει πολλά στη μάπα (άσχημη έκφραση), αλλά συνεχίζουν να είναι αυτοί, οι οποίοι έχουμε δει μέσα από τα ποιήματά τους και μιλώ για την ευαισθησία τους και την φωτεινότητά τους, είναι ένας λόγος, υπαρκτής πραγματικότητας, για να μην μας σκεπάζει η μαύρη πλευρά αυτού του ποιήματος. Είναι σημαντική όμως αυτή η πλευρά, γιατί δεν ζούμε σε μια αθώα πραγματικότητα, ούτε καν φυσιολογική, όπως αναφέρεις στο τέλος, δηλαδή όσο κοπιάζω, τόσο ανταμοίβομαι.
Τα παραμύθια, έμειναν τα ίδια, η πραγματικότητα όμως σκλήρυνε.
Εξαιρετικό φίλε μου το ποίημα σου, οδυνηρό και αισιόδοξο μαζί σαν τη φράση :
"Δύσκολοι καιροί, για μικρούς πρίγκιπες."
