Ποσος ογκος και τεχνικη ακομα στο μεταλ ρε παιδια?

[MACMISIAS]

Παλιοί τεχνίτες κιθαρίστες της ροκ...Hendrix,Alvin Lee,Knopfler,Page,Gilmour,Blackmore και άλλοι πολλοί...Θηρία κιθαρίστες αλλά και θηρία συνθέτες...Αυτό λέω λοιπόν. Δεν με πειράζει καθόλου αν κάποιος διαθέτει τη τεχνική. Μπράβο του. Μπορεί να γράψει κομματάρες; Αυτό είναι το θέμα για μένα. Και για τον περισσότερο κόσμο αυτό είναι το θέμα και δεν μπορούμε να του γυρνάμε αλλαζονικά τη πλάτη θεωρώντας τον άσχετο επειδή δεν μπορεί να διακρίνει τα υπέροχα καινοτόμα τεχνικά μας επιτεύγματα.Γιατί σε αυτόν απευθυνόμαστε...
Γενικά στη ροκ τι έχουμε ακούσει από τα 90's και μετά που μπορεί να συγκριθεί με τα 70'ς; Η αναλογία είναι 8 στα 10 υπέρ των 70'ς, ακόμα και των 80'ς (που είναι λίγο υπερτιμημένη δεκαετία για μένα). Το θέμα μου θυμίζει και λίγο Αγγελόπουλο στον κινηματογράφο. Μπορεί να τον δέχεται η κριτική και το κουλτουριάρικο κατεστημένο. Πόσο μπόρεσε όμως να μπει στις ψυχές μας;
Νομίζω ότι το καλύτερο το είπε ο Βραζίλης με μία φράση. Όταν δεν έχεις να αφαιρέσεις τίποτα, τότε έχεις προσεγγίσει τη τελειότητα...

[kostas vretos]

Ε και δε νομιζεις πως αυτο που λες ειναι καθαρα και μονο θεμα γουστου?Εδω οι Beatles, που για μενα αλλαξαν την συγχρονη μουσικη, την "ακουγαν" απο τους παλαιοτερους ως παιδια του διαβολου.Συγγνωμη αλλα αποψεις του στυλ αυτη η δεκαετια ειναι καλυτερη απο την αλλη ειναι ακυρη σε μια συζητηση γιατι πολυ απλα δεν μπορεις να συγκρινεις δυο ανομοια πραγματα.Κι οσον αφορα τα 90's κατα την δικη ταπεινη αποψη εχουν γραφτει πανεμορφα πραγματα...Ειναι αλλο το τι γουσταρεις να ακους και αλλο το να θαβουμε οτιδηποτε αλλο ως κακο...

[Jacksonized]

Δε με ενοχλει ουτε γκρινιαζω για κατι. Σιγουρα ο καθενας ακουει αυτο που γουσταρει. Απλα εγω ανοιξα ενα θεμα συζητησης και οχι για να γκρινιαξω.

[MACMISIAS]

Ε και δε νομιζεις πως αυτο που λες ειναι καθαρα και μονο θεμα γουστου?Εδω οι Beatles, που για μενα αλλαξαν την συγχρονη μουσικη, την "ακουγαν" απο τους παλαιοτερους ως παιδια του διαβολου.Συγγνωμη αλλα αποψεις του στυλ αυτη η δεκαετια ειναι καλυτερη απο την αλλη ειναι ακυρη σε μια συζητηση γιατι πολυ απλα δεν μπορεις να συγκρινεις δυο ανομοια πραγματα.Κι οσον αφορα τα 90's κατα την δικη ταπεινη αποψη εχουν γραφτει πανεμορφα πραγματα...Ειναι αλλο το τι γουσταρεις να ακους και αλλο το να θαβουμε οτιδηποτε αλλο ως κακο...

Η συζήτηση το ξέρω ότι δεν είναι "συγκρίνεται τα 90'ς με τα 70'ς" όμως κάποια πράγματα δεν είναι υποκειμενικά, είναι αντικειμενικά. Γράψε τις 10 καλύτερες 90'ς μπάντες κατά τη γνώμη σου και τις 10 καλύτερες 70'ς και βάλτες δίπλα δίπλα. Αυτό θα σου δώσει απάντηση.
Οι Beatles γράφανε μουσική πάνω απ'όλα και ακόμα και όταν πειραματιζόντουσαν με καινούργια πράγματα (όπως οι ενορχηστρώσεις στο Sgt Peppers για παράδειγμα) βγάζανε ακόμα καλύτερη μουσική.
Τέλος πάντων για μένα ισχύει ότι συνήθως "ουκ εν τω πολλώ το ευ".Συνήθως...

