Πέρασαν πια τόσοι έρωτες ,
κι όμως έμεινες
φυλακισμένη στο νου μου,
σκιά της σκέψης μου εσύ…
Τι σ’ έκανε έτσι να φύγεις
ούτε που ρώτησα…
σα φυλακτό σε κρατάω,
στο όνειρο πάντα ανατολή.
Σε ξεμυαλίστρες ηδονές δεν παραδόθηκα,
έφτιαξα κόσμο μυστικό και αμπαρώθηκα.
Να κάνω μια καινούρια αρχή ποτέ δεν σκέφτηκα,
ούτε στιγμή…
Κι αν είσαι αλλού,
για μένα είσαι εδώ,
φωτίζεις το κενό,
γλυκαίνεις τον καημό.
Κι αν είσαι αλλού
θα ψάξω να σε βρω..
στο χτες θα βουτηχτώ
μα δε θα φοβηθώ.
Σε ξεμυαλίστρες ηδονές δεν παραδόθηκα,
έφτιαξα κόσμο μυστικό και αμπαρώθηκα.
Μέσα σε δρόμους σκοτεινούς δεν παγιδεύτηκα,
ούτε στιγμή…
Τα βράδια μόνος πίνω πικρό
δηλητήριο
που με κερνάει η σιωπή σου..
μαρτύριο δίχως τελειωμό.
Πίσω στο τότε ξαναγυρνώ
και στα λόγια σου,
γυρεύω λόγο κι αιτία,
να ελπίζω, να λέω ότι ζω.
Να πάψω εσένα να αγαπώ ποτέ δε μπόρεσα.
Σ’ άλλη αγκαλιά, σ’ άλλο κορμί εγώ δε χώρεσα.
Δε σε έβγαλα από το μυαλό όσο κι αν πόνεσα,
ούτε στιγμή…
Το συγκεκριμένο έχει γραφτεί πάνω σε μία φοβερή μελωδία του Μανώλη Φύτρου, γι' αυτό είναι λίγο περίεργο το μέτρο και η ομοιοκαταληξία.
