Σ'ένα δωμάτιο σκοτεινό βρίσκομαι πάλι
με αναμνήσεις που βασανίζουν το μυαλό,
οι σκέψεις μοιάζουνε μ'ένα αδειανό μπουκάλι
από ποτό που χύθηκε προτού να πιω.
Σ'ένα κελί των ξεχασμένων μου ονείρων
σε μιά απέραντη της λήθης φυλακή,
είμαι καλά μα έχω την όψη των μαρτύρων
ψάχνω κι εγώ την θέωση την μυστική.
Θέλω να τρέξω μακρυά από ανθρώπους,
από γυναίκες, νέους, γέρους και παιδιά,
να μείνω για πάντα σε βουνά και Άγιους τόπους
κι εκεί η καρδιά μου ίσως βρει την γιατρειά.
Θέλω να τρέξω μακρυά απ'τα λημέρια
που κρατούσαν τ'όνομά μου στα σκαλιά,
να μείνω για πάντα σε νησιά με καλοκαίρια
σε μιά απέραντη θαλάσσια αγκαλιά
Σ'ένα καράβι της ζωής ναυαγισμένο
με λόγια ναύτες στα πέλαγα της ηδονής,
κάποια γαλέρα να περάσει περιμένω
μήπως και φύγω μα δεν φάνηκε κανείς.
Σε μιά χορδή της σπασμένης μου κιθάρας
ρίχνω το βλέμμα μου μήπως και βρω,
ξόρκια να σπάσω την ενέργεια της κατάρας
που με κυνήγησε από παιδί μικρό.