[Alex Flouros]

Δε με ενοχλει ουτε γκρινιαζω για κατι. Σιγουρα ο καθενας ακουει αυτο που γουσταρει. Απλα εγω ανοιξα ενα θεμα συζητησης και οχι για να γκρινιαξω.

Δεν τα βαζω μαζι σου..Ουτε με κανεναν αλλο..Απλα ειναι λιγο ανουσιο το θεμα..
Θα παρεις απαντησεις του στυλ "εγω προτιμω μελωδια με ταδε πινελιες τεχνικης οπως πχ Eric Johnson,εγω προτιμω μονο feeling,λιγες και καλες νοτες οπως πχ Gilmour,εγω προτιμω τον Malmsteen,εγω προτιμω τον Ζαμπετα και αλλα διαφορα..Πολυ απλα απαντησεις γουστου..
Εγω απλα αυτο τονισα....Πως ειναι υποκειμενικο το θεμα και δεν υπαρχει σωστο και λαθος..Ο καθενας ακουει αυτο που θελει και κατευθυνει τη μουσικη του εκει που θελει..Δυστυχως η ευτυχως υπαρχει ακροατηριο για καθε ειδος μουσικης..Τεχνικο και μη..Καλο και κακο..Μεχρι και αυτο που μπορει να θεωρηθει η χειροτερη μουσικη ever εχει το κοινο του..Καμια αποψη που υποστηριζει τα ακρα δεν ειναι σωστη γιατι πολυ απλα,το μαντεψες,ειναι θεμα γουστου..
Δεν νομιζω πως χαθηκαν δα και οι μελωδικοι παιχτες εκει εξω για να βρεθουμε και σε απογωση,ε??
Τωρα αν το εχει ριξει ο υπολοιπος κιθαροκοσμος στα 11 hand+nose tapping και εσενα δεν σου αρεσει αυτο,απλα το προσπερνας οπως κανουν και αλλοι..  

[Stergios Kourou]

τι να μας πουν και οι beatles ρε παιδια μπροστα στους Slipknot...

(παραθέτω την απάντηση Νο 142 στο συγκεκριμένο θέμα, από τώρα)

[Joevaicci]

Ά να χαθείς ρε corά! Χλαπατσίμπαλε! Άμα δεν υποήρχαν οι Beattles οι Slipknot θα κούρευαν αυγά τώρα!

(Απάντηση Νο. 143)

[Kiratzoharris]

 γιατί οι περισσότερες πλέον μπάντες δεν νοιάζονται να βγάζουν τραγούδια, αλλά νοιάζονται πως θα εντυπωσιάσουνε το κοινό τους, με γρήγορες ταχύτητες και "άγριες" καταστάσεις. Και μερικοί το έχουνε και τους βγαίνει φυσικά και μπράβο τους. Οι περισσότεροι όμως το "παίζουνε", οπότε αναμασάνε τα ίδια και τα ίδια. Εκεί για μένα τελματώνει το πράγμα...

Γιατι εχει δωθει αυτη η εντυπωση δεν μπορω να το καταλαβω.Σε αυτη τη μουσικη παντα υπηρχαν συγκροτηματα που εδιναν μεγαο βαρος στην τεχνικη.Αλλα δεν μπορω να δεχτω οτι ειμαστε στην εποχη που οι περισσοτερες μεταλ μπαντες το κανουν αυτο..Το ειπα και αλλου.Η ιστορια επαναλαμβανεται.

[King Lui]

Γράψε τις 10 καλύτερες 90'ς μπάντες κατά τη γνώμη σου και τις 10 καλύτερες 70'ς και βάλτες δίπλα δίπλα. Αυτό θα σου δώσει απάντηση.

