Εγώ διαφωνώ κάθετα με όλες αυτές τις ψευτοπροοδευτικές απόψεις. Η κατάργηση του τονικού συστήματος θα μπορούσε να δικαιολογηθεί αν δεν είχαν πλέον χρησιμότητα και αν δεν βοηθούσαν την κατανόηση του Ελληνικού λόγου.
Για το πρώτο αρκεί να σκεφτεί κανείς τη χρήση πνευμάτων, περισπωμένης, περιγεγραμμένης και βαρείας στα αρχαία Ελληνικά. Όταν διαβάζουμε ένα αρχαίο ελληνικό κείμενο δε δίνουμε καμία σημασία στα πνεύματα και η περισπωμένη και η βαρεία έχουν την ίδια αξία στη φώνηση με την οξεία. Τα σύμβολα αυτά δεν υπήρχαν στην αρχαία γραφή της εποχής του Ομήρου ή της Αρχαίας Αθήνας. Τα πνεύματα, η περισπωμένη, η βαρεία κτλ εισήχθησαν από τους Αλεξανδρινούς φιλολόγους για να βοηθήσουν τους "βάρβαρους" λαούς της Μακεδονικής αυτοκρατορίας να καταλάβουν τη γλώσσα και να τη μάθουν καλύτερα. Κάθε ένα τέτοιο σύμβολο τροποποιούσε και την προφορά αυτού που εκφωνούσε τις λέξεις. Αντίστοιχα, τα μικρά γράμματα και τα κενά διαστήματα μεταξύ των λέξεων υιοθετήθηκαν κατα την υστεροβυζαντινή περίοδο για να διευκολύνουν ακόμα περισσότερο την ανάγνωση, καθώς η ελληνική γλώσσα ήταν πλέον η επίσημη γλώσσα του κράτους στην οποία γράφονταν όλοι οι νόμοι και τα διατάγματα.
Για το δεύτερο αρκεί να μπει κανείς στο μυαλό ενός ξένου που θέλει να μάθει τα ελληνικά. Φανταστείτε έναν Άγγλο, που η πλειοψηφία των λέξεων που χρησιμοποιεί έχουν από τρεις συλλαβές και πάνω και τονίζονται στην προπαραλήγουσα, να προσπαθήσει να μάθει σωστά ελληνικά χωρίς την ύπαρξη τόνων. Αντίστοιχα, σκεφτείτε πόσο θα τον ταλαιπωρήσει στην αρχή η ύπαρξη 6 φθόγγων "ι", δύο φθόγγων "ο", δύο φθόγγων "ε" και πάει λέγοντας, αλλά πόσο χρήσιμο θα του φανεί όταν καταλάβει πως η κατάληξη σε "ι" σημαίνει ουδέτερο γένος, "η" σημαίνει θηλυκό, "ει" σημαίνει ρήμα και "οι" σημαίνει ουσιαστικό ή επίθετο.
Εύκολο δε σημαίνει πάντοτε προτιμότερο. Η καθαρεύουσα έπρεπε να καταργηθεί γιατί στο μεγαλύτερο βαθμό της ήταν μια γλώσσα φτιαχτή, που σε καμία φάση δε μίλησε ο ελληνικός λαός, σε αντίθεση με την (παλιά) δημοτική που ήταν η γλώσσα του λαού και εμφάνιζε τις δικές τις ιδιομορφίες από τόπο σε τόπο. Όμως οι υπερβολές γύρω από το γλωσσικό ζήτημα οδήγησαν σε μια γλώσσα, τη νεοελληνική (η οποία θεωρείται ο διάδοχος της δημοτικής) την οποία οι υποστηρικτές της προσπάθησαν να επιβάλλουν εις βάρος των αρχαϊκών εκφράσεων, οι οποίες ήταν κληροδότημα της φυσικής ιστορίας της γλώσσας μας και δεν είχαν σχέση με την καθαρεύουσα, η οποία στο μεγαλύτερο μέρος της ήταν μια γλώσσα που μιλιόταν σε κοσμικές εκδηλώσεις και όχι σε ιδιωτικό επίπεδο. Και ναι μεν ο λαός τη δέχτηκε τελικά, αλλά η επιστήμη δε τη δέχτηκε ποτέ ολοκληρωτικά. Είναι αδύνατο να μάθεις Ιατρική, φιλολογία, φυσική, μαθηματικά, βιολογία, φιλοσοφία και πολλές άλλες επιστήμες χωρίς να χρησιμοποιείς το λεξιλόγιο και τις ιδιομορφίες της αρχαίας. Τι θα πει "κεκλιμένο επίπεδο" στη νέα ελληνική ; Τι θα πει "επιπολής και εν τω βάθει φλεβικό δίκτυο" ; Και πάει λέγοντας.
Τέλος, ακόμα και για τα πνεύματα, τις περισπωμένες κλπ υπάρχουν πολλοί φιλόλογοι και γλωσσολόγοι που θεωρούν πως ήταν λάθος η κατάργηση τους, καθώς η γνώση τους, αν και καταπιεστική, δίνει σε αυτόν που τη χειρίζεται σωστά τη γλώσσα μια άλλη αντίληψη της συνέχειας της, της ετοιμολογίας της και της σχέσης των γραμματικών τύπων. Είναι εντυπωσιακό το ότι η δασεία αν και καταργήθηκε στα ελληνικά, επιβίωσε στις Ευρωπαϊκές γλώσσες. Ο Άδης είναι Hades γιατί υπήρχε δασεία ενώ η έξοδος είναι Exodus γιατί υπήρχε ψιλή. Αυτά βέβαια προσωπικά θεωρώ ότι αφορούν τους γλωσσολόγους που μπορούν να το σπουδάσουν και όχι τον απλό κόσμο
