Υπάρχουν και καλοί κιθαρίστες και καλοί πληκτράδες, μπασίστες, ντράμερ, τραγουδιστές κλπ. Τα προβλήματα είναι αλλού:
..3) Δεν υπάρχει σχετική συνεννοήση αναλόγως των στόχων και τις βλέψεις του καθενός σε μία μπάντα.
Πέραν των πολύ σωστών κατ΄εμέ παρατηρήσεων που γράφηκαν, θέλω να επεκτείνω το ανωτέρω σημείο στο χρηματικό θέμα.
Πολλοί πέραν των βλέψεων που σαφώς μπορεί να διαφέρουν, δεν έχουν ξεκαθαρισμένο στόχο σχετικά με το αν ακολουθούν την μουσική ως βιοποριστική ενασχόληση, ή ως hobby.
Μάλιστα η συντριπτική πλειοψηφία των ατόμων από την δική μου εμπειρία, προσεγγίζει το θέμα με το κλασσικό "πάμε και αν μας κάτσει, μας έκαστε, αλλιώς δεν πειράζει, θα κάνω τον (πχ)..λογιστή"
Σε αυτό βέβαια συνηγορεί και η Ελληνική θλιβερή πραγματικότητα που δεν προσφέρει στους μουσικούς μια αξιοπρεπή ζωή με μέλλον και διάρκεια, καθώς πολύ λίγοι που ανήκουν σε συγκεκριμένα κυκλώματα και κατ΄επέκτασιν συμφέροντα, απολαμβάνουν κάποιας επιτυχίας και βιωσιμότητας στο επάγγελμα.
Σε αυτούς δεν συμπεριλαμβάνω τους "διάτοντες αστέρες" παύλα "πυροτεχνήματα" που το star system δημιουργεί για το δικό του συμφέρον και μετά πετάει στον δρόμο σαν στιμμένη λεμονόκουπα, καμμένους και τελειωμένους φουκαράδες, σε αναζήτηση βιοποριστικής ενασχόλησης (που γίνονται και αυτοί πχ.. λογιστές!!?! για να γελάσουμε λίγο).
Ξέρουμε όλοι όμως μέσα μας ότι η προσηλωμένη ενασχόληση με τον στόχο μας, είναι προοίμιο για την επιτυχία. Τϊποτε δεν πετυχαίνει στην πλήρη του δυνατότητα με την προσέγγιση "πάμε και αν μας κάτσει".
Πρέπει λοιπόν να έχουμε ξεκάθαρες βλέψεις, ειδικά στην μουσική, ώστε να είναι ξεκάθαρο και το τι πρέπει να κάνουμε.
Επίσης δεν πάμε όλοι για την κορυφή.
Εμείς για παράδειγμα χωρίς να είμαστε οι φτασμένοι μουσικοί έχουμε ένα ξεκάθαρο στόχο και σαφή προσανατολισμό: Εϊμαστε μερικοί φίλοι από το σχολείο, όλοι πλέον επαγγελματίες, σαραντάρηδες οι περισσότεροι, ο καθένας στην δουλειά του, και απολαμβάνουμε την μουσική μας ερασιτεχνικά.
Που και που κάνουμε και κάποιο live, για να δίνουμε στόχο και ορίζοντα στην μουσική μας έκφραση και πρόοδο.
Όμως, ξέρουμε που στεκόμαστε, και έτσι με κοινό στόχο, βρισκόμαστε σχεδόν ανελλιπώς μία φορά την εβδομάδα για πρόβα. (εξ αυτού και το όνομα μας: Once Upon a Week)
Δεν μας ενδιαφέρει το χρηματικό, δεν πληρώμουμε και δεν πληρωνόμαστε. Όταν κάνουμε συναυλία κλείνουμε ένα μέρος και παίζουμε χωρίς αμοιβή, αρκεί ο ιδιοκτήτης να μην έχει είσοδο, να αναλαμβάνει τα ηχητικά και να δίνει χαμηλές τιμές στα ποτά για τους φίλους μας.
Ο ξεκάθαρος στόχος λοιπόν, φέρνει και τις καλές συνενοήσεις, αλλά και την μακροβιότητα. Αυτό το σχήμα επιβιώνει πάνω από 5 χρόνια, και προσωπικά εγώ δεν πρόκειται να το αφήσω, όσο μπορώ και έχω την δυνατότητα να παίζω.
Επίσης είναι ξεκάθαρο όταν ψάχνουμε κάποιο άτομο, τι περίπου απαιτείται. Έχουνε περάσει διάφορα άτομα από το γκρουπ, μπασίστες, τραγουδίστριες, αλλά η κατεύθυνση είναι συγκεκριμένη. Όποιοι ταιριάζουν, μένουν. Οι άλλοι φεύγουν από μόνοι τους.
Απολογούμαι αν κούρασα με την μακροσκελή περιγραφή, αλλά πιστεύω ότι ίσως σε κάποιους δώσει κάτι χρήσιμο για τις δικές τους μουσικές επιλογές.
Edit: Για να μην παρεξηγηθούν οι λογιστές από τα παραδείγματα μου, απλά αναφέρω ότι το παραθέτω ως παράδειγμα ενός τομέα που έχει πάντα δουλειά, όσο και κακοπληρωμένη και άθλια να γίνεται κάποιες φορές, λόγω της αθλιότητας του εθνικού λογιστικού μας κικεώνα που αντί να προάγει την επιχειρηματικότητα, κάνει τα πάντα για να την πατάξει. (έβγαλα και λίγο τα απωθημένα μου ως επιχειρηματίας που την περισσότερη ώρα, αντί να ασχολούμαι με την επιστήμη και τα έργα μου, την περνάω να κάνω τον λογιστή για το ελληνικό κράτος..!!..) Αυτά.
Ψηφοφορία