Είναι απόλυτα φυσιολογικό κάποιοι μικρότεροι σε ηλικία να αγνοούν τι αντιπροσωπεύει ο Bowie στη σύγχρονη μουσική. Γι' αυτό το λόγο υπάρχουν οι μουσικές εγκυκλοπαίδειες, το Wiki, κλπ.
Παρ' όλο που έζησα τον Bowie στη "δύση" της καριέρας του όταν κυκλοφορούσε τα διάφορα Gasoline και Let's Dance έψαξα λίγο πιο πίσω και αποδείχτηκε ότι άξιζε και με το παραπάνω. Είναι ένας από τους καλλιτέχνες που έχω σχεδόν όλη τη δισκογραφία τους (αγορασμένη όχι κατεβασμένη
) και πολλά από αυτά είναι άλμπουμ-σταθμοί.
Να θυμίσω μόνο κάτι για τον Bowie: όταν στα τέλη του 70 ήρθαν τα καλόπαιδα του punk και του new wave και γκρέμισαν όλους τους "ήρωες" του κλασικού ροκ με τα δίωρα κομμάτια όπου το κάθε όργανο σόλαρε ανούσια για 15-20 λεπτά, ο Bowie ήταν ένας από τους ελάχιστους καλλιτέχνες που όχι μόνο δεν τον άγγιξαν αλλά τον παραδέχθηκαν ώς τον πατέρα της μουσικής που έφτιαχναν. Και πιστεύω ότι έτσι ακριβώς είναι!
Δεν διαφωνώ ότι και τα άλλα ονόματα που αναφέρθηκαν είναι τεράστιοι καλλιτέχνες, αν και όπως έχω ξαναγράψει σε thread ο πολυαγαπημένος μας στην Ελλάδα Rory δεν έχει το αντίστοιχο μέγεθος και παραδοχή στις δυο μητροπόλεις της μουσικής, Αγγλία και Αμερική.
Πάντως αν πραγματοποιηθεί τελικά αυτή η ιδέα θα είναι ορόσημο στη μουσική.
Να θυμίσω ότι το τελευταίο (κατά την ταπεινή μου γνώμη) super group ήταν οι Traveling Wilburys στα τέλη της δεκαετίας του 80 με μέλη τους George Harrison, Jeff Lynne, Roy Orbison, Tom Petty και Bob Dylan.