Πολύ πιθανόν να μην μπορούν οι μεν να σταθούν δίπλα στις δε, απλά σε μια τέτοια σύγκριση πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη και το γεγονός ότι οι μπάντες των 70's "παίζαν" σε "κενό" χώρο ας πούμε. Δηλαδή π.χ. οι Black Sabbath δεν είχαν κάποιους "Grey Friday" που είχαν γράψει απίστευτα τραγούδια και αξεπέραστα riff 25 και 30 χρόνια πριν. Οι συνθήκες τότε ήταν πιο εύκολες με τώρα ώστε μια μπάντα να πρωτοτυπήσει και να μην πέφτει συνεχώς στην παγίδα της "αντιγραφής".

[MACMISIAS]

Η μουσική δεν είναι ποιός θα τρέξει τα εκατό μέτρα κάτω από 10 δευτερόλεπτα. Αυτό προσπαθώ να εκφράσω και ίσως δεν το καταφέρνω σωστά, οπότε συγχωρέστε με...
Κανένας δεν έχει κενό όταν πρωτοεμφανίζεται. Αυτό που παίξανε οι Sabbath το βγάλανε από μέσα τους . Θα μπορούσαν να παίζαν απλά rock n' roll,blues ή brit pop. Εκείνη ήταν η μουσική της εποχής τους, εκείνα και τα ακούσματά τους. Αυτοί όμως όπως και τόσοι άλλοι θελήσανε να εκφραστούνε και μέσα από την έκφραση τους προέκυψε και ο ήχος τους ή το στυλ. Τώρα οι πιο πολλοί πρώτα κοιτάνε τον ήχο και το στυλ και μετά κοιτάνε ή δεν κοιτάνε μέσα τους. Αυτό λέω. Η τεχνική είναι καταπληκτικό εφόδιο αν το'χεις γιατί σε βοηθάει να βγάλεις αυτό που έχεις μέσα σου. Το ζήτημα είναι αν έχεις τίποτα μέσα σου να βγάλεις. Αν δεν έχεις, καμμία τεχνική δεν σε σώζει...

[Αυτάρεσκο Καθίκι Isnogood]

Η μουσική δεν είναι ποιός θα τρέξει τα εκατό μέτρα κάτω από 10 δευτερόλεπτα. Αυτό προσπαθώ να εκφράσω και ίσως δεν το καταφέρνω σωστά, οπότε συγχωρέστε με...

Απο την άλλη όμως είναι εξίσου λάθος να καταδικάζουμε μπάντες επειδή τόλμησαν να παίξουν πιο τεχνικά. Γιατι αυτό βλέπω συνέχεια. "Α, ο τάδε παίζει μπουρμπουλήθρες, δεν έχει συναίσθημα". Το να αρνήται κάποιος να εξερευνήσει τη μουσικότητα μιας μπάντας επειδή αυτή τόλμησε και έβαλε 5φωνη συγχορδία στα 180bpm, το βρίσκω εξίσου κακό, αν όχι χειρότερο, με το να ασχολείται κάποιος μόνο πως θα χωρέσει 50 νότες σε ένα δευτερόλεπτο.

Πληροφοριακά. 2 δίσκοι που λατρέυω ως προς τη  μουσικότητά τους, και με παράλληλα εξωπραγματική τεχνική:

Suspended Animation - John Petrucci:Απλά μαθήματα για το ποιες είναι οι σωστές 50 νότες που θα μπούν σε ένα δευτερόλεπτο. Δεν αναφέρομαι φυσικά στην ολότητα του δίσκου, καθώς έχει και αργά και γρήγορα και ενδιάμεσα και απο όλα.
Erotic Cakes - Guthrie Govan: Τα λόγια περιττεύουν σε έναν τέτοιο παίχτη, ο οποίος απλά όπως και ο προηγούμενος, είναι κατ'εμέ αψεγάδιαστος. Οχι μέταλ, αλλα απλά θέτει νέα στάνταρντς στη τεχνική που "χρειάζεται" για να προσδώσει κανείς το συναίσθημα.

[Joevaicci]

Πραγματικά αυτοί οι δύο δίσκοι είναι η απόδειξη ότι η τεχνική όταν υπηρετεί την τέχνη μπορεί να την απογειώσει. Όταν πάλι συμβαίνει το ανάποδο και κάποιος γράφει μουσική για να δείξει πόσο γ**άτος είναι το αποτέλεσμα είναι τουλάχιστον για κλάμα.

[Υπνοβάτης...]

