Θεωρώ το μπάσο ως όχι παρεξηγημένο όργανο, αλλα ως κομπλεξαρισμένο.
Ας τα πάρουμε ατπο την αρχή. Οι βασικότερες επιρροές κατα τη γνώμη μου που έχουν φέρει το μπασο στο επίπεδο που έχει στο Ελλάντα είναι οι εξής:
Ελληνικό ροκ
Ελλειψη μουσικής παιδείας
Ξενομανία τύπου Petrucci, Malmsteen κλπ,κλπ...
Ας τα δούμε ένα-ένα
Ελληνικό ρόκ: Πάναπλες ιδέες στη πλειονότητά τους, που όταν όλοι μας σα πιτσιρικάδες πήγαμε να ξεκινήσουμε μπάντα, τα επιλέξαμε για την ευκολία τους. Δεν είναι κακό που είναι εύκολα, μπράβο σε όλους αυτούς που έγραψαν κοματάρες με 3 ακκόρντα, αλλα αν το συνδιάσεις με τις επίσης απλούστατες ενορχηστρωσεις (ίδιο σχόλιο με πριν), το μπάσο είχε σε λίγες περιπτώσεις ουσιαστικό ρόλο, πέραν του "πέφτω πάνω στη μπότα, βαράω τονική". Μια υπερδοκιμασμένη συνταγή, που όμως έχει συγκεκριμένες καταστάσεις που χρησιμοποιείται. Λόγο της απλότητάς της, πολλοί κιθαρίστες που θέλουν να ξεμπερδεύουν απο το τί θα παίζει το μπάσο το θεωρούν επαρκές παίξιμο. Πράγμα που μας φέρνει στο επόμενο κομματι
Ελλειψη μουσικής παιδείας: Όπως αναφέραμε παραπάνω ο ευκολότερος τρόπος να βάλεις ένα μπάσο σε ένα κομμα΄τι είναι να παίζει τονικές πάνω στο ρυθμό. Το γεγονός όμως οτι οι περισσότεροι που ασχολούνται ερασιτεχνικά με τη μουσική, αγνοούν κάποια πράγματα για τη μουσική έχουν στο μυαλό τους οτι αυτός είναι και ο μοναδικός τρόπος να παίξει το μπασο. Ειδικά απο την εποχή που κυριάρχησε η νοοτροπία του "τα μπασο και ντράμς βάζουν της βάσεις", + το ογκώδες μέν αλλα μονότονο ειδικά για τους μπασσίστες αποτέλεσμα, οδήγησαν στη λογική του "το μπάσο αρκεί να παίξει αυτά, για να μπορεί η σόλο κιθάρα να παίξει" Το οποίο χάρη στη γ**άτη γραφή μου μας οδηγεί στο επόμενο αίτιο.
Ξενόφερτα πρότυπα. Ως γνήσια primitif ελληνόπουλα και μη, με το που είδαμε το satriani (ενίοτε Satriγιάννη, που επίσης παίζει γ**ώ) να παίζει θεωρήθηκε οτι ο σκοπός της ηλεκτρικής κιθάρας είναι να σολάρει.Να ξανασολάρει...Και να π-σολάρει, να π-σολάρει, όσο δε πάει.Το οποίο αφενώς έδωσε ένα prestige στο ρόλο του εκάστοτε κιθαρίστα, αφετέρου, κανείς δεν είπε: Για να δούμε πως θα ακουγόταν ένα σόλο μπάσου. Αφενώς γιατι κανένας δεν είδε μετα το υπερκιθαριστικό σόλο να παίζει μπασο σόλο, αφετέρου γιατι σύμφωνα με τη παραπάνω παράγραφο και θα αδειάσει ο ήχος καθώς θα χαθεί η δράση του μπασοντράμς και αντε να καταφέρεις ένα σούπερσταρ κιθαρίστα να α)καταδεχτεί να δανείσει λίγη απο τη λάμψη του β) να καταφέρει να παίξει έτσι ώστε με το ντράμμερ να φτιάξει αντίστοιχης ποιότητας γεματο ήχο.
Και λίγα λόγια απο τη πλευρά των "αποτυχημένων" κιθαριστών. Παίρνοντας τη βασική ιδέα απο τη προηγούμενη παράγραφο (μα τί γ**άτα που τα δομώ ο πού**ης...), ακριβώς επειδή η κιθάρα έχει ένα Α prestige, άρχισε να γρατζουνάει κόσμος.Στη πορεία όμως, όταν θέλησαν να παίξουν με μπάντα, ακριβώς λόγο της έλλειψης μουσικής παιδείας θεώρησαν οτι μπορούν να παίξουν το μπάσο. Δε θεωρώ κανόνα ή πλειοψηφία τους παραπάνω ανθρώπους, αλλα μια μερίδα που συνέβαλλε σε αυτήν την ιδέα.
