Δε νομίζω ότι είναι τόσο θέμα συγκεκριμένων μουσικών οργάνων, αλλά συνδυασμού όργανου και νοοτροπίας.
Π.χ. στην μπάντα θα θέλαμε πάρα πολύ να έχουμε έναν-δύο πνευστούς. Όμως όσο έχουμε ψάξει, είτε βρίσκουμε εξαιρετικούς μουσικούς που μετά από χρόνια σπουδών δε θέλουν να συμμετάσχουν σε κάτι που δεν είναι 100% επαγγελατικό (με το δίκιο τους), είτε το άλλο άκρο- ερασιτέχνες που δεν μπορούν να παίξουν ούτε τα βασικά.
Πολλές φορές επίσης, στα πνευστά, στο βιολί και άλλα έγχορδα, καμιά φορά και σε πληκτράδες, υπάρχει ένας "σνομπισμός" που δε συναντάω τόσο συχνά σε κιθαρίστες, ντράμερ, μπασίστες- του τύπου "ε, τώρα, μπλουζ και φανκ θα τζαμάρουμε, αυτά τα παίζει ο καθένας" ή "α, εγώ πλέον παίζω μόνο τζαζ" κ.ο.κ.
Καταλήγω δηλαδή κι εγώ σ' αυτό που έγραψε ο Salinas πιο πάνω...οι ανοιχτόμυαλοι και ακομπλεξάριστοι λείπουν!
Βραζίλη, παίζεις αλήθεια τρομπόνι; Μήπως σ' αρέσει και το rock 'n' roll;
Σοβαρά!