Εγώ ένα πράγμα δεν κατάλαβαίνω...
Από πότε έγινε μέτρο σύγκρισης της  μουσικότητας μιας φράσης η ταχύτητα...
Σε αυτό το θέμα έχουν γραφεί από αρκετούς εντελώς κουλά πράγματα κατ' εμέ...
Και συμφωνώ απόλυτα με τον Βρετό, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να κράζουμε τη μέταλ...
Η ταχύτητα υπήρχε και θα υπάρχει και θα εξελίσσεται. Όπως και στα blues τόλμησαν να μπλέξουν τις ματζόρε με τις μινόρε και βγάινει αυτός ο οργασμός μουσικότητας τέλος πάντων έτσι και στη μέταλ τόλμησαν να ανέβουν στο 200bpm. Και πάλι θα σας παραπέμψω στα instructional vids του Ζήρα. Ο ίδιος λέει
" I can do it faster, but there is no point. There is no musicality in this."
Μια χαρά ξέρουν οι τεχνίτες που τους παίρνει και που όχι, τι είναι μουσικό και τι όχι.

Τώρα για τις παραγωγές, λυπάμαι αλλά τα δικά μου βασιλικά αυτάκια αρνούνται να ακούσουν οτιδήποτε είναι εντελώς βουλωμένο και μπουκωμένο και χρούτσου-χρούτσου και κόντρα βινταζ κλπ κλπ κλπ. Προτιμώ κάτι που είναι κρυστάλλινο, πεντακάθαρο, διαυγές με το καλό του το μάστερινγκ κλπ κλπ κλπ. Πείτε με ηλίθιο, αλλά αυτό προτιμώ. Όχι ότι αφορίζω την αδυναμία της εποχής να κάνει καλές παραγωγές. Ένα αριστούργημα δε χρειάζεται την παραγωγή να το αναδειξει. Και σε αυτό είμαι κάθετος. Το αριστούργημα είναι αριστούργημα.-
Αλλά εάν εν έτει 2008 εσύ πας να γράψεις δίσκο με γραμμόφωνο με γεια σου με χαρά σου, εσύ είσαι ο περίεργος και όχο εγώ που απαιτώ την όσο γίνεται πιο καθαρή αναμετάδοση του ήχου μου. Αυτά.

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, μια χαρά είναι κα τα βίνταζ απλά θέλω να τονίσω λίγο κάποια πράγματα...

Τώρα για το θέμα των ριφφς, αντί για 5 νότες στα 4/4 φτάσαμε στις 16 στα 2135/536. Ε και τι να κάνουμε? Άντε πείστε με ότι οι Opeth δεν είναι ένα από τα πιο μελωδικά πράγματα στον κόσμο. Άδικος κόπος.

[buckethead RULES!!]

  Δεν νομιζετε οτι το ολο θεμα εχει παραγινει πια?
 
  Δεν εχει αναφερθει ποτε στην ιστορια της μουσικης μαχη γυρω απο την τεχνικη (ουτε οταν βγηκε ο paganini, ουτε οταν τερατα της μουσικης οπως o Tchaykovsky η ο Beethoven εγραφαν τρομακτικα κονσερτα για βιολι η για πιανο.) Κανεις δεν παραπονεθηκε ποτε για τα σολο των πληκτραδων το 60 η το 70 οταν τα "χωναν".Το ολο πραγμα αρχισε να ξεφευγει οταν η κιθαρα πλεον εγινε μοδα και αρχισε να εξελισεται τοσο πολυ τεχνικα.Στο κατω κατω κανεις δεν εκραξε τον Rodrigues για το concerto d'aranjuez που θεωρειται ισως το δυσκολοτερο εργο για κλασσικη κιθαρα, αλλα αντιθετως θεωρειται ως ενα απο τα πιο ομορφα εργα που γραφτηκαν ποτε.Μια ειναι η απαντηση...εξελιξη.Σε οποιον δεν αρεσει ας ασχοληθει με κατι αλλο (ειτε ειδος μουσικης ειτε οραγανο).Και προς θεου δεν αρνουμαι πως καποιοι εχουν χαθει στον τεχνικο τομεα, αλλα ρε παιδια ειναι πολυ λιγοι για να τους  βαλουμε ολους στο ιδιο καζανι και να φτανουμε να κατακρινουμε ενα ολοκληρο ειδος μουσικης.Ας το παραδεχτουμε, μεχρι τις αρχες του 80 κανεις δεν επαιζε πολλα γιατι πολυ απλα δεν μπορουσαν(και μιλαω καθαρα και μονο για το ροκ, γιατι στην jazz πχ υπηρχαν ηδη παιχτες που σου αλλαζαν τα φωτα οπως al dimeola  η  john maclaghlin αλλα κανεις δε μιλησε γι' αυτους ποτε σωστα?).Ηταν ακομη σχετικα καινουργιο οργανο και δεν ειχε εξελιχθει τοσο.

