Λεπόν.Τώρα ένα που θυμάμαι και δεν ξέρω αν θα προκαλέσει γέλιο.
Με την πρώτη μου μπάντα,βασικά δεν ήτανε μπάντα ήταν μια τσακαλοπαρέα που είχαμε όνειρα να γίνει μπάντα.Λοιπόν όλοι φίλοι,βασικά κολλητοί είχαμε την φιλοδοξία να κάνουμε μια μπάντα αφού όλοι είχαμε τα ίδια ακούσματα.Ήμουν εγώ λοιπόν κιθάρα και ο μόνος που πήγαινα σε ωδείο και τα λοιπά,ο ένας μου κολλητός τραγουδούσε,ο άλλος μου ο κολλητός ήθελε να μάθει πιάνο αλλά επειδή δεν είχαμε ντράμμερ έκανε αυτός τον ντράμμερ και πλάκα πλάκα για καμία επαφή με τα ντραμς ήταν πάρα μα πάρα πολύ καλός στις 2-3 πρόβες που κάναμε.Ο άλλος κιθαρίστας ήταν ένας άλλος πάρα πολύ καλός φίλος που άρχισε αυτοδίδακτος και το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να έχει το gain στο τέρμα και γενικά φουλ γκάζια.Το παιδί πραγματικά έπαιζε άθλια όμως.Δυστυχώς δεν μπορούσε να το καταλάβει και νόμιζε ότι παίζει μια χαρά,αλλά για εμάς ήταν μαρτύριο.
Είχαμε και ακόμα έναν φίλο κιθαρίστα που βοηθούσε με το μπάσο ή κιθάρα σε μερικά κομμάτια.
Έτσι πάμε στην 2η και τελευταία πρόβα που θυμάμαι ότι κάναμε και θέλουμε να παίξουμε και να γουστάρουμε.Εεεε πάμε όλοι σύνολο 3 κιθάρες μια φωνή και ντραμς.Βάλαμε στον φίλο μας που δεν την πάλευε σε ένα τραγούδι να παίξει μπάσο.Βέβαια αυτό είναι υποκειμενικό καθώς έβαλε την κιθάρα σε ενισχυτή μπάσου και δεν είχε μάθει το κομμάτι και προσπαθούσε να παίξει με ταμπλατούρα μπροστά του.
Εεεε σε κάποια φάση ο τύπος δεν ακουγόταν ενώ εμείς νομίζαμε ότι ακούγετε.Και ο τύπος είχε ξεχάσει να ανοίξει τον ενισχυτή του,θύμωσε με εμάς γιατί "δεν τον θέλαμε" και ξενέρωσε και η γκόμενα που έφερε μαζί του να δει την πρόβα.Τον λυπήθηκα πραγματικά.