Δεν υπαρχουνε στιχοι
για εναν μοναχικο , απογευματινο περιπατο
στην καρδια του χειμωνα,
το τραγουδι αυτο ,
και την θαλασσα
που με κανει κομματια
ειδικα σα φουσκωνει.
Το χαμογελο εκεινο που μοιαζει μ εσενα
και ενα τιναγμα των μαλλιων
που καποτε εκλεψα...
πριν καν σε γνωρισω.
Θυμασαι;
Δεν υπαρχουνε λεξεις
για ολα αυτα
μοναχα τις σκιες τους
μπορουν και μιλανε....
...Βλεπεις ,
θα μπορουσε να πει
ο καθε αδαης,
οτι κοιμοσουν γυμνη
και ειχε γλιστρησει
στην πλατη η κουβερτα...
Μα ολα αυτα ειναι απλως μαλακιες....
Δεν υπαρχουνε στιχοι
που νιωθω ζωη,
χαρα και φοβαμαι
πως οσο γυριζω στις λεξεις κοντα
σε λιγο κι εσενα ξανα θα σε χασω..
Μα ας ειναι...
Θα μεινει η ιδεα μιας πλατης γυμνης
και ενα τραγουδι
-δεν ξερω αν θυμασαι
την βολτα που καναμε
εκεινο τ απογευμα-
για ενα χαμογελο
σπασμενο κομματια.