  Οπως και να 'χει εχουμε κατι μοναδικο...Για πρωτη φορα στην ιστορια της μουσικης κραζουμε την τεχνικη...Δε μας χαλασε παντως ποτε να κανουμε 12-15 χρονια ωδειο για να μπορουμε να παιζουμε κλασικη μουσικη, εκει ειναι αυτονοητο, αλλα το ροκ ειναι αλλη ιστορια...δεν ειναι μουσικη.

+50000000000000000000 Με κάλυψες 100%

 Απορία: Γιατί όταν ένας τεχνίτης παίζει ανούσια πάει το κράξιμο σύνεφφο, ενώ όταν παίζει ανούσια ένας κουλός (ναι, και αυτό γίνεται πολλές φορές) τότε δεν τρέχει τίποτα;;

[MACMISIAS]

Ίσως τελικά το "πρόβλημα" να εντοπίζεται και στο εξής. Όσοι ασχολούντε με τη μουσική χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες. Στους μουσικούς και τους ακροατές. Υπάρχουν καλοί μουσικοί και μέτριοι μουσικοί. Οι καλοί μουσικοί ψάχνουν πάρα πολύ τα πράγματα και από ένα σημείο και μετά δεν μπορούνε να εντυπωσιαστούνε εύκολα.Οπότε όσο κάτι είναι και πιο δύσκολο στο να παιχτεί ή και να ακουστεί ακόμα, το αντιμετωπίζουνε με μεγαλύτερο σεβασμό και προσπαθούνε και οι ίδιο να το πετύχουν. Οι μέτριοι από την άλλη ίσως επειδή ζηλεύουνε και λίγο που δεν μπορούν "όσα δεν φτάνουν τα κάνουν κρεμαστάρια" . Όχι ότι ισχύει για όλους αλλά ίσως για μιά μεγάλη μερίδα να ισχύει. Οι ακροατές κατόπιν χωρίζονται σε αυτούς που έχουνε ακούσει πάρα πολύ μουσική και σε εκείνους που ακούνε αλλά δεν εμβαθύνουν. Οι πρώτοι δεν ξέρουν όλα τα μυστικά αλλά έχουν κάποια άποψη, ενώ οι δεύτεροι απλά εντυπωσιάζονται και το διασκεδάζουν.
Αυτό λοιπόν που ξεχωρίζει το αριστούργημα από το καλό, το μέτριο και το κακό για μένα είναι ότι το αριστούργημα το δέχονται όλοι. Κάτι σαν τον Ντοστογιέφσκι δηλαδή. Μπορούν όλοι να διαβάσουν το Έγκλημα και Τιμωρία και ο καθένας ανάλογα από τη θέση του και την Παιδεία του μπορεί να εισπράξει και τα δικά του πράγματα, αλλά σε γενικές γραμμές όλοι θα συμφωνήσουν ότι πρόκειτε για αριστούργημα( η πλειοψηφία εννοώ γιατί πάντα θα υπάρχουνε και αυτοί που δεν θα τους αρέσει,απλά θα είναι οι λιγότεροι).
Σαν συμπέρασμα λοιπόν εγώ νομίζω ότι το ζήτημα είναι στο που απευθύνεται ένας μουσικός ή μια μπάντα. Στην κλειστή κάστα των πολύ καλών συναδέλφων του; Σε όλους τους συναδέλφους του; Σε όλο το κόσμο; Αν απευθύνεται στους πρώτους δεν κάνει μουσική κατ'εμέ. Κάνει μια σπουδή (με την έννοια της etude) για το όργανό του και έτσι πρέπει να κρίνεται. Όταν κάνει μουσική για όλους, διαθέτει τη καλλιτεχνικότητα και ταυτόχρονα τη δεξιοτεχνία, τότε φλερτάρει με το πολύ καλό και έχει δικαίωμα να ονειρεύεται και το αριστούργημα μια μέρα.
Τέλος πληροφοριακά να πω ότι εγώ είμαι ένας μέτριος μουσικός και ένας ακροατής που έχει ακούσει πάρα πολύ μουσική. Για να ξέρετε όρμώμενος από που τα γράφω όλα αυτά