Και έκανα και εγω το ίδιο λάθος. Έτσι ήταν η πρώτη μου επαφή με το μπάσο.Κοιτώντας το πως έπαιζα τότε μπάσο, είναι απλά τραγικό. Έπαιρνα τις 3 νότες της εκάστοτε συγχορδίας, και τις έκανα κιθαριστικό άρπισμα. (Α ρε Parlats τί είχες τραβήξει). Ενώ λοιπόν είχα ένα θεωρητικό υπόβαθρο, όσον αφορά τη μουσική, είχα απίστευτες ελλείψεις όσον αφορά το μπασιστικό παίξιμο.Και το κακό προχωράει με την επόμενη μπάντα, όπου ήταν 3 κιθαρίστες, να μου ζητάνε να "γεμίσω τον ήχο" όση ώρα αυτοί π-σολάραν. Στη μετέπειτα πορεία ώς μέλος (και όχι μπασίστας Arg0, μιά χαρά έγραψα κάποιες κιθάρες) των Get Wind, πλησίασα τη ρημάδα τη νοοτροπία του μπάσου, με την απίστευτη βοήθεια του sterghios_uk που ήταν απλά ένας ντράμμερ με τον οποίο δέσαμε, και φτιάξαμε αυτό το ρημάδι το rhythm section. Τί θέλω να πώ εδώ? Οτι ήταν η αλληλεπίδραση με (άλλους
) μουσικούς που μου προσέφερε ένα Α σπρώξιμο στο τρόπο παιξίματος.
Και για να κλείσω αυτό το τεράστιο πόστ, λέγοντας αυτό που θέλω να πώ. Εχω δεί το μερτικό μου απο ερασιτέχνες μπασσίστες, και γενικότερα μπάντες. Αυτό που τελικά έχει σημασία δεν είναι το πόσο θα ακούγεται το μπάσο ή το πόση ώρα θα π-σολάρει η κιθάρα.Αυτόπου έχει σημασία είναι:
α)Να το ευχαριστηθείτε εσείς που παίζετε, χωρίς να βάζετε περιορισμούς ο ένας στον άλλο. Κάθε φράση, κάθε μελωδία, κάθε νότα, είναι αντικείμενο συζήτησης.
β)Να βγάζετε τον ήχο, το αποτέλεσμα, το σύνολο που αρέσει σε όλους. Και να είστε έτοιμοι για αρνητική κριτική απο τα άλλα μέλη της μπάντας, να είστε ανοιχτοί σε ιδέες που να αναιρούν τη κριτική αυτή, αλλα το κυριότερο είνια να μπορείτε να μετατρέπετε την όποια αρνητική κριτική σε μιά ιδέα που να σας ευχαριστεί και να ικανοποιεί τις ανάγκες του ήχου.
γ)Να ευχαριστήσετε το κοινό σας. Το οποίο δεν θέλω να το βάλω σα πρωταρχικό στόχο, αλλα είναι μια επιβράβευση που μας λέει οτι μπορεί να μη σολάρω στα 240bpm, μπορεί να μη slapάρω σα πού**ης, μπορεί να μη παίζω δίκασο που να ξυπνάει τις νυχτερίδες στη σπηλιά του Batman, αλλα αυτό που έκανα το έκανα σωστά. Δεν έπαιξα την άσκηση 15, έπαιξα ΜΟΥΣΙΚΗ. Για κάποιους δεν είναι κριτήριο, για άλλους είναι. Και θεωρώ οτι το να παίζουν 5 άνθρωποι και τα το χαίρονται, αλλα και να το χαίρονται αυτοί που τους ακούνε είναι μεγάλο βήμα απο το απλά να το χαίρονται οι ίδιοι. Εγώ θα το έλεγα ως τη διαφορά μεταξύ του σεξ και της αυτοϊκανοποίησης.
Σ.τ.Σ. Το "π" πρίν απο τη λέξη "σόλο" και τα λοιπά παράγωγά της, δε μπήκε με υβριστικό στόχο, αλλα εκφράζει το σκαλοπάτι στο διάγραμμα "εντασης- χρόνου" της κιθάρας, όπου για ένα χρονικό διάστημα η κιθάρα έχει υψηλότερη ένταση...] 
Επίσης να αναφέρω οτι στη τελευταία παράγραφο, δεν απευθύνομαι αποκλειστικά σε μπασσίστες, αλλα σε ΟΛΑ τα μέλη μιας μπάντας..
