Λίγο το φως

[lampros.]

Αλλάζουν θέσεις μέσα μου οι απόψεις
δειλά προσχήματα…
ξεπλύθηκαν οι σκέψεις απ’ το χθες…
νεκρά τα σχήματα…

Το δίλημμα ξανά αντιμετωπίζω
κι αυτός δεν νοιάζεται…
εχθρός και φίλος νιώθω μα γνωρίζω…
πως με χρειάζεται…

Πολέμιος εγώ, του εαυτού μου
κι η πάλη μαίνεται...

κρυμμένη αλήθεια, πίσω απ’ τις σκιές
το φως να φαίνεται…

Λίγο το φως, μα αρκεί να θρέψει την ελπίδα…
βορά για μένα και γι’ αυτόν…κι η μάχη καταιγίδα...

Λίγο το φως, στις χαραμάδες δίνει αξία
νιώθω μικρός… μ’ αναζητάω την ουσία.

[Aganippi]

Καλησπέρα Λάμπρο μου!

  Αν θα πω ότι "ΠροΣκυνώ" θα είμαι γραφική ή υπερβολική; Ας γίνω, λοιπόν, γραφική και συγχρόνως υπερβολική (μ' αρέσουν και τα δυο).
Όπως τα ωραία αρώματα είναι σε μικρά μπουκαλάκια έτσι κι εσύ με λίγα λόγια σαγήνευσες την αναγνωστική θέα μου. Σ' ευχαριστώ!
Λίγο το φως, στις χαραμάδες δίνει αξία
νιώθω μικρός… μ’ αναζητάω την ουσία.

[Lo.Lee.Ta]

Πολύ ωραίο το Έργον, Λάμπρε!
Φίλος πρέπει να είναι ο εαυτός μας! ποτέ εχθρός! γιατί τότε την έβαψε και την βάψαμε!

[kuiper]

Ανάμεσα στα όρια του λάθους! και της πραγματικότητας;  :

[lampros.]

Γιάννη, όλη μας η ζωή ακροβατεί ανάμεσα στο τι είναι  πραγματικότητα και τι όχι…
Μερικές φορές το ερώτημα δεν μας αγγίζει, μερικές όμως μας δυναστεύει…
Ο Παναγιώτης πιο πάνω ανέφερε πως πρέπει να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας, γιατί αλλιώς…και πιστεύω πως όλοι θα συμφωνήσουμε  μαζί του.

Το όρια του λάθους και το πάθους σαφώς διαφέρουν, μπορεί όμως να είναι και αλληλοεξαρτώμενα. Τα όρια το λάθους και της πραγματικότητας  είναι συνήθως αντικρουόμενα…είναι παραδείγματα προς αποφυγή, είναι τα όρια αυτά
που ο κάθε ένας εύχεται να μην διαπιστώσει πως πέρασε την λεπτή τους διαχωριστική γραμμή, ίσως η μόνη σχέση του λάθους με την πραγματικότητα να είναι η ορολογία του.

Εδώ, όταν το φως είναι λίγο και μπορούμε να εστιάσουμε στο ότι δίνει αξία στις χαραμάδες έστω, πιστεύω πως κάτι έχουμε κερδίσει…κι αυτό με τον εαυτό μας θα το εξετάσουμε…
 
Είναι (ίσως) ένας τρόπος αντιμετώπισης
κάθε αποκάλυψης, ανατροπής, κάθε ξεβολέματος, καινοτομίας, νεωτερισμού αλλά και απώλειας,
εγκατάλειψης, απογοήτευσης…
Ο διαρκής πολέμιος του εαυτού μας … η λογική
είναι η ουσία οδηγεί στις αλήθειες…

Σ’ ευχαριστώ.

[argentina]

Πολέμιος εγώ, του εαυτού μου
κι η πάλη μαίνεται...

κρυμμένη αλήθεια, πίσω απ’ τις σκιές
το φως να φαίνεται…

Δυο φωνές
Δυο ζωές
Πρεπει-θελω
Θελω -μπορω
Τασεις φυγης?
ή ελξεις ζωης?
Πολυ ωραια τα συναισθηματα Λαμπρο!
Σε κανουν να νοιωθεις ζωντανος...!

[lampros.]

ευχαριστώ argentina
πάντα θα υπάρχει κατι που θα μας κάνει ''πιο ζωντανούς'' αρκει,
να ψάξουμε καλλύτερα στις χαραμάδες...

[kuiper]

Αγαπητέ Λάμπρο

Είχα που λες πρόβλημα σ’ ένα εξοχικό που έχω εδώ κοντά με τον ήλιο στο μπαλκόνι. Αποφάσισα λοιπόν να κάνω κάποιο σκέπαστρο. Αγόρασα τα υλικά και σε πολύ λίγο χρόνο το τελείωσα. Δεν πήρα όμως κάποιον τεχνίτη και όπως φάνηκε εκ των υστέρων είχα κάνει λάθος στην κατασκευή. Όπως ήταν φυσικό ο πρώτος δυνατός αέρας μου το έριξε, μια πραγματικότητα που θα μπορούσα να αποφύγω αν έπαιρνα κάποιον τεχνίτη ή αν ρωτούσα σχετικά με τη στήριξη.

Τώρα τη σχέση έχει αυτό με το σχόλιο μου, το χθεσινό, έ καμιά φορά εμείς που ασχολούμαστε με την (ποίηση)  δένουμε και κόμπους, (γόρδιους δεσμούς). Μπορεί δηλαδή κάποιο σχόλιο έστω δυο λέξεων να αναφέρεται σε προηγούμενες καταστάσεις ή μπορεί και στο συγκεκριμένο ποίημα. Καμιά φορά γινόμαστε και προφήτες.

Και μια που είπα προφήτες!
( Άσχετο με τα παραπάνω)

Ο ποιητής γίνεται προφήτης έπειτα από μια μακρά, απέραντη και υπολογισμένη κραιπάλη όλων των αισθήσεων. Σ’ όλες τις μορφές του έρωτα, του πόνου, της τρέλας αν θέλεις. Αναζητάει τον εαυτό του, εξαντλεί μέσα του όλα τα δηλητήρια, κρατώντας απ’ αυτά την πεμπτουσία. Μαρτύριο ανέκφραστο όπου έχει ανάγκη απ’ όλη την πίστη, όλη την υπεράνθρωπη δύναμη, όπου μέσα σε όλα γίνεται ο μεγάλος άρρωστος, ο μεγάλος καταραμένος, μα και ο ανώτερος σοφός.
Γιατί φτάνει στο άγνωστο!

Καλή σου νύχτα.

[lampros.]

justin καλησπέρα και σ' ευχαριστώ...

Εγώ πάντως αντιμετωπίζω πολύ συχνά και το παραδέχομαι αυτό το ‘’πραγματικό’’ πρόβλημα που αναφέρεις…
και έχει να κάνει με αυτό που κοινώς αποκαλείται…
’’τι θέλει να πει ο ποιητής ;’’ ακόμη και σε απλά σχόλια, δυο λέξεων.
 Ίσως να ‘’αιωρείται’’ το  λάθος… ή ίσως να πρέπει να μην τοποθετούμε ή ακόμη καλλίτερα  να σπουδάσω, διαβάσω, εξελίξω τη γνώση και την κριτική μου  ώστε να μπορέσω να αποφύγω το ‘’λάθος’’. Άρα, προχωρώ με το ρίσκο του λάθος ή το αποφεύγω  με μια κίνηση που είναι λάθος ή ασχολούμαι μαζί του αντιμετωπίζοντας και λάθη για τα οποία δεν φέρω ευθύνη…για να οδηγηθώ σε αποτέλεσμα άγνωστο…

Αυτού του είδους οι Προφητείες (συμφωνώ μαζί σου) καθώς και η διαδρομή προς το άγνωστο, θα πρέπει σε όσα αναφέρεις πιο πάνω, να συμπεριλαμβάνουν και το ρίσκο και την θέληση… υπό την συνεχή όμως αμφισβήτηση ακόμη και του ακούσιου λάθους.  (π.χ. και τεχνίτης για το στέγαστρο, μπορεί να είχε κάνει λάθος… ή κάποιο υλικό στερέωσης να πρόδιδε το σύστημα…κ.τ.λ. που συνεπάγεται … αποτέλεσμα άγνωστο)

Για τους ‘’γόρδιους δεσμούς’’ θεωρώ πως είναι μια όμορφη πρόκληση… μόνο που μερικές φορές δυστυχώς αντί να λύνονται, κόβονται…

Όσο για την  προφητεία… είθε…να φτάσουμε όλοι το άγνωστο.

[Μαργαρίτα Π.]

Λίγο το φως, μα αρκεί να θρέψει την ελπίδα…


Λίγο το φως, στις χαραμάδες δίνει αξία
νιώθω μικρός… μ’ αναζητάω την ουσία.

Με τρεις στίχους είπες πάρα πολλά και σημαντικά Λάμπρο. 

[lampros.]

Σευχαριστώ πολύ Μαργαρίτα ...
Λες να άρχισα να σου μοιάζω;

[pinelopi]

Πολέμιος εγώ, του εαυτού μου
κι η πάλη μαίνεται...

καλό αυτό, όσο μαίνεται η μάχη υπάρχει ελπίδα 

Πολύ ωραίο Λάμπρο