[Chris_T]

Όσον αφορά τον όγκο έχω δεί κιθάρες και με 8 χορδές! Δείτε στο site της IBANEZ. Νομίζω οτι έχουμε ξεφύγει πλέον! Πάμε σε άλλο όργανο! Κάτι σε άρπα μεταλλάδικη για παράδειγμα! Με την τεχνική δεν είμαι αρνητικός αρκεί αυτός που παίζει να εκφράζεται με αυτόν τον τρόπο και όχι επειδή του το επιβάλει το σύστημα της μουσικής βιομηχανίας. Για παράδειγμα, αν ένα συγκρότημα ψάχνει κιθαρίστα κι έχουμε δυο ισάξιους κιθαρίστες, αλλα ο ένας παίζει λιγότερο εφετζίδικα απο τον  άλλο, γιατί έτσι εκφράζεται, υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα να διαλέξουν τον εφετζή. Γιατί αυτός θα εντυπωσιάσει και σαν αποτέλεσμα θα φέρει πωλήσεις. Γισ λόγους που είπατε πριν. Το συναίσθημα δεν πουλάει πολύ σήμερα. Είναι η εποχή τέτοια

[BluesMe]

Ένα λεπτό....Ίσως και δυο !! 

Η μουσική είναι τέχνη !!! Με τα εύκολα της, τα δύσκολα της, τα ωραία της και τα άσχημα της. Το ζήτημα δεν είναι αν κάποιος μπορεί να παίξει 15.000 νότες το δευτερόλεπτο ή per beat, που λένε. Η μήπως έιναι Πολύ απλά υπάρχουν μουσικά είδη τα οποία ΑΠΑΙΤΟΥΝ από τον μουσικό τέτοιου είδους ικανότητες. Άλλα μουσικά είδη, απαιτούν από τον μουσικό έμπνευση και φαντασία. Άλλα συναίσθημα. Άλλα μια μίξη των παραπάνω. Αυτό που καταλήγει στα αυτιά μας, στος τέλος αξιολογείται. Και δεν πιστεύω πως κάποιος από εμάς κρίνει αν ένα τραγούδι είναι καλό, κρατώντας στο χέρι έναν μετρονόμο.

Η εποχή μας πάλι, δεν είναι σαν την μουσική. Δεν έχει όμορφα και άσχημα. Έχει μόνο άσχημα και υπερβολικά. Θα πείτε "τρελός είναι αυτός". Κι όμως το πιστεύω. Οχι, δεν λείπει κάτι από την εποχή μας. Αντιθέτως, περισσέυει κάτι και αυτό είναι η τεχνολογία. Δεν της κάνω επίθεση, γιατί την χρησιμοποιώ. Θέτω όμως ένα πολύ απλό παράδειγμα...Πώς γίνεται κάποιοι, κάποτε να συνέθεταν μουσικά έργα με ολόκληρες ορχήστρες (έγχορδα, πνευστά κτλ κτλ), με τη βοήθεια ενός πιάνου κι ενός πενταγράμμου και σήμερα με τα home studio, τα midi keyboards και τα guitar pro να είναι ελάχιστα τα τραγούδια που πραγματικά κάτι προσφέρουν και θα είναι διαχρονικά ?? Δεν λέω πως δεν βγαίνουν πια καλά τραγούδια. Άλλο όμως καλά τραγούδια κι άλλο διαχρονικά τραγούδια που κάτι...προσφέρουν!!!

Η μουσική, όπως είχε πει κι ένας σοφός, είναι η παγκόσμια γλώσσα της ανθρωπότητας. Ποιός μας καταλαβαίνει όταν μιλάμε συνεχώς γρήγορα ή συνεχώς αργά ?? Ποιός μας ακούει όταν λέμε συνέχεια τα ίδια πράγματα ?? Όλοι μας, για να ασχολούμαστε με τη μουσική, κάτι θέλουμε να πούμε...Ας βρούμε πρώτα τι είναι αυτό και το πως θα το πούμε θα έρθει μόνο του...