Σαν είμασταν μικρές
πρόβες κάναμε πολλές,
για να γίνουμε σωστές
και όμορφες πριγκίπισσες...
Τον πριγκιπά μας τον καλό
πάνω σ'άλογο λευκό,
τον περιμέναμε θαρρώ
βγαλμένο απο όνειρο...
Και να που ήρθε μια αυγή
μα χώρις χρυσή στολή,
με ενα άλογο σταχτί
γερασμένο και παχύ...
Μα απο την πολύ χαρά
η νέα δε τα είδε όλα αυτά,
το χέρι πιάσανε σφιχτά
και ξεκινήσανε γοργά...
Κάθε λογής δυσκολία
ξεπερνούσαν με ευκολία,
λόγια αγάπης όλο λέγαν
και οι ματιές τους καίγαν..
Μα το μονοπάτι είναι μακρύ
και ο καιρός ζεστός πολύ,
το άλογο πια δε μπορεί
πέφτει κάτω και ψοφεί...
Οι δυό νέοι αγκαλιασμένοι
περπατούνε κουρασμένοι,
τον πύργο ψάχνουνε να βρούνε
λίγο να ξεκουραστούνε...
Μα το νερό τελειώνει
και ο πύργος δε ζυγώνει,
κάθε υπομονή εξαντλήσαν
και τα χέρια τους αφήσαν...
Σαν δυό ξένοι τώρα μοιάζουν
και το βλέμμα κατευάζουν,
λόγια αγαπης πια δε λένε
μόνο την μοίρα τους όλο κλαίνε..
Μα να,κάτι φαίνεται αχνά
μα δε μοιάζει με πύργο βασιλιά,
ένα σπιτάκι μια σταλιά
στέκετε μπροστά τους τώρα πια...
Το κορίτσι το κεφάλι του γυρίζει
και το νέο μετά απο καιρό ξαναντικρίζει,
μα ο πρίγκιπας της πια δεν ειναι εκεί
κάπου στο δρόμο φαίνεται έχει χαθεί...
Σα να κοιτάζονται για πρώτη φορά
νοιώθουν και οι δύο τώρα πιά
και το παραμύθι έχει λήξει
πρωτού καν ξεκινήσει...
Για όλους αυτους που πίστεψαν σε ενα παραμύθι,
αλλα που η πραγματικότητα τους προσγείωσε
με τον χειρότερο τρόπο....
Συγγνώμη στη θεματοθέτρια που σχολίασα γράφοντας κατι δικό μου,
αλλα πήρα το έυνασμα διαβάζοντας το δικό της..Ελπίζω να μη σ'ενοχλήσει...